Van vakantieganger naar ontdekkingsreiziger

Woensdag 10 augustus, een lange rit over de snelweg en door de desert naar Phoenix. Drukke stad, 6 rijen dik op de weg en enorm heet. Wij rijden nog verder door naar Tuscon. Om 17.30 staan we bij het hoofdpostkantoor en gaan eens kijken of de vervangende creditcard al is gearriveerd. Na enig zoeken komt de langverwachte enveloppe tevoorschijn. Niet alleen de kaart zit erin blijkt als we hem openmaken maar ook nog mooie tekeningen van onze kleindochters Senna en Lauren. Wat zijn we daar blij mee. Op de ‘overlanders’ blijkt een kampeerplek 19 km verderop te zijn en dat is een prima plek blijkt als we daar aankomen. Een beetje woestijnachtig en met de zonsondergang krijgen we nog een mooie  lucht er bij.  In het maanlicht en een pizza uit de oven is het een prima avond tussen de cactussen.

Na het ontbijt gaan we de boeken wisselen, Amerika gaat de koffer op het dak in en Mexico er uit. Ook de platen Netherlands worden verwisseld voor Holanda. Daarna naar een insurance voor de broodnodige en verplichte Mexicaanse autoverzekering. Voor 3maanden mochten we $230 aftikken. Best prijzig. Dan naar de grens, de visa’s voor Amerika weer ingeleverd en dan naar de Customs van Mexico. Voor het eerst in al onze reizen wordt gevraagd “Wat zit er in die dakkoffers?” Ik nodig de custom beambte op het dak uit, om in de koffers te kijken. Een is genoeg, zegt hij. Welke? Hij wijst een koffer aan en als die open is klimt hij ook de ladder op en bekijkt de inhoud snel en klimt de ladder weer af. Alles  in orde. Dan naar de immigratiedienst voor het visum. De dame heeft moeite met onze papieren, bij Ineke staat bv e/v Van der Bol en dat wordt niet begrepen, maar uiteindelijk mogen wij 390 pesos per kas betalen. Helaas zijn wij nog niet in bezit van Mexicaanse pesos. Wat nu? Geen probleem, we mogen gewoon Mexico in om bij een bank wat geld uit de muur te halen. We lopen 2 blokken Mexico in en krijgen meteen een voorproefje van wat ons te wachten staat. Drukte, rommel, chaos, dat is het kort gezegd. Terug bij de dame is het betalen en wij krijgen onze felbegeerde stempels. We mogen weer Mexico in maar voor slechts 21 km. Na die afstand heb je een invoervergunning nodig voor de auto. Dus weer naar een kantoor. Na alle papierwerk komt het weer op betalen aan, dus de card komt weer van pas. Helaas weigert de ING geld op de Mexicaanse rekening te storten. Dan maar cash. Hoeveel was het ook alweer? 60 US dollars! Dollars, wij zijn toch in Mexico?  Alle dollars zijn al ingewisseld dus maar weer naar een wisselkantoortje, zo kom je wel van je geld af. Uiteindelijk mogen we de Iveco 10 jaar! in Mexico laten staan zonder invoerrechten te betalen. Het begint te schemeren als we Magdalena de Kino binnenrijden. Ineke krijgt last van een cultuurschok en vraagt zich af waar we moeten gaan slapen.  Ik heb een kerk gezien en rijd daar via wat kuilen en bulten naar toe. Een prima plek blijkt het te zijn. Een feestje aan de overkant met zwaaiende mensen doet weer geruststellend aan.

Heerlijk rustig geslapen en als de kerkklokken om 7uur gaan beieren zijn wij al klaar met het ontbijtje. De kerk gaat open en wij zien mooie glas in loodramen. Als de eerste kerkgangers verschijnen, gaan wij er vandoor. Helaas zonder onze keg die onder een wiel lag. Foutje. Op naar Hermosillo, een drukke, hete stad. Even langs de Mac voor koffie en Internet. Het valt op dat hier alleen maar goed geklede mensen aan de tafeltjes zitten in tegenstelling tot de US. Daar waren ook wel vaak ‘andere‘ mensen. De iveco en zijn bewoners maken indruk bij de bezoekers en we worden uitgenodigd om bij een stel op bezoek te komen. Beleefd slaan we het af en rijden door naar het Bahia do Kino strand, ruim 100km verder. Een plekje op de RV camping onder een afdak nemen we graag aan, alles beter dan in de bloedhete middagzon. Even later liggen we in de Golfo de California te dobberen met de pelikanen boven ons hoofd. We blijven hier twee dagen, zeggen we tegen elkaar. De temperatuur van het water heb ik niet gemeten maar je koelde er niet van af. Het blijft warm, zeg maar HEET. We slapen met de deuren open maar het koelt niet af.

Daarom liggen we al om 6uur de volgende morgen alweer in dat heerlijk warme water. Helaas zijn er ontelbare mini vliegjes die hinderlijk bijten. Gék wordt je er van. Misschien de hitte? De twéé dagen worden er één. We gaan er vandoor, op naar de bergen. Wéér door Hermosillo en dan de slingerweggetjes op. We halen net voor donker Tepoca, een klein bergdorpje en Ineke vraagt aan een meneer op een quad of er hier langs de weg gekampeerd  mag worden. De meneer (met cowboyhoed) stelt zich voor als de ‘sheriff‘ van het dorp en wijst een mooi plekje aan. In Canada en de USA struikel je over de campings, hier kom er geen een tegen. Het gaat onweren met hoosbuien als wij gaan slapen.

Het voordeel van de bergen, het blijft koeler. De weg die wij volgen ligt bezaaid  met rotsblokken die door de regen zijn losgeraakt. Het was al een slingerweg maar nu moeten we ook nog om de blokken laveren. Samen met de gaten in de weg krijgt het een Russisch tintje. De rotspartijen zijn mooi,  de dorpjes armoedig, de mannen stoer met hun hoeden. Binnen het staatspark Cascadas de Basaseachi, ligt de ranch San Lorenzo en die laatste biedt campingplaatsen aan. Een schitterende plek aan de rivier met overvliegende gieren. Het is ook een dagrecreatie voor Mexicanen. Die laten rommel achter en daar komen de gieren op af. Magnifiek, die gieren, bedoel ik. Als de dagjesmensen weg gaan blijven wij alleen met de gieren achter.

De volgende morgen gaan we de Cascadas bekijken. Het is de hoogste waterval van heel Mexico. Niet zo breed maar indrukwekkend hoog, dat wel. We vertrekken richting Creel en de Barranca Del Cobre. Die laatste moet kunnen wedijveren met de Grand Canyon in Arizona. Weer die bergweggetjes met gaten en rotsblokken op de weg. Maar de beloning is een mooi uitzicht op de Canyons als we daar om 5uur aankomen. Een meneer spreekt ons aan en zegt dat het ‘park’ om 7uur op slot gaat. Mogen we hier blijven slapen is de standaard zin van Ineke. Ja dat mag, ga maar ergens staan. Een plekje aan de rand van de Canyon is snel gevonden, de indianen met hun ‘handel’ zijn aan het opruimen en gaan weg . De meneer is de bewaker van het park en komt nog even langs om zijn telefoonnummer te geven voor het geval dat. Het is koel op 2300m. en dat slaapt heerlijk.

Die indianen zijn een berg volk met de naam Tarahumara. Zij dragen kleurrijke kleding, erg leuk om te zien. in Creel, waar wij weer naartoe gaan, lopen er genoeg om het feestelijk en kleurig te maken. Een internetcafé uit het jaar nul doet ons besluiten om bij een hotel koffie te gaan drinken en meteen gebruik te maken van hun snelle Wi-Fi. De ING moesten we nog even vragen  waarom de card niet goed  werkte bij de grens. Een zinloos antwoord kregen we. Na de reis misschien van bank veranderden? De blog een beetje bijgewerkt en even ge-appt.  Daardoor weer voorzien van leuke foto’s van de kleinkinderen. S middags rijden we via de andere kant van de kloof en zien mooie vergezichten. Het is weer een slingerweg maar nu zonder al te veel rotsblokken op de weg. Wat wel op de weg was waren de militairen. Compleet met volle bewapening worden wij aan de kant gezet en daarna weet de commandant het niet meer, rij maar door. In de stad Guachochi aangekomen vertelt een meneer dat het voor de drugshandel is.  Wij gaan in de regen naast een park staan met watervogels met dezelfde naam als de stad. Het is een indiaanse naam, zegt dezelfde meneer. Morgen weer verder.

Als wij de volgende morgen 17-8, de stad weer uitrijden, na wat boodschappen te hebben gedaan, moeten we alwéér stoppen bij de militairen. Weer mogen we doorrijden en nagestaard door heel wat in het groen geklede mannetjes gaan wij de hoek om om naar Hidalgo del Parral te gaan. Een mooie slingerweg door een mooi landschap. Het nadeeltje van een slingerweg is dat de snelheid wat laag ligt. Dus komen we pas om 4uur aan, zoeken in het centrum een parkeerplekje en gaan de boel lopend verkennen. Kerken uit 1660, kom daar maar eens om in de USA. Helaas ook hier gaat het regenen en we zetten de Iveco snel op een plekje dat we tijdens de wandeling hebben gezien. Aan het bier in de regen in de Iveco. Als we na het eten aan de koffie zitten wordt er op de deur geklopt. Een jonge man wil ons uitnodigen voor een Jeep 4x4 festival het komende weekend. Zijn vriend had de Iveco zien staan en vond dat wij daar wel bij passen. We hebben het maar afgeslagen. Het zou te lang duren. Als het event morgen zou zijn, waren we gegaan. Het regent nog steeds als we gaan slapen.

Op de heuvel in de stad is een mijn, daar haalden de Spanjaarden in vroegere tijden goud, zilver en koper uit. Daarnaast staat een kerkje met in de muren stukjes van dat spul. Helaas is de kerk gesloten als wij daar om 9.00 uur aankloppen. De mijn is wel open, het is nu een museumgebouw.  Ik ga niet ondergronds. Daarna even langs de Mexicaanse WalMart. Zo druk als de WM in de USA is, zo rustig is het hier. Het leger doet ook even boodschappen met volledige bewapening. Een man of tien met automatische geweren en pistolen staan voor ons bij de kassa. Met een volle koelkast gaan we verder naar het zuiden en de regen maar stromen. De 45 is een smalle weg maar wordt verbreed en op die stukken kunnen we lekker opschieten. Rechte stukken worden afgewisseld met bochtige berg wegen.  Mooie canyons, ook hier weer. Om 17.30 zetten we de Iveco neer in Donato Guerra op de parkeerplaats voor de plaatselijke kerk. Mooie plek, armoedige huizen en straten. Maar we worden hartelijk  welkom geheten. De paarden lopen door de ‘straten’ en om de hoek loeit een koe. De kerk gaat uit met de uitleg aan de oudere dames dat we niet uit Amerika komen maar uit Holland. Oh, dan is het goed. Gelukkig maar, nu kunnen we gaan slapen.