Vakantie gevoel

Woensdag 18 augustus, we maken de blog af in de ochtend en rijden daarna door naar Rostov-aan-de-Don, onze laatste grote Russische stad. Eerst maar een Internetcafé, een gamehol waar ik in het duister amper mijn toetsenbord kan zien, dan nog wat ‘errors’ en wij zijn weer buiten. Een Russisch meisje gaat ons helpen en wil ons naar de universiteit brengen, daar hebben ze snel internet. Onderweg lopen we langs een ‘Mac’ met WI-FI! We zoeken niet verder en met een patatje en ijs zitten we de blog te met horten en stoten te verzenden. Max. 15 MB en/of 30 min, maar wel met een lekker sfeertje en dan is regelmatig inloggen geen straf. Na het internet op zoek naar een slaapplek in deze stad. Tijdens het rondrijden staat een politieagent op mijn pad en die verwijst mij naar de kant. Weer controle? Nee, de borden hangen hier op 4,5 m boven de weg en ik heb er een gemist. Verboden in te rijden legt hij mij uit. Ja, ik zie het verstopte bord nu ook. Mijn papieren worden aan een hoofdagent met een bonnenbokje in auto overhandigd en ik moet er naast komen zitten. Ik zie de roebels al mijn zak uitvliegen. Met een uiterst ‘ik begrijp niet wat je zegt gezicht’ en maar zeggen dat ik een camping zoekt geeft hij het na vijf minuten op. Ik krijg mijn papieren weer terug, wegwezen en de camping is over de brug. Aan de andere kant van het water zijn veel hotels met restaurants en in een daarvan gaan wij eten met als ‘voorwaarde’ een mooie slaapplek aan de waterkant. We ‘mogen’ zelfs in het hotel slapen, maar we hebben ons eigen hotel dus dat slaan we af. Een heerlijke visschotel, buiten op het terras met een lekker drankje en de dag is weer compleet.

Donderdag 19 augustus, Weer naar de stad en nu ook goed naar boven kijken. We bekijken de Nativity of the Virgin kathedraal. Met je neus in de boter! Een eredienst om buiten de kerk al het fruit en groente te zegenen. Ook de aanwezigen worden gezegend, dus mijn fototoestel en ik zijn ook nat. Een dame met armen als kabeltouwen is nog net op tijd om haar potje honing te openen net voordat er enkele spetters in haar potje vallen. Met een rood hoofd van inspanning slaat ook zij een kruisje. De gelovigen in de kerk krijgen van een en het zelfde schepje, honing en met één doekje worden alle monden afgeveegd. Als je dan nog niet genoeg bacillen binnen hebt is er achter in kerk nog een mogelijkheid. Daar staan twee devote dames met 10 kopjes en twee grote theeketels een man of 200 van thee te voor zien. Afwassen is niet nodig, als je klaar bent met drinken zet je het kopje neer en het wordt direct weer gevuld voor de volgende, wel zo efficiënt. Maar de sfeer is fantastisch, dat moet ook gezegd worden. Wij gaan naar buiten en staan direct op dé centrale markt van Rostov. Van aardbeien tot zeevis, alles is aanwezig en de inwoners van de stad ook. Gezellige drukte. Wij schaffen weer wat zacht fruit aan en dat hebben we al een hele tijd niet meer gedaan. De vis is vers op de markt, hij leeft zelfs nog en wordt in grote bakken op vrachtwagens aangevoerd en met zuurstofflessen hebben de vissen het echt naar hun zin. Ze spartelen van plezier als ze in een kleinere bak op de toonbank terechtkomen. Als je langs loopt wordt je weer gezegend. De verkoopdames staan dan ook geheel in plastic verpakt hun waar aan te prijzen. Helaas is de marktmeester zo vriendelijk om ons te verbieden foto’s te maken op de markt. We gaan weer verder maar niet voordat we een beker “Kvas” hebben geproefd. Overal in Rusland zie je mensen dat drankje langs de kant van de weg drinken. Wij verdachten ze van alcoholisme vanwege de lichtbruine kleur en de schuimkraag van dat drankje. Het blijkt nu een non-alcoholisch gemberbiertje te zijn, een nationale frisdrank. Wij vonden het maar zo-zo. Nog even langs de ‘Mac’ om te kijken naar de reacties maar ook om een Iveco garage te zoeken. Grappig, als je Iveco en Rostov via Google zoekt, staat de site van onze reis boven aan. Via het internet komen we er achter dat een Iveco garage 16 km van ons vandaan zit. Even daar naar toe, betekent op de borden letten. Gaat u maar even aan de kant! Een agent meldt dat wij gekeerd zijn waar dat niet mocht. Autopapieren en rijbewijs en weer dat bonnenboekje! Nu hang ik echt, denk ik. Deze is veel strenger. Met veel moeite, voor hem, in het Engels uitgelegd dat er geen borden te zien zijn. Hij begrijpt mij niet en ik hem niet. Daar komt bij dat de Nederlandse Papieren voor hem ook abracadabra zijn. Uiteindelijk mag ik, zonder een roebel armer te zijn, weer vertrekken. Maar ja dan moet ik wel draaien! Ik vraag aan hem, terwijl we aan het draaien zijn of dat hier wel mocht, nee dat mag hier ook niet gebaart hij. Ik zie aan zijn gezicht dat hij moedeloos van mij wordt en gebaard, ‘rij AUB door met die kar’! Bij de garage kunnen we een beurt laten doen, zegt de jongen achter de balie. Er is één wachtende voor u. Twee uur later rijden we doorgemeerd en de nodige filters vervangen en €100,- lichter weer de deur uit. Te weinig roebels in de beurs maar euro’s mogen ook. Ze gaan toch niet stiekem over op de Euro? Na de beurt rijden we naar de Zee van Asov, een binnenzee van de Zwarte Zee, naar de plaats Taganrog. We willen wel aan het strand liggen. Dat gaat niet lukken, wel aan de zee maar aan een boulevard met een betonnen kade. We krijgen bewondering van een paar jonge inwoners, hoe doen jullie dat met al die grenzen en zo, knap hoor. Hier en daar disco uit een restaurant. Wij zetten de Iveco in de buurt van een van die tenten en verwachten dat het disco geluid na 24:00 wel zal minderen. We wandelen heerlijk over de boulevard van het stadje en om 04:00 gaan we de auto verzetten want het geluid boink-boink-boink went niet! Een paar straten verder slapen we rustig verder.

Vrijdag 20 augustus, We verlaten Taganrog en vertrekken naar de Russische grens om uit te checken. We waren gisteren door een stel jongelui gewaarschuwd voor de lange wachttijden van deze grens en hadden ons gezegd dat de grens in het Noorden van de stad veel rustiger was. “Only locals” daar.
Wat te doen, 100 km omrijden of de gok nemen, we nemen de gok en pakken de korte route. Zegge en schrijve, drie auto’s voor ons aan de grens als wij daar aankomen! Iedereen weer aardig en in totaal één uur zijn we Rusland uit en Oekraine in. Nog nooit zo’n snelle behandeling gehad. Voor de koffers op het dak had ook weer niemand belangstelling. Nog snel even een fotootje voor het bord van het nieuw land en ik zit bijna weer in de cel, je mag aan de grens niet fotograferen. "Ach, eentje maar, kijk even de andere kant op", zeg ik in mijn beste Oekrains tegen de man in het uniform met gummiknuppel. Het lukt en we hebben de foto. Snel weg. Vaarwel Rusland. Het is een reisland met hier en daar vakantie trekjes. Sommige steden zijn een bezoek waard maar veel steden zijn volgens het Sovjet systeem gebouwd en zien er daarom nogal hetzelfde uit. Toch hebben we er van genoten ondanks de missers waar we mee te maken kregen. Het alcoholgebruik in de dorpen en de verkeersmentaliteit. Maar ook de vriendelijke mensen zullen we niet vergeten. Ik ben benieuwd naar Oekraine, want daar schijnt het ook nogal ruig toe te gaan op de weg en met het alcohol gebruik. We rijden naar Mariupol om daar een strandleven op te zoeken. Afgekeurd door deze toeristen. De stad is moeilijk voor een slaapplek en we rijden daarom naar het vliegveld. Vliegveld, is dat niet druk? Nee, als er niet gevlogen wordt, en dat gebeurd in die kleine steden, is het erg rustig. Geen af-en-aan verkeer. We zetten de Iveco op het parkeerterreintje en er staan nog een paar auto’s. De grondstewardessen komen kijken hoe wij slapen en eten. Daarna land er één vliegtuig en gaat er één weg. De lichten gaan uit, het personeel doet de deur op slot en de Iveco blijft bijna alleen over op het terrein. Zó rustig hoeft het voor ons nou ook weer niet. Er loopt nog iemand rond en ik vraag wie hier nog blijft, “Natasja blijft”. Natasja is van de administratie, vandaar. Maar ook de politie bewaking van het vliegveld. Zij weten dat we hier staan en wensen ons een rustige nacht.

Zaterdag 21 augustus, dat was het inderdaad, heerlijk rustig. Als we opstaan, komen de wielrenners van de stad hun trainingsrondjes draaien over de lege weg. Sommige renners kijken zo lang om dat ze bijna vallen. Nog nooit een Iveco gezien zeker? Een lunchplek boven op een duin bij de zee van Azov en dan weer naar Melitopol. De wasserette waar we voor de deur stoppen na een aantal keer vragen, blijkt gesloten. Ja, zaterdagmiddag, die mensen willen ook naar huis. Dan maar verder. We rijden de stad uit en vinden een slaapplek tussen de meloenen en uitgebloeide zonnebloemen. De eigenaar van het veldje meloenen woont blijkbaar dichtbij en heeft ons gezien. Hij komt even langs om te kijken wat die vreemde wagen op zijn land doet. Na het handen schudden en een uitleg dat wij hier alleen maar komen om te slapen en geen meloenen meenemen, is alles ok.

zondag 22 augustus, twee mensen zijn meloenen aan het plukken als wij wakker worden. Zij zwaaien vriendelijk als ze wegrijden. Aan het stuwmeer, net over de brug bij Kakhovka, houden we op een strandje een lange lunch pauze. Heerlijk vakantie gevoel. Om 18:00 rijden we Kherson in. Een leuke plaats aan de Dnjepr. We parkeren aan de rivier en tot onze ‘vreugde’ barst de disco om 21:00 los bij alle restaurants en bars. Een pizza in de oven en wij zitten bij de Iveco te smikkelen. Een uitnodiging om bij een inwoner van deze stad, die overigens goed Nederlands spreekt vanwege 10 jaar werk in België, om op zijn terrein te komen staan slaan we af. Eén Alexander is genoeg (zie een paar blogs terug). Ook een hele gezellige babbel met een paar Duitsers die met een oude Transit op pad zijn. Er is feest in de stad vanwege de onafhankelijk van de Sovjets in 1991. Dinsdag komt de premier en het plein voor het stadhuis krijgt een opknapbeurt. Wij verhuizen in de avond naar een parkeerplaats in de stad bij een hotel. Geen herrie meer aan ons hoofd.

Maandag 23 augustus, Wij vertrekken naar Odesa en komen als we de stad binnenrijden de Duiters van gisteravond weer tegen. Zij zoeken al 2 uur naar een camping die hier in de buurt moet zijn. Ineke wijst naar de overkant van de weg, daar misschien? Even kijken en ja hoor de lang gezochte camping gevonden. Wat ze hier als camping aanduiden is een strandje met ‘huisjes’ en een bar. We mogen voor een paar hryvnia’s op het parkeerterrein staan. Lekker op het strand en in de Zwarte zee, dat hebben we wel verdiend. Ik zeg tegen Ineke misschien hebben ze hier ook wel een wasmachine voor die huisjes. Ja hoor en ook nog gratis. Lekker doorgezakt met de Duitsers en heerlijk geslapen. Morgen naar de stad en verzenden dan deze blog.