Weer 'thuis' in Rusland

Deze blog is verzonden vanuit Rostov aan de Don. We hebben nu 2 uur tijdsverschil.

Woensdag 11 augustus, Eerst nog hard werken om de blog pasklaar te maken dan nog een kopje koffie in de woestijn en dan op weg naar Atyrau. Na 1,5 uur zijn we daar en zoeken een internet café op. Maar wel een waar je wat kunt eten en die zijn er niet veel, blijkt. We komen bij een ‘Amerikaanse’ tent en bestellen wat te eten. Helaas is de kwaliteit niet zo als thuis en we eten wat langzaam om toch de blog te kunnen verzenden. In de Lonely Planet stond deze stad beschreven als een “Muddy” city. Van die bijnaam willen ze blijkbaar vanaf want ze zijn hard aan het werk, stoepen pleinen enz. Zelfs de zij’straten’ worden met asfalt bekleed. Voor we de stad verlaten eerst nog wat inkopen en een ijsje tegen de hitte, het is iedere dag minstens 40gr. En van een toeristische bedoening, is hier geen sprake. Langs de kant, bij een kantoor, staan weer een paar Engelse autotjes, zij krijgen het nog zwaar. We kijken nog uit naar watertappunten maar vinden ze niet. We hebben nog genoeg voor een paar dagen maar je kunt maar ‘vol’ zitten, nietwaar? Midden in de woestijn, tussen Aqystaú en Zhanbay zetten we de Iveco om 18:00 stil. Nog maar 270 km naar de grens. Alles bij elkaar genomen ging Kazakstan uiteindelijk best snel. In de ondergaande zon zitten we samen te genieten van het zicht op de kamelen. SVP niet tegen de camper komen schuren vannacht!

Donderdag 12 augustus, Het is rustig gebleven vannacht, de kamelen zijn op weg naar de Iveco als wij naar buiten komen. Het is alweer HEET en het is pas ochtend, wat gaat dat weer worden vandaag. Na het ontbijt op naar de grens. We komen veel ja-knikkers tegen, geen inwoners maar machines die dmv een elektromotor olie omhoog pompen. Goederentreinen met oliewagens rijden de hele dag af en aan. Ook opgedroogde zoutmeren in overvloed in dit gebied. Met de zoutwinning lijkt het gedaan te zijn. In één meer staat nog wat water en dit geeft prachtige kleuren te zien. Een hobbelig weg naar de grens maar toch snel te rijden en we besluiten toch maar Rusland in te gaan. Om 15:00 staan we aan de uitrij poort van Kazakstan. We zijn blij dat we in het begin onze ‘registratie’ hadden gehaald want het eerste waar de douane om vroeg was dat papiertje. Om te testen of het waarde had gaven we alleen eerst onze paspoorten maar dat was zéker niet voldoende, Registratie! Maar met een stempeltje op een papiertje van 5x10 cm, want daar hebben we het over, gaan alle poorten open. Alles in orde, u mag doorrijden naar Rusland. Het eerste waar ze daar vroegen was, “@#$%^&*?” Maar dan in het Russisch. Een vragende blik van mij en de man met de ster op zijn schouder ging weg om even later weer terug te komen met een document wat mij bekend voorkwam, het leek sprekend op het Russische verzekeringspapiertje van de Iveco! Dat konden we gelukkig laten zien. Blijkbaar heeft elke Russische grens zo zijn eigen regels. De vorige twee keer had niemand er om gevraagd en nu bleek het opeens zeer belangrijk te zijn. De auto weer inklaren voor de transit door Rusland, de visa’s stempelen en we mogen alweer verder. Het is raar maar tot op heden heeft nog geen douane man/vrouw de moeite genomen om de aluminium koffers die op het dak staan aan een onderzoek te onderwerpen. As je dus in de toekomst nog wat naar of van het ‘Oosten’ wilt smokkelen, onze Iveco is te huur. Ondanks de papierbundel bij de grens staan we om 18:30, een kleine 30 km verder Rusland in, langs de weg in een grasland achter wat struiken en bomen, niemand die je ziet.

Wat vinden wij van Kazakstan;
In een notendop, een arm land. In de vorige blog schreef ik dat ik mijn ideeën over Kazakstan moest herzien na de film Borat en de hoofdstad Astana. Wij waren in Astana geweest en kregen een hoofdstad met allure te zien. Helaas, dat van die allure, geldt alleen voor Astana. De rest van het land (voor wat wij ervan gezien hebben) is dor, droog en arm. De dorpen, en dat zijn er nogal wat, zien er uit als na 50 jaar achterstallig onderhoud. Ze zijn er ooit neergezet door de Russen en daarna is er nooit meer wat aan gedaan. Zelfs de graanelevators, die toch de broodnodige inkomsten voor de inwoners moet opbrengen, zien er haveloos en vervallen uit. De infrastructuur is hopeloos slecht behalve op de wegen waar de President vaak op rijdt. Zoals vanuit Astana naar het noorden. Daar is zijn vakantiehuisje. Dat is een vierbaans snelweg naar niets. Het is toch te gek dat een land als Kazakstan met een ruimte programma bezig is, compleet met raketten en kosmonauten, en het gros van de inwoners niet voorzien is van stromend water. Als je vraagt “waar is hier het drinkwater” wijzen ze naar de rivier/poel waar de koeien naast of in staan. Je kunt van Libië zeggen wat je wilt maar het waterprogramma van Gadaffi is zeer goed uitgevoerd. Daar kunnen ze in Kazakstan nog wat van leren.
Ergo, het is geen vakantie land maar een (door)reisland.

Vrijdag 13 augustus, we gaan heel voorzichtig met deze dag om, vrijdag de 13e! Vandaag naar Astrakan. Op de een of andere manier heeft die naam iets mysterieus in zich, iets oosters en wij zijn benieuwd wat we gaan aantreffen. Als we daar om 11:00 aankomen en we willen de reacties op de blog bekijken in het postkantoor blijkt dat we de klok weer een uur terug kunnen zetten, we komen weer in de buurt van het ‘Westen’. Het is dus 10:00 uur. Als het even kan bekijken we reacties maar we schrijven, misschien helaas voor de schrijvers, niets terug. Als we dat doen zitten we de hele dag achter de PC en krijgen we een heen-en-weer geschrijf. Maar we lezen de reacties altijd en met graagte! We parkeren bij het Kremlin en we zeggen “we zijn weer thuis”. Het klinkt raar, maar het Kremlin met zijn kerken en gebouwen geeft een gevoel van herkenning na een tocht door Kazakstan. Het devote van de Russen grenst aan het bizarre. Een jonge moeder met een babytje in haar armen loopt door de kerk en legt haar kindje op de daar aanwezige doodskisten van ‘heiligen’. En maar kruisjes slaan. De vader staat er bij en kijkt er naar met een blik ‘het werkt niet’ en het kindje maar huilen. Zelfs de schoonmaakster van de kerk komt erbij en slaat ook allemaal kruisjes. Ik denk ook ‘dat werkt niet’. Met een kruisje slaan wordt de kerk niet schoon, nietwaar? We lopen nog wat door de stad aan de Wolga en het mysterieuze is er toch niet te vinden. Veel oude gebouwen die vroeger mooi geweest zijn. Geen geld of het gebrek aan onderhoud geeft ook deze stad weer een troosteloze aanblik en dat met een Wolga voor de deur. Wel brede lanen en boulevards maar toch….
Om 15:00 rijden we Astrakan uit en zetten de Iveco 40 km verder stil aan de Wolga. Uitzicht op een kudde schapen met als herder een ex bokser. Hij verteld in het Russisch/Duits waar hij overal gebokst heeft. Hij is nu alles ex. Een buik waar je een bierglas op kunt zetten en een stok om zijn evenwicht te kunnen bewaren en dat voor een vent van 60. Ik denk dat ik van hem kan winnen maar we houden het gezellig. De cruiseschepen varen voorbij evenals de coasters op weg naar Volgograd. Een heerlijke plek.

Zaterdag 14 augustus, als we opstaan, blijkt de kant ‘vol’ te staan met vissers, met en zonder bootje.
Niets van gemerkt, dat geeft aan dat we heerlijk hebben geslapen. We hebben vakantie, hier aan de Wolga en maken er een makkelijke dag van. Lekker luieren en pas na de lunch verder. In een volgend dorpje zie ik een oud mevrouwtje haar tuin sproeien. Die heeft water, is het eerste wat bij mij op komt. Dus gevraagd of het drinkwater is en niet met een pomp uit de Wolga komt. Drinkwater en dus kunnen we de voorraad weer aanvullen. Van de oude dame kregen we nog een glas koud water aangeboden, zij dacht mogelijk dat wij ‘zielig’ waren met die oude auto. Als dank kreeg zij weer een stel ‘Delfts blauwe’ klompjes uit Holland (Made in China). Verguld was zij ermee. Het is weer HEET en windstil. We zeggen tegen elkaar je moet hier een camping beginnen, de natuur is hier zo mooi. Even later zien we een aantal tenten langs de rivier staan en besluiten er in de buurt van te gaan staan. Wildkamperen is heel gewoon in Rusland. We vinden een leuk plekje bij Solemoe Zaimisje en zien overal om ons heen tenten staan. Niet zoals in Nederland, struikelend over elkaars scheerlijnen, maar een paar honderd meter verder. Wel zo rustig. Vissers met rubber bootjes, waterscooters en speedboten, alles is op het water. In het water zwemmen enorme vissen die regelmatig uit het water springen. Een mooie plek. We gaan iets eerder dan gepland slapen want ik zak door mijn stoel. Hij was al kapot en nu begeeft hij het helemaal, gebroken buizen. De stoel van Ineke is ook aan het kapot gaan dus het ligt NIET aan mijn gewicht.

Zondag 15 augustus, wat een vakantiegevoel, hier aan de Wolga. De sterns scheren over het water en maken af en toe een duikvlucht met wisselend succes. Om 12:00 vertrekken we naar Volgograd. Deze ligt als een breed lint van 70km lang langs de Wolga. Veel verouderde industrie als we de stad inkomen. We zijn op weg naar het Mamaev Kurgan monument. Dat is hét monument voor de gevallen Russen In WW-II. Volgograd is de nieuwe naam voor Stalingrad en die stad is 67 jaar geleden zwaar bevochten. Twee miljoen Russen zijn er gesneuveld bij de gevechten om die stad. Een ongelooflijk aantal. Het monument is indrukwekkend en bestaat uit meerdere delen. Het meest opzienbare deel is het enorme beeld van ‘moeder Rusland’ met een zwaard in haar hand boven haar hoofd. Het beeld is 72m hoog en het zwaard is 11m boven haar hoofd. Maar het meest indrukwekkende was voor ons de ’eeuwige vlam’. Een hand met fakkel omringd door namen van gesneuvelden. We lopen twee uur langs alle delen van dit monument, dat geeft wel aan dat we onder de indruk zijn. We komen morgen nog even terug dan is het licht iets beter voor de foto’s van het standbeeld. Nu op zoek naar een slaapplek. Het begint al donker te worden en we kruisen door de stad en rijden langs de Wolga. Dan, een jachthaven met slagboom. Aan de bewaker, in mijn beste Russisch, gevraagd of we op het terrein van de haven mogen overnachten. Ja, dat mag. Even later zitten we in de nieuw aangeschafte stoelen aan de Wolga van het uitzicht te genieten. Het is als Rotterdam aan de Maas. De party-boten varen af en aan. Grote boten, kleine bootjes en speedbootjes. De haven bestaat uit een aantal verlicht drijvende steigers. Maar wij zitten hier goddelijk.

Maandag 16 augustus, nog even terug voor een paar foto’s en we gaan de stad weer uit. Het is een saaie rit en doet denken aan Kazakstan, veel stoppelvelden van voormalige graanvelden. Bij de lunch zien we een wervelstormpje die losse takken omhoog gooit. Ze zweven door de lucht, 100 m boven de grond en komen een stuk verder weer neer. Gelukkig een stukje van ons vandaan. We stoppen bij Bol’shoy Ternovo en vinden en prima slaapplek tussen die stoppelvelden bij een bomenrij.

Dinsdag 17 augustus, de zomer is hier voorbij. Dat is te zien aan al dat gemaaide graan en de uitgebloeide zonnebloemen. Het weer blijft nog wel zomers. Gelukkig nu maar 30gr. Een lunchplek aan een riviertje onder de bomen zorgt weer voor het vakantie gevoel. De lucht hier is wat heiig, een smogachtige waas. Dat kan komen door de zware industrie die we onderweg tegenkomen of door de zwartgeblakerde velden. Het wordt drukker als we de M-4 opdraaien richting Rostov. Een 4 baans weg. Dat is lang geleden. Een stopplek bij Bataysk op een hoogvlakte geeft een mooi uitzicht op de ondergaande zon. Morgen naar Rostov en de blog verzenden.