De wereld is te rond om stil te zitten

31-7. Het is een lekker plekje, maar als je ergens peper hebt zitten moet je opstaan. Dus dat doen we dan maar. Op weg naar Dinosaur Nat. Monument via de 40. Het eerste stuk van de route is prachtig maar na een tijdje wordt de weg als een lineaal en een beetje saai. Als we bij het park aankomen is het te laat om naar binnen te gaan en gaan we slapen naast het Visitors Centrum van het uitgestorven dorp Dinosaur. Een stel Oostenrijkers met 2 kleine kinderen in een camper komen naast ons staan en samen maken we er een gezellige avond van.

De volgende morgen rijden we, nadat we het park doorkruist hebben, via een mooie 4x4-weg de canyon in. Steil naar beneden naar de Green River. Er moet daar beneden een 'camping' zijn en dat willen we wel beleven. Schitterende route langs petroglyphs, door de indianen 1000 jaar geleden uitgehakt in de rotsen en langs de Whispering Cave, een enorme holte in de berg waar de wind zich laat horen, De weg eindigt op een prachtige plek in de bocht van de rivier in een oase van rust en groen. Om 13.30 zitten we op een van de mooiste plekken van de wereld (vlgs Ineke) aan de lunch. We duiken nog even de rivier in bij de Steamboat Rock voor de zon ondergaat, een heerlijke dag.

De weg terug, de volgende morgen gaat ook binnendoor naar een andere ingang van het Dinosaur park. Daar mogen we de Iveco op de parking neerzetten en gaan met een 'treintje' verder het park in. De 'trein' stopt bij een hal die tegen een bergwand is aangebouwd. Het is het laatste stuk van de opgravingen die hier zijn uitgevoerd. De wand zit vol, letterlijk vol, met botten van dino's. De droogte van 150mlj. jaar geleden lokte al wat leefde naar de rest van de rivier. Toen ook die opdroogde was het gedaan met de dino's. De rivierbedding werd een rotsformatie. Men heeft 18 complete dino's uitgehakt uit die rotsformatie. Die dino's zijn verspreid over musea in de USA. Een leerzame ochtend. Verder moet het, alweer die peper. Een binnendoor weg, die we nemen, eindigt na 40 mijl door wegwerkzaamheden. Dan maar weer 40 mijl terug en gaan dan maar via de 84 en 138 naar het zuiden. Mooie route in die voor ons 's avonds eindigt op de prairie, een stukje boven Loma. Dan zie je ook wat lichtvervuiling inhoud. Op de stikdonkere prairie zie je een 'bal' van licht in de verte. Het zijn Grand Junction en Fruita die de hemel verlichten. Een meteroriet die met een lange streep uitdooft maakt de dag compleet. Wij slapen gelukkig onder een sterrenhemel.

Bij Fruita nog even de noodzakelijke sanitaire dingen gedaan die bij het leven van een camperaar horen. Je vuile water laat je toch niet in de woestijn achter, nietwaar? En dan op weg naar Canyonlands Nat. Park. Via de 70 zijn we daar in een wip. De weg naar het park is al zó mooi dat we besluiten via een zijweg op een BLM plekje te blijven staan. De BLM is, net zoals het Nat. Forest, een soort staatsbosbeheer en heeft ook recreatieplekken in de 'aanbieding'. Daar maken wij graag gebruik van en vinden een plekje met 'het mooiste uitzicht van de wereld'.

Weg is de warmte als we opstaan, zwaarbewolkt met af-en-toe een druppel. Canyonlands doet zijn naam eer aan. Wat een dieptes, kloven en vergezichten. 15 jaar terug waren we op de Harley hier ook in de buurt maar hebben dit toen gemist. De GrandCanyon heeft de naam maar dit doet er niet voor onder, misschien beter zelfs. In de middag duiken we ook hier de diepte in via de Shafer-trail. Een 4x4route die op sommige plekken best wel heftig genoemd mag worden. Het had vannacht geonweerd met de nodige hoosbuien en dat merken we aan de toestand van de 'weg'. De parkranger had mij er wel voor gewaarschuwd, “regenschade”, zei hij. Dat klopte wel, op sommige plekken was de helft van de 'road' weg. Het maakte het voor Ineke een beetje té spannend. Maar om 4 uur stoppen we bij de Goose Neck, een bocht in de Colorado met een mooi plateau erboven. Een supermooie maar ook een beetje illegale plek om te kamperen. Toch maar gedaan. Helemaal alleen in de canyon boven de Colorado, wie wil dat nou niet. Alweer met die miljoenen sterren.

Nog twee uur rijden over de Shafer-trail die op een lager niveau steeds beter te rijden is. De laatste 20 mijl is zelfs asfalt. Niet voor niets, daar waar het asfalt voor mij begon liggen de zoutpannen van Moab, incl. de bijbehorende fabriek. Vandaar het asfalt. Er liggen op grote diepte enorme zoutlagen en door de grondwaterdruk 'stroomt' het zout over de rotsen. De zoutdruk is zo groot dat de rotsen bezwijken door die druk. Over 1000 jaar is alles 20 cm lager in die buurt. Ik kan er niet op wachten. Na die inspannende rit eerst de voedselvoorraad aangevuld in Moab, de 'thuisbasis' van Arches Nat. Park. en ook daar willen we weer naar toe. Het is druk en daardoor is het wat rommelig, een soort duinenmars, als je begrijpt wat ik bedoel. We hebben het daardoor snel 'gezien' en een rustig plekje aan de oever van de Colorado rivier gevonden voor de rest van de middag. Tegen de avond gaat het weer bliksemen met hoosbuien. We 'redden' een stel Canadezen die radeloos met een auto en een daktent rondrijden en zeggen dat ze wel naast ons mogen staan. Met deze goede daad gaan ook wij slapen. Laat het maar hozen.

Lekker koel als we opstaan om naar Natural Bridges Nat. Monument te rijden. Ook hier zijn we al eens geweest maar het blijft mooi. Sommige dingen op de route herkennen wij, zoal Hole in the wall en een natural bridge. Het is maar een korte rit dus zijn we redelijk vroeg in het park. Ondertussen is het alweer lekker warm aan het worden. Temperaturen van 35 gr moet je maar aan wennen. Op een bijna lege camping die voor senioren maar $5 kost zetten we de Iveco op een leuke plek. Na de lunch een rondrit door het (kleine) park 10 km. Drie grote natuurlijke bruggen, een was 30 mtr hoog en 60 mtr breed, en mooie uitgesleten bochten in zandsteen van bijzonder kleuren, dat is wat dit park te bieden heeft. Heel in de diepte stroomt nog wat water. Terug bij de Iveco nemen we een ijsje en luieren we in de schaduw. In het zonnetje is het alweer te warm. We blijven buiten tot we gaan slapen.

Op zondag is het lekker afgekoeld, we gaan vandaag naar Page. Daar is de Antilope Canyon. Het begint met een saaie weg, de 261, op de hoogvlakte. Maar plotseling verandert dat beeld totaal, de weg duikt letterlijk een afgrond in. Via haarspeldbochten met een grandioos uitzicht komen we 'beneden'. Daarna verder naar Mexican Hat, zo genoemd vanwege de aanwezigheid van een vreemd gevormde rots die dus duidelijk lijkt op een Mexicaanse hoed, een Sombrero. Daarna door Monument Valley met de gebruikelijke fotosessie. In de middag komen aan bij Antelope upper Canyon. Als we daar om kaartjes voor morgen 12uur vragen, is het antwoord “morgen om 8uur terugkomen, geen reserveringen”. We proberen het ook nog bij de lower Canyon maar daar is de tocht niet zo mooi als bij de upper. We vinden een prima plek aan een parkje met de Iveco onder een boom voor de schaduw, het is weer héét. Als het donker wordt gaan we nog even de 'stad' in en komen bij een BBQ-tent met een cowboy band en line dancing. Biertje en veel lol.

Maandagmorgen vroeg uit de veren om kaartjes te kopen. Om 8uur staan we voor een gesloten poort. Een uur later gaat de poort open, wij zitten ons een beetje op te winden. Kom ik daarvoor zo vroeg m'n bed uit? We worden door een zeer gestreste mevrouw te woord gestaan, we willen kaartjes voor 12.00 maar uiteindelijk kunnen we kaartjes kopen voor 13.00. We hebben nog wat tijd en die vullen we met de wasserette. Na een vroege lunch gaan we weer naar de Canyon, we moesten ons om 12.30 melden. Jullie zijn véél te vroeg, zegt de gestreste dame. Wij kijken op onze klokjes en zien dat het 12.30 is en zeggen dat dan ook tegen de mevrouw. Die wijst als antwoord op een klok die boven haar hoofd hangt en laat die nou 11.30 aangeven! We zitten weer in een ander tijdgebied, blijkt nu pas bij ons. Wij hebben ons onnodig lopen opwinden voor een gesloten poort, hij ging keurig om 8.00 open. Maar alles komt toch nog goed, wij mogen met een groep mee van 12.00, precies wat wij wilden. De zon staat loodrecht boven de canyon en wij krijgen de het beste van het beste te zien en lopen de hele tocht te oh en ah-en. Het is geweldig daar. Dit slaat werkelijk alles van wat we al gezien hebben denk ik, Ineke vind Yellowstone zeker net zo mooi. Na de kloof nog even langs de WalMart voor voedsel en de Mac voor wat internet en dan verder naar het zuiden. Via de 89 komen uiteindelijk in Cameron. Daar wordt een BurgerKing met een groot parkeerterrein uit de woestijn gestampt compleet met een RV dumpstation. Wij maken daar graag gebruik van. Ook van het parkeerterrein. Het wordt een hete avond, geen afkoeling vandaag. Weer die sterrenhemel.

9-8 Op die lege parking (morgen gaat de BurgerKing open) gaat de Iveco na het ontbijt op de krikken. De voor-en achterbanden ga ik verwisselen. Achter slijten ze harder dan voor, vandaar. Na een uurtje gaan we 64 op richting Grand Canyon. Een feest van herinnering. We komen langs de camping in het park waar we met de Harley zijn geweest. Waar was ook al weer die boom waar al die Chinezen in klommen bij de zonsondergang? Ah, daar staat hij nog. De uitzichtpunten weer langsgegaan en een mooie film bekeken over het ontstaan en de bescherming van de Grand Canyon.Dan nog even langs Papillon. De helicoptermaatschappij met rondvluchten over de Canyon. Dat was 15 jaar geleden voor ons hét, letterlijke, hoogtepunt van ons bezoek aan de Grand Canyon. Het was ook nu weer af-en-aan vliegen van die grote libellen. Dan weer verder richting Flagstaff. Daar vinden we tegenover het stadhuis een prima plek in het park. Een wandeling door de hippe studentenstad (veel café-tjes)en de dag is weer compleet. Via het internet van de stadsbibliotheek zoek ik alvast wat adressen van Mexico autoverzekeringen in Tucson. Drie moet voldoende zijn voor een (voordelige?) insurance.