Toeval bestaat niet

Bedankt voor alle reacties. Wij lezen ze graag en vinden het heel leuk om af en toe wat uit Nederland te horen.

2-12 Een kopje koffie wordt ons aangeboden tijdens ons ontbijtje door de mevrouw van de camping, aardig. Maar tijdens het afrekenen voor het vertrek wordt de sfeer anders. Zij vraagt plotsklaps COP50.000 p/n ipv de 15.000 die was afgesproken bij aankomst. Na veel gepraat zakt zij tot 40.000 p/n. We zijn weer wat wijzer. Voortaan laten we afgesproken prijs opschrijven op ons papier. Dit gebeurt mij geen tweede keer. (hoop ik). Met een naar gevoel, zo van we zijn opgelicht, rijden we richting Medellín. Een beetje saaie rit met veel tolwegen. Het kost allemaal niet veel, COP7.000, maar de wegen zijn niet glad genoeg voor dat geld. Flinke gaten en wegen met twee rijstroken, een heen en een terug. En dan de inhalers. Dat er niet om de 100 meter een kruisje staat is onbegrijpelijk. Maar om 5 uur staan we stil op een parking van een motel bij een benzine station. Vlgs. de overlanders is dit een rustige plek 's nachts. We gaan ervoor.

3-12 De route van vandaag is heel anders dan gisteren. Nu rijden we door de bergen en heuvels van de koffieplanters. Langs de weg wonen mensen in hutjes onder plastic en het lijkt wel of ze allemaal een autowasplaats hebben. Dat is niet meer dan een slang uit de berg onder een watervalletje en je auto kan gewassen worden. Dezelfde slang is tevens de douche voor het gezin. Aan het eind van de middag rijden we Medellín in. We wilden eigenlijk op de parking van de botanische tuin gaan staan maar er was daar één groot feest en alles afgezet door de politie. Een plek van de overlanders bij een museum kunnen we niet vinden en parkeren de Iveco voor een centrum van 2ehands auto's. Er is bewaking én een barretje. Dus eerst een praatje met de barman en een biertje en we kunnen hier prima staan. Even later komen 2 broers, autohandelaren, met een echtgenote en de barman bij ons zitten en we maken er een dolle boel van. Met iets te veel bier op duiken we later op de avond de Iveco in. De Iveco schommelt meer dan de zeilboot lijkt wel. Welterusten.

Zondagmorgen 9.00 uur, gisteravond hadden we met een van de broers en zijn vrouw afgesproken dat zij met ons gingen wandelen. Met de metro naar het centrum en zij laten ons het Botero-plein zien. Veel dikke bronzen staan daar opgesteld. Botero is in 1932 in Medellín geboren en ze zijn maar wat trots op hem. Een heel museum verdieping aan het plein is ook aan hem besteed. Lekkere koffie in een klein tentje. De basilica met zijn orgel uit Duitsland wordt ook bekeken. De kerken hier in zuid Amerika zijn veel simpeler dan die wij kennen van Spanje en Italië. Het marmer ligt daar voor het oprapen en hier niet. Daarna weer naar de Iveco, afscheid nemen van twee héél aardige mensen en we gaan weer verder. Langs een mooie weg met prachtige uitzichten. Weer bij een motel gestopt met uitzicht op de Rio Cauca. Prima slaapplek.

Wat een onweer vannacht. Dat was een beetje onrustig slapen. Verder langs de rivier met zijn vergezichten en de enorme bamboe's. Boodschappen doen en eten in het drukke Pereira. Volgens de overlanders site is er een leuke stop bij een botanische tuin in de buurt van Tuluá. Dat lijkt ons wel wat en stoppen bij een bord met een verwijzing naar die tuin. Twee politie agenten komen op één motor op ons af en vragen wat wij zoeken. Wij rijden wel vooruit, zeggen zij. Een smal weggetje en dan een keienpad. Onderweg worden de agenten stop gezet door een groepje mensen. Er is iets gebeurd met een vrachtwagen maar ik kom er niet achter wát. De agenten geven ons een hand en wijzen welke kant we op moeten. Het lukt en even later staan we in een prachtig omgeving. Zo wil ik altijd wel staan. Maar afwisseling is ook leuk. We zitten lekker hoog en vinden 22 graden zó koud dat we de fleece aan doen en ook de donsdeken komt weer te voorschijn. Je gaat aan warmte wennen blijkt en dan vindt je het al snel (te) koud.

6-12 We blijven de ochtend op het park en maken er een rondwandeling. Wat een hoeveelheid palm- en bamboe soorten zijn er. Na de koffie rijden we weer verder en worden bij een controle aan de kant gezet door de politie. Er komt een man met een heel verhaal over landmijnen en de gevolgen daarvan voor de kinderen. Hij laat foto's zien van slachtoffers van landmijnen en dan komt het, of we voor de hulp aan die kinderen maar willen betalen. We hebben genoeg aangehoord, rijden weg en komen om 17.00 aan in Popayan. We zetten de Iveco neer voor het politieburo aan de rand van een pleintje. Ze gaan op ons letten. Morgen zien we wel weer wat we gaan doen.

Na het ontbijt gaan we de Witte Stad in, zo wordt Popayan beschreven in de reisboeken. Leuke stad met veel winkeltjes van een paar m². In een van die winkeltjes kopen we nieuwe batterijen voor de bandensensoren. Soms vallen ze uit en dat geeft stress ;-). Een kopje koffie bij Juan Valdez met een brownie. Weer langs een banden bedrijfje die voor €3 de losse band op het dak wisselt aan het voorwiel. Zij mogen de tot op de draad versleten band hebben. Nog goed genoeg voor de verkoop. Dan zijn we klaar voor de rit richting San Agustin. Een bergrit tot over de 3000m met schitterende vergezichten. Het enige nadeel, het is bijna 100km off-road :-). Net voor donker zetten we de Iveco stil bij het restaurant Alto de Los Idolos op een heuvel. Het restaurant is gesloten en we hebben het rijk alleen. Toch geven we de eigenaar COP10.000 (€3) voor het parkeren. Het Alto de Los Idolos is ook een archeologische site met opgegraven beelden van 3000 jaar terug. En dát gaan we morgen bekijken.

Wat een rust, hier op deze heuvel ver van alle verkeer. Heerlijk geslapen op 1800m. En ook, wat een uitzicht weer. Een tien minuten rijden langs de koffie plantages en we zijn bij de 1e opgravingen. De opgegraven beelden, monsters, mensen en dieren hebben met de rituelen van de doden te maken. De archeologen zijn het niet met elkaar eens wat voor functie, er was geen geschreven taal, maar wel dat het met het overlijden te maken heeft. Het maakt ons niet zoveel uit, wij vinden ze mooi genoeg. Het grootse beeld is 7m en dat is best veel gewicht om mee te lopen sjouwen. De tweede opgravingen zijn achter San Agustin en na een kwartiertje zijn we ook daar beelden en sarcofagen aan het bewonderen. Ook hier zeer de moeite waard. Een praatje met Tineke uit Utrecht. Ja, je komt ze overal tegen, Nederlanders. Na een tropisch buitje gaan we weer naar de Iveco op het parkeerterrein. We zitten goed en wel en dan horen we “zijn jullie thuis?”. We kijken om en daar staat Froukje, van de zeilboot, nu met haar zus Harmke bij ons op de stoep! De wereld is klein. Zij herkende de camper van de foto's die we haar hadden laten zien en was net zo verbaast als wij. Een uurtje gezellig babbelen met die dames, een biertje erbij en dan gaan zij weer verder. Wij niet, wij blijven vannacht hier staan en vertrekken morgen.

9-12 Een heel afgesloten parkeerterrein voor ons alleen mét bewaking, dat slaapt heerlijk. Eerst de boodschappen in Pitalito en dan op weg naar Mocoa, 165km verder. Daar is het begin van weg no.10, de Trampolin de la Muerte naar Pasto. Het is vlgs. de boekjes de gevaarlijkste weg van Colombia, smal én langs afgronden en zo. Ik had Ineke er gisteren over verteld en zij heeft daardoor minder goed geslapen dan ik. Het zal allemaal wel loslopen. Zelf had ik verhalen over deze weg, met een stuk off-road van 60km, gelezen op internet en hij is goed te doen. Zéker voor een Iveco. Vandaag een mooie rit door de natuur met boomhoge varens en bananenbomen. Tussen de middag eten we vaak langs de weg in een restaurantje. Het is vaak goed én goedkoop. Deze keer was het minder, meer zeg ik er niet over. Aan het eind van de middag komen we aan op een overlandersplek even buiten Mocoa. Het wordt aangegeven als een parkeerplaats maar het lijkt meer op een camping met alles erop en eraan. Wij staan heerlijk op een groot grasveld met nog een paar overlanders in een VW-bus uit Argentinië met drie kinderen. Ahhh Maximá, zegt de man als reactie op ons -Holanda- antwoord op zijn vraag “waar komen jullie vandaan”. Mijn moeder heeft Maximá nog les gegeven. Zij komen van Patagonië, de streek waar Max heeft gewoond en nu een buitenhuis(je) heeft. Het is dus heel goed mogelijk, dat lesgeven. Wij zitten hier weer heel wat lager en het wordt een zwoele avond, mét beestjes, dat weer wel.

Als we de 'camping' verlaten is de weg leeg. Geen vrachtauto's, geen ander verkeer, alleen wij. Een stukje verder allemaal politie maar die laten mij doorrijden. Weer een stukje verder staan 2 lifters en die nemen we maar mee bij gebrek aan ander verkeer. Een meisje op reis en en wat oudere heer die hier woont. Het meisje verteld dat ze al een uur langs de kant staan bij een lege weg. Het blijkt dat er een wielerwedstrijd is en daardoor de weg is afgesloten. Ik rijd op een wielerparcour! Bij de stad aangekomen worden we een zijweg in gedirigeerd en ik laat de lifters los. We gaan de bergen in, naar de Trampolin de la Muerte. Het is een mooie weg door de bossen en bergen, soms smal en soms héél smal. Leuke dieptes en de vangrail ligt soms ook in het ravijn. Af en toe vindt Ineke het té spannend. Aan alles komt een eind dus ook aan deze weg en we stoppen op 2850m bij een restaurant aan het Laguna de la Cocha. Het lijkt hier Zwitserland wel. Chalets en alpenweiden. Het restaurant serveerd een heerlijk diner en we staan hier gratis met een schitterend uitzicht. Een Duitse motorrijder, Martin, rijdt ongeveer dezelfde route blijkt als we een praatje met hem maken. Wie weet komen we elkaar nog wel eens tegen.

11-12 Het was fris vannacht maar de slaapzak was warm genoeg. Ik wil 's ochtens de kachel aandoen maar die doet niets. Dadelijk maar even nazien. Dan maar in een koude Iveco douchen. Wel met warm water. We zijn niet zielig hoor. We rijden naar Pasto, ook weer een mooie weg langs diepe ravijnen en proberen daar een wasserette te vinden. Helaas niet gelukt, dan maar wassen in Ecuador. Een klein stukje van die grens stoppen we op 2864m hoogte in Las Lajas, in de buurt van Ipiales, bij een toeristische telepherique. Een kabelbaan naar een klooster. En toeval bestaat niet maar we komen wel naast Phillipe en Sylvie te staan. Je weet wel, de Fransen. De wereld is klein. De zekering van de Webasto kachel was kapot. Laat de nachtkou maar komen zeg ik bij een dagtemperatuur van 22gr. Morgen naar Ecuador!