Hitte en zand

Disdag 3 augustus, de vorige mail is in de ochtend verstuurd vanuit café “La Belle”, een café met Wi-Fi dus wij naar binnen. Het is volgens Ineke en mij een vreemd soort café. Er lopen mannen met meisjes naar achter en blijven dan een tijdje weg, geen idee wat ze daar doen. We bestellen een salade en een tosti met iets te drinken, versturen de blog en we zijn redelijk snel weer buiten. Je moet er wat voor over hebben, een blog bijhouden. We hebben het warm, 33 gr. vandaag. We gaan op zoek naar een paar cadeautjes maar dat is lastig. Het grote Kazakstanboek schreef al, “Astana is geen kopers paradijs” en dat blijkt te kloppen. We zitten een beetje uit de zon bij een paar fonteinen om af te koelen voor we de (hete) camper in duiken.

Woensdag 4 augustus, een saaie rit door een droog en dor landschap. We stoppen voor de nacht bij een wegrestaurant, eten daar wat en kunnen voor de deur blijven slapen. Even daarvoor hadden we een slaapplek gezocht in Esil, maar dat geeft geen soulaas. Men zegt wel eens “dit is niks” of ”3x niks”, nu dit stadje was een veelvoud van 3x niks. Ik heb medelijden met de mensen die daar worden geboren. We zijn klaar met eten en er stopt een klein Brits autootje met 2 jongens erin naast onze truck. Grote sticker op de deur met ‘Mongolrally 2010’. Het zijn de eerste van een groep rijders die, met zoals ze zelf zeggen “silly cars”, naar en door Mongolië rijden. Vanuit Engeland en Spanje schijnen zo’n 400 equipes aan het rijden te zijn. Wij zijn benieuwd wat we nog tegenkomen. Zij kopen bij het restaurant nog wat te eten, hoofdzakelijk bier, en rijden weer door. Zij zetten hun tentje op in de dessert.

Donderdag 5 augustus, Hé daar rijd een vrachtwagen van Lidle en daar een van Van Geest uit De Lier. De hele dag zie je hier vrachtwagens uit Europa rondrijden, wel met Kazakse nummerplaten en met kleine stickers er op ‘2e hand 1st choise’. Het zijn allemaal import auto’s met de originele reclame van het bedrijf er nog op, een rare gewaarwording. Weer een saaie rit door het dorre landschap afgewisseld met enorme graanvelden. Die zijn in de jaren 50 ontstaan door de Sovjets. Het ‘Virgin Land project’ was de naam die daar aan werd gegeven. Maagdelijk land werd op grote schaal omgeploegd en met graan ingezaaid. De Russen hadden zelf te weinig graan en Kazakstan was toch ook Rusland dus wat let je om daar de boel te ‘verbouwen’. Hele dorpen zijn in die tijd ontstaan met enorme ‘elevators’ (silo’s). De mensen werden geïmporteerd uit Rusland en daar neergezet. Helaas valt er in dit gebied veel te weinig regen voor een goede oogst en je ziet nu allemaal vervallen ‘elevators’ met evenzo vervallen dorpjes van net 50 jaar oud. Alweer een verkeerde beslissing van Moskou. Om 16:00uur zetten we de Iveco stil in Kustanay, een mooie stad, dat valt op. Een plekje bij een overheidsgebouw onder de bomen en een bankje naast de camper. We zitten even bij te komen op dat bankje als Stan ons aanspreekt. Stan(islov) is journalist en is zeer geïnteresseerd in ons verhaal. Waar komen jullie vandaan, “uit de kraan, net als de smurfen” is ons antwoord in het Nederlands, maar in het Engels, het goede antwoord. Alles wordt genoteerd en er worden foto’s gemaakt, we komen in de krant! Hij zou het internet adres met het artikel opsturen, ik ben benieuwd. Jullie krijgen het ook hoor! Als hij weg is, weer bezoek. Nu van 2 Nederlanders die met een Engelse journalist met vriend meereizen door Kazakstan. De journalist is een Nissan pick-up aan het testen en had nog wat ruimte over, de jongens mochten zó meerijden. Een avond vol met bezoek en praatjes.

Vrijdag 6 augustus, weer door dat dorre land met eindeloze wegen. Deze keer wel superstrak! Toch opeens een hoop gepiep bij mijn linker voorwiel. Ik kan niet zo snel zien wat het is, het wiel gaat er van af en het blijkt dat een steentje de beschermkap van de remschijf heeft opgekruld en die loopt nu aan. Lekkere ‘bescherm’kap. Met hamer en schroevendraaier de boel weer in originele toestand gezet en we kunnen weer ‘geluidloos’ verder. Geen steden in de buurt als we stoppen en zetten daarom de Iveco in het open veld neer. Op bijna 2 km van de weg zijn wij een stipje, wel zo veilig. De ondergaande zon is onze beloning voor een dag met veel warmte.

Zaterdag 7 augustus, weids uitzicht bij het ontbijt, het begint al weer warm te worden. In tegenstelling tot Mongolië is Kazakstan héél saai. Veel kale vlaktes, eindloze wegen en warm. Dat van die eindloze wegen kan wel kloppen met de info die ik had over Kazakstan. Het is het 9e land in grootte van de wereld. De wegen zijn dus ook ‘iets’ langer dan dat wij in Holland gewend zijn. Ook de open mijnbouw, kolen, bauxiet en ijzer doen het land geen goed. Van verre zie je de stof/rook van die industrie. De dorpen die daar omheen zijn gebouwd zijn vies, grauw en heel erg Sovjet-achtig met veel huizenblokken die flats moeten voorstellen. We rijden met natte washandjes op ons hoofd, zo blijven we een beetje ‘koel’. Het ziet er misschien vreemd uit maar het helpt wel. Snaarstrakke wegen deze keer en daardoor hebben we het record verbroken, 525 km. Weer een plek in het buitengebied tussen Aqtöbe en Algha om te slapen en miljoenen sterren lichten ons bij.

Zondag 8 augustus, We nemen een vakantieochtend vanwege de snelle rit van gisteren, alle tijd van de wereld. In de prairie zitten we lekker achter de Iveco uit de zon en genieten van een heerlijk rustige ochtend. We gaan pas in de middag rijden. Helaas, de snaarstrakke weg van gisteren houd na 5 km op en we gaan weer cake-walken. Hobbels en bobbels, kuilen en gaten, te veel om te ontwijken dus gaan we weer met een gangetje van max. 20 km over de ‘weg’. Om 17:00 houden we het voor gezien en zetten de Iveco weer naast de weg, even voor Baiganin. We staan wat hoger en hebben een weids uitzicht over de steeds meer oprukkende woestijn.

Maandag 9 augustus, Iedere dag wordt het een graadje warmer, vandaag 41 graden en een niet te meten luchtvochtigheid op onze meetapparatuur, zó laag. Je zweet niet met natte plekken maar je verliest toch enorm veel vocht zonder dat je het merkt. We drinken continue water, meer dan 3 liter pp. Dan nog koffie, limo, en sapjes. Ik denk dat we wel aan de 5 liter komen en voor de zouten en mineralen die we verliezen hebben we O.R.S. We gaan weer met 25 km/uur over een hobbelweg. Vanwege de hitte nemen we langere rustpauzes en klappen voor het eerst het zonnescherm uit. Weer zien we een aantal Engelsen met ‘weggeef’ auto’s. De auto’s waar ze in rijden zijn voor kindertehuizen en andere hulporganisaties in Mongolië, Ook komen we ex-ambulances tegen, ook voor de weggeef. Als we stoppen is het echt een steppewoestijn, hier en daar een paar harde sprieten uit de grond en verder zand en steentjes. Met je voeten in een opvouwbare emmer met wat water en een cola-tje uit de koelkast lijkt het wel vakantie. We zitten al tussen Saghys en Muqyr.

dinsdag 10 augustus, Woestijn, kamelen, zandstormen, 42gr. en geen weg. Het was weer heftig vandaag. Je beroep hier zal maar vrachtwagenchauffeur zijn, het zijn hier echt de helden van de weg. Vandaag weer een groepje Engelsen met vreemde auto’s, een werd er gesleept. Dat belooft wat voor die rijder, in het stof van de trekkende wagen. Je moet er wat voor over hebben, om een auto naar Mongolië te rijden en dan met de trein/vliegtuig weer naar huis. Wel een ervaring rijker. Nu zitten we tussen de zoutmeren in het zuidwesten, iets voorbij Dossor. Nog maar 400 km tot Astrakan, Rusland. Wel weer een heerlijk plekje in de woestijn, met een verre weg met piepkleine auto’s op een afstand, om te slapen.