Terug in Europa

Dinsdag 24 augustus, een parkeerplek in het centrum van Odesa en we gaan de stad in. Eerste indruk is geweldig, mooie statige gebouwen, brede lanen, een stad met allure. De stad is gesticht op voorspraak van Catharina de Grote, dus eigenlijk ook een Ineke, en gebouwd door haar lover, Admiraal Potemkin. Toeristen in overvloed, maar vooral Oekraïense, op vakantiebezoek voor de Zwarte zee. Wij vallen wel op met onze Iveco. Op naar een Mac, waar de vorige blog ook zo keurig werd verzonden. Het lukt daar niet om verbinding te maken dus naar een wat luxere tent. Daar gaat het prima, maar van ijskoffie hebben ze nog nooit gehoord. Het geprobeerd uit te leggen wat het is maar dat lukte niet want ik kreeg een kopje zwarte koffie met een bol vanille ijs er in. Weer eens wat anders. De 192 treden van de Potemkin-trappen (het slagschip en de opstand in 1905) op en neer gelopen. Veel mensen zijn daar overleden. De originele naam van deze trap was de “Richelieu trappen”, genoemd naar het monument bovenaan de trap van Hertog de Richelieu. Veel gewandeld en om 16:00 uur gaan we weer rijden om in het zuiden een ‘camping’ aan het strand te vinden. Volgens de LP is het water daar schoner dan in het noorden van de stad. De oosterburen zijn geen ‘campingmensen’. Zij zetten hun tent op waar het ze uitkomt. Dus campings kom je ook niet tegen. Er valt geen droog brood te verdienen met een camping maar wel met huisjes verhuur en daar zijn we naar op zoek. Het lukt en om 18.00 staan we op een parkeerplek van een dagrecreatie aan het water met bewaking maar je mag er niet kamperen. Behalve als Ineke het vriendelijk vraagt. We zwemmen en liggen nog wat in de avondzon en hebben vakantie!

Woensdag 25 augustus, niets te melden behalve dat het heerlijk vakantie weer is en de Zwarte zee heerlijk is. Wel leuk om te zien hoe al die Oekrainers zich vermaken.

Donderdag 26 augustus, Naar het Noorden. Dus weer door Odesa en om 12.00 zitten we op de grote weg. We hebben wat kriebel op onze rug, zonnebrand. Een beetje smeren had mogelijk wel geholpen maar niet gedaan. Dus hier en daar een beetje rood aangebrand. Een saaie rit over een prima weg eindigt voor ons in Uman. Aan een plein met aan de ene kant de brandweer en de andere een pizzatent. Het ziet er goed uit dus dat wordt niet koken vandaag. Onbegrijpelijk dat na 20 jaar onafhankelijkheid van dit land nog steeds Lenin ook hier over de stad uitkijkt. De disco van de terrassen gaat om 23.00 uit en we kunnen gaan slapen.

Vrijdag 27 augustus, aardige mensen in de stad, ze laten je tenminste lekker slapen. Na het ontbijt rijden we naar het Sofiyvka Park, het Oekraïense Versailles en dat in Uman.
Er was eens………. Een rijke Poolse graaf Felix die een Griekse slavin zó mooi vond dat hij haar kocht en tot zijn vrouw nam. Dat kon en mocht vroeger, dus niet zeuren. Hij liet een 150Ha groot park aanleggen dat net zo mooi moest worden als zijn vrouw en dat lukte. Op dit moment is het park bij alle botanisten in de wereld bekend. Of hij er gelukkig mee is geworden is de vraag, hij stierf aan een gebroken hart omdat Sofietje er met zijn zoon er vandoor ging. Dit alles gebeurde in begin 1800, dus toen kon je ook mooie meisjes kopen, net als nu. Er is nog niets veranderd. Het park is mooi hoewel de waterkwaliteit van de vijvers veel algen laat zien. De bomen laten hier en daar hun blad al vallen, het wordt herfst. Ook nogal wat kraampjes met souvenirs en met wat waterfietsen en bootjes is de kermis compleet. We rijden verder en stoppen in Letichiv, een onbetekenend dorpje. Om de hoek bij het gemeentehuis neem ik een biertje en na een half uurtje komt de bewaker zeggen dat ik verder moet gaan staan. Ik wijs op mijn biertje en zeg dat ik niet meer mag rijden van de politie. Hij weet niets meer in te brengen en verlaat het toneel. Wij staan heerlijk rustig, met bewaking.

Zaterdag 28 augustus, het weer wordt anders. Voor het eerst sinds lange tijd weer wat regen gehad. Wel lekker om te rijden en stoppen pas in Ternopil. Er is feest met ridders en Kendostrijders en een half dozijn bruidjes. Toen barste het noodweer los, alles spoelt weg. De bruidjes komen in de kerk schuilen. Ook het feest is zo goed als afgelopen en wij zetten de Iveco in een doodlopend stukje weg in het centrum. De lucht klaart op, we maken een wandeltocht door de stad en eten wat Egyptisch? Het was een Egyptisch restaurant maar of ze dit daar ook eten, ik weet het niet. Het smaakte wel.

Zondag 29 augustus, Op naar Lviv, de laatste grote stad van Oekraïne. Een stad met historie vanuit de 13e eeuw met veel oude maar mooie gebouwen. Het Florence van het oosten, zo wordt het genoemd. Op iedere hoek van de straat staat een kerk, zo lijkt het wel. De een nog mooier en groter dan de andere. We zitten in het westen van dit land en daar is in het verleden de bevolking gedwongen om rooms-katholiek te worden met als gevolg een enorme hoeveelheid basilieken en kathedralen. Toch lijkt het een mengelmoesje van Orthodox en Rooms als wij diverse bruidjes, ja ook hier, in het huwelijk zien treden. De binnenstad lijkt wel overspoeld met bruidsauto’s. Overal waar je kijkt zie je de meest bizarre versieringen op de auto’s geplakt zitten. Na een heerlijk Japans etentje lopen we weer verder door deze mooie stad. We verzetten de Iveco van zijn parkeerplek in het centrum, met alle aandacht die hij daar kreeg, naar een wat stillere plek net buiten het centrum. Morgen naar de Poolse grens.

Maandag 30 augustus, Om 14:00 zijn we bij de Oekraïense grens en om 14:00 rijden we Polen binnen. Geen typefout maar ons klokje staat nu weer op de Europese tijd, we zijn weer in Europa! We gaan echt smokkelen, er is weer niet in de koffers gekeken. Heel Europa, Rusland, Mongolië, Kazakstan, Oekraïne en nu Polen, niemand keurt het een blik waardig. Vreemd. Als je met een vliegtuig gaat word je bijkans uitgekleed en met onze Iveco reis je zonder controles door de wereld. Ligt dat aan een vliegtuig of aan onze Iveco? Het Polen waar we doorheen rijden is zó netjes. Gemaaide perkjes, bloemetjes op de balkons en in de tuinen. Stoepen en glad asfalt. Wat een verschil met Oekraïne dat zo graag bij Europa wil horen. Volgens mij zijn ze op de schatkist van Europa uit. Maar om 16:00 zetten we Iveco stil op de eerste echte camping van onze reis. Een met gras onder je voeten in plaats van steengruis. Een met een echt toilet gebouw ipv een gat in de grond. We staan in Przeworsk op een camping met internet maar dat laatste begeeft het tijdens het verzenden van de blog dus dat wordt morgen.

Dinsdag 31 augustus, het regent pijpenstelen als we wakker worden. We hebben gehoord en gelezen dat het oosten zoveel overlast heeft gehad van (regen)water, net zoals mijn broer Guus trouwens. We gaan nu door naar Rzeszów en kijken of we daar wel de blog kunnen versturen.

Dit zal ook mijn laatste blog zijn van onze Mongolië reis. Europa is een mooi gebied maar is al bij zoveel mensen bekend dat ik dat niet ga herhalen. Ik wil iedereen hartelijk bedanken voor het ‘meereizen’ dmv het lezen van de blog. De reacties op de blog hebben wij ook met veel genoegen gelezen ook al hebben wij er geen reacties op terug gegeven. Dat zou te veel tijd hebben gekost.
Wel probeer ik nog de te volgen route in de kaart van de blog te verwerken. Met wat geluk zie je dan waar ik ben, van dag tot dag. Van het oosten van Polen naar huis moet gemakkelijk in een paar dagen te doen zijn maar dat doe ik niet. Wij hebben nog vakantie en zo wil ik ook naar huis rijden, op mijn gemak en nog mooie dingen zien en doen. Ik verwacht dan ook pas omstreeks 10 september weer in Den Haag te zijn en dan van een huis met een tuin te kunnen genieten.

Tot ziens en horens in het Haagje,
Berry en Ineke