Weer even in Nederland

De beer is niet meer terug geweest. Aan de éne kant wel jammer maar het slaapt wel rustig. We gaan langs de Buffalo Bill dam. In 1910 was hij klaar en was meteen de hoogste dam van de wereld. Nu niet meer maar hij blijft wel indrukwekkend. Drie keer is er opnieuw begonnen met die dam, iedere keer werd hij weggespoeld In het voorjaar. Als je op foto’s ziet waar mee gewekt werd is het nog een wonder dat die dam ooit af kwam. Via Cody rijden we naar Meeteetse, het zou een bijna origineel cowboy dorpje zijn maar dat viel tegen. Ondanks de verlaten huizen, nog 350 inw., is er toch nog een saloon en het was er gezellig.

De volgende dag ,20 juli, via Greybull, Lovell en de Big Horn Mountains naar de Big Horn Canyon. Een waanzinnig mooie kloof en bijna geen toeristen. In de kloof is de Horseshoe Bend camping en omdat we ‘ouwetjes’ zijn kunnen we daar voor half geld slapen. De camping ligt aan het Big Horn Lake en dat is weer omgeven door bergen in de kleuren rood, wit en grijs. Zó mooi. Wij zijn zielig met onze kleine Iveco als je die Amerikaanse bakken ziet. 10 mtr. is klein hier en misschien daardoor worden we ‘s avonds uitgenodigd voor een borreltje, het bleef er niet bij één ☺. Zelfgemaakte  Appelpie likeur smaakt geweldig.

De morgenstond heeft goud in de mond en het is ook wat frisser. Op deze manier ontlopen we bloedhete middag warmte in de Iveco. Via de Big Horn Mountains en de 14a naar Sheridan. Onderweg nog het Medicine Wheel bekeken. Het is een heilige, zeer hoge plek van de indianen. Helaas wilde het Amerikaanse leger er een radarinstallatie op plaatsen.  Na veel onderhandelingen staat de radardome nu op een andere bergtop en hebben de indianen hun ‘Wheel’ kunnen behouden. Indrukwekkend gezicht met veel offergaven, het deed ons veel denken aan Mongolië. Daar heb je ook van die heilig plaatsen. In Sheridan nog even een bougie en bougiedraad voor de Kipor-generator die het niet lekker doet. Een eufemisme voor niet werken. De 24 volt lijkt het ook te begeven. We krijgen nog maar 23,4 volt en dat is te weinig voor de koelkast. Gelukkig krijg ik de generator aan de gang en we hebben weer power. Een slaapplek wordt ons aangeboden door de gemeente bij een parkje. Zo mag ik het graag zien.

We vertrekken naar Devils Tower NP. Een natuurwonder. Een paar jaar geleden, ongeveer 50 mlj. om wat preciezer te zijn lag de oppervlakte  van de aarde hier behoorlijk wat hoger en een ondergrondse vulkaan probeerde zijn magma boven die grond te krijgen. Dat lukte niet en de magma stolde als één groot blok lava. Tijdens dat afkoelen ontstonden de basalt vormen. De aarde spoelde weg en de basaltberg bleef over. Een bijzonder fenomeen. De camping in het park is druk bezet met hordes indianenstammen,  ook deze berg is een heiligdom voor deze mensen. Als je dan ziet hoe de Amerikaanse  toeristen er mee omgaan, ben je blij dat je geen Amerikaan bent. Een apenrots is er niets bij. Een plekje met uitzicht op de Devils Tower was nog net gelukt en als je dan nog een mooie zonsondergang erbij krijgt is de hele dag volmaakt.

We staan weer vroeg op vanwege de overdadige  warmte. We rijden naar Deadwood, een cowboystadje maar dan a la  Valkenburg. Zó  is het natuurlijk ook niet de bedoeling. Onderweg is het echter. Twee cowboys die het vee bijeen drijven richting de trailers, lees slachthuis. Daarna naar het motorstadje Sturgis. Alles is in voorbereiding voor de eerste week van augustus, dan is er geen kamer meer te krijgen en is de stad bevolkt met motorrijders uit de hele wereld maar vooral uit de vs. Nu valt de motor drukte mee maar het is al wel gezellig. Na Sturgis gaan we door naar Mount Rushmore met de ‘koppen’ van vier presidenten. Natuurlijk hebben we vooraf info en foto’s ervan gezien maar ze zijn echt héél groot. Er is in 15 jaar door 400 mensen aan gewerkt. De reden van dit monument, er was te weinig toerisme in dit gebied, dat is nu niet meer het geval. Integendeel, om te mogen parkeren mag je 12 dollar betalen. Toch maar gedaan. Daarna nog naar nog het Crazy Horse Memorial. Het zelfde als bij de presidenten, er wordt een beeld uit een berg gehakt. Dit maal een indianen opperhoofd. Een tegenhanger voor de presidenten? Men is nog steeds bezig met het uithakken en dat zal nog wel een flink aantal jaren doorgaan. Net zoals de Sacrada Familia. Ook bij dit Crazy Horse monument veel indianen. Bij het plaatsje Custer vinden we een klein campinkje en het koelt eindelijk een beetje af. Ter info; Custer was een generaal die de indianen even een lesje zou leren. Hij en meer dan 200 soldaten werden bij die slag gedood. Het werd de aanleiding voor Wounded Knee. 300 indianen verloren daar het leven.

Onweer en regen vannacht een hoop lawaai. Ook uit mijn uitlaat. Een blik onder de motorkap geeft duidelijkheid, de uitlaat is op de eerste bocht afgebroken. Met ijzerdraad, dat iedereen bij zich hoort te hebben, de boel zo goed als het ging weer aan elkaar gemaakt en nu met een brommende uitlaat verder. Ja, het is zondag en dan wordt er niet gelast. De laadstroom is ook nog een zorgenkindje, ik kom er niet achter wat het euvel is. Morgen maar een onderhoudsdagje inplannen. Nu maar eerst de Needles gaan bekijken. Een bergketen met een lekker smal weggetje met nog smallere en lage tunnels, heerlijk. Je valt van de ene verbazing in de andere bij de Needles, prachtige rotsen, vergezichten en uiteindelijk het Custer State Park. Herten en bizons die op de weg, in de weg lopen. We rijden nog verder, richting de Badlands. Om 17.00 uur zijn we bij een overlook en blijven vol verwondering een uur staan kijken. Het landschap in de avondzon maakt een verpletterende  indruk op ons. Een opengescheurd landschap vol met pieken en dalen in het zachte licht is adembenemend. Gelukkig hebben we nog ijs in de vriezer om weer bij te komen☺. 50km verder gaan we bij het Visitors Centre slapen. Morgen gaan we verder het park in.

Zo alleen als we gisteren door het begin van de Badlands reden, zo druk is het vandaag. Wat een mensen hier. Gelukkig is het park zo verschrikkelijk  groot dat je elkaar niet voor de voeten loopt. Gisteren reden we meer langs het park, nu er dwars doorheen. De naam doet het park wel eer aan, met dit land is niets te beginnen. Je kunt er nog geen koe op laten grazen. Het is een maanlandschap. Wij rijden in de middag terug naar Rapid City voor wat onderhoud, een band moet gebalanceerd worden, we maken een afspraak voor het laswerk bij de uitlatenprofs en een afspraak bij een bedrijf dat gespecialiseerd is in elektra problemen van auto's. En daar kunnen we naast op het terrein  blijven slapen, wel zo makkelijk. 

Ineke wordt de volgende morgen afgezet bij een laundery en ik rij door naar de “Profs”. De uitlaat is gemaakt, een nieuwe pijp op maat gebogen en is er tussengelast. Knap werk van die jongens. “Fluisterstil” is de Iveco weer. Ineke haal ik weer stilletjes met schone was op en we rijden naar Dakota Battery, de elektra mensen. Er moet een draadbreuk zijn of een slechte verbinding. De dynamo geeft bijna 48 volt af en dat mag maar 28,4 zijn, iets te veel. Na veel meten blijkt er inderdaad een slechte verbinding bij het diodeblok te zitten. Schoongemaakt en stevig vastgezet en we hebben weer 28,4v laadstroom. Weer een zorg minder. Ondertussen nog een bougiekap op de kop kunnen tikken van de generator die wel/niet aanging. Nu doet hij het wel goed. De originele  was een goedkoop plastic ding, net zoals de hele generator, en nu zit er een bakelieten bougiedop in met de helft aan ohmse weerstand. Alles doet het weer en we besluiten nogmaals de Needles met een bezoek te vereren. Het is op de route als we Rapid City verlaten. En zulke leuke weggetjes kom je niet iedere dag tegen. De vorige rit in de Needles reden we in de zon, nu in zware bewolking en wat regen en in de verte bliksem. Als we om19.00 uur in het Nat. Park Wind Cave een camping opdraaien is iedereen in rep en roer. Een uurtje geleden kwamen hagelstenen als kleine tennisballen naar beneden. Voorruiten, dakluiken, tenten, noem maar op, iedereen heeft schade. Het komt vaker voor in deze buurt, zegt de buurman met een gebarsten voorruit van zijn auto. Wij zijn blij dat wij nu pas op de camping aankomen. De Rangers komen langs en nodigen iedereen uit voor een avondwandeling, met tekst en uitleg, op de prairie. Als wij om 21.00 uur op het verzamelpunt zijn van waar wij gaan verstrekken, zegt de Ranger, “iedereen naar de auto en rij maar achter ons aan”. Wij zijn komen lopen en tot ons geluk mogen wij meerijden met een Amerikaanse mevrouw die bij de Shell werkt en nog een tijdje in Scheveningen heeft gewoond. Uitleg over bizons, prairiedogs, nachtblindheid, vleermuizen en de ‘Milkyway’ van de Rangers gekregen. Wel gezellig. Leuk voor één keer. 

Het is weer mooi weer geworden als we op 27 juli vertrekken naar Torrington. Een rit door de eindeloze prairie (met dogs) en om de 50 à 70 km een dorpje/stadje met 500 tot 4000 inw. Torrington heeft er 500! We lopen ‘s avonds nog even van de camping naar het ‘centrum’ om bij een soort McDonald koffie te drinken en te internetten. De koffie is al gedumpt en het internet is traag, zegt de jongen. Het internet lukt gedeeltelijk en als we weer richting de Iveco lopen barst het onweer boven ons hoofd los. Als we op de camping zijn komt de politie ons waarschuwen voor ‘iceballs like tennisballs’. Alle matten die we hebben gaan op de luiken en zonnepanelen. Zelf zet ik de Iveco onder een boom om de tennisballen een beetje tegen te houden. Ja, ik weet het, ga niet onder een boom staan als het onweert, maar je moet kiezen uit twee slechte opties. Gaten in de Iveco of een boom er op? Gelukkig ging de hagelbui vlak langs ons en is er geen schade.

Alles is weer normaal de volgende morgen. We rijden richting de Rocky Mountains, weer door de eindeloze prairies, tot een klein plaatsje genaamd Nederland. Daar vraagt Ineke op haar liefst aan een agent of er een nachtje  in de bouwde kom van Nederland mag worden geslapen. Nee, dat mag niet, ook niet als je uit Nederland komt. Er kan wel in de bossen worden  gekampeerd. Dus op naar het nabijgelegen Nat. Forest en daar een leuk plekje gevonden voor een nacht. Prima geslapen in Nederland! 

Van uit Nederland gaan we op vrijdag via mooie wegen naar de ingang  van het NP Rocky Mountains en krijgen daar te horen dat alle campings vol zitten. Een stukje terug was een Nat. Forest en we blijven weer in een bos slapen. Morgen gaan we het park wel bekijken.
Wat een drukte is er bij de ingang van het park. Het is mooi weer én het is weekend. Het lijkt wel of heel Amerika hier op zaterdag de 30ste naar binnen wil. We proberen een weg naar een gletsjer te nemen, de Bear Lake road, maar worden door de politie teruggestuurd, de weg en de parkings zitten vol. Dan maar verder via de Old Fall River Road, een offroad, hoog door de bergen. Een schitterende keus. Smal, hoogtes tot 3595m., vergezichten tot Canada lijkt wel, afgronden én, volgens Ineke “een beetje eng”. Tegen vieren rijden we het park weer uit en proberen een goedkoop plekje op een camping te bemachtigen. Vol of te duur, maar, zegt een beheerder van een vol terrein, er is een stukje terug een Nat. Forest. Dus nu alweer op een schitterende gratis plek in het bos met uitzicht op de Mountains en het Lake Granby.