De evenaar voorbij

12-12 Vandaag is Wouter jarig, nu niet maar volgend jaar zijn we weer op zijn verjaardag. Nog even een paar boodschappen voor we naar de grens van Colombia en Ecuador gaan. Ondertussen kennen we het systeem van de grenzen van uit- en inklaren van de Iveco en het gaat dan ook simpeler. Alleen de rijen voor de loketten kunnen we niet kleiner maken dus duurt het toch wel 4 uur voor de beide grenzen zijn gepasseerd. Waar kunnen we een verzekering voor de Iveco afsluiten? Niet nodig in Ecuador zegt de douane mevrouw. Ik ga het toch maar ergens proberen een af te sluiten. Een mooie route naar Otavalo door de bergen en over een redelijke weg. Er is een parking bij een waterval en daar gaan we staan, net buiten, maar wel met uitzicht óp Otavalo. Morgen gaan we daar een wasserette zoeken, het is er weer tijd voor.

Nadat een mevrouw in klederdracht de parkeerdollar had geïnd rijden we 2,5km en we staan in het centrum van Otavalo op een parking. Wassen doe je in de Rio is het antwoord op de vraag, waar is een wasserette? Toch nog na lang zoeken een gevonden. Aan het einde van de dag klaar. Op de ponchomarkt en in de leuke straatjes en pleintjes kan je je een hele dag goed vermaken. Het is een stadje waar indianen in klederdracht handel drijven. Er zijn, kort gezegd, twee groepen inwoners. De indianen en de nieuwkomers (afstammelingen van de Spanjaarden) Er is een duidelijk verschil in bouw en gelaat. De indianen zijn meer fotogeniek. De markten in Otavalo zijn een genot om over heen te lopen. We halen om 17.30 de was op en gaan in de stad naast de sportvelden staan. Tot 20.00uur, toen werd het ons te veel, wat een p-herrie. Snel terug naar 'ons' plekje bij de waterval.

Weer een dollar lichter en we rijden naar Quito. We passeren de evenaar, toch een mijlpaal op onze reis. Een mooie rit door de bergen en om 16.00u zetten we de Iveco stil op een bewaakte parking. Quito ligt op 2400m en het is 'fris' voor ons gevoel. 24graden is fris als je lange tijd veel warmer gewend ben.

Vandaag gaan de remmen een onderhoudsbeurt krijgen. In Quito is een Iveco dealer. We rijden er heen en kunnen direct geholpen worden. Wielen eraf en ik haal de doos met de nieuwe rempads van mijn dealer te voorschijn. Helaas hebben ze mij verkeerde onderdelen mee gegeven. Ik loop stevig te balen. De oude remmen gaan in een plastic zakje en de monteur gaat in de stad op zoek naar de juiste pads. Een paar uur later komt hij terug met de goede onderdelen. Dan nog even de remolie vervangen en we staan met 'nieuwe' remmen om 4 uur op straat. Van de Iveco garage hebben we een adres in Quito gekregen waar we onze 'casa rodante' (kampeerauto) kunnen verzekeren tegen onheil. Daar gaan we ook nog even langs en om 5 uur lopen we het verzekeringskantoor in en een half uur later weer uit, zonder verzekering!. Een casa rodante kan in Ecuador niet verzekerd worden. Dat wordt voorzichtig manoeuvreren en zeker niemand doodrijden. Weer terug naar ons parkeerterrein en morgen gaan we met de bus het oude centrum bekijken.

Een vrije busbaan vlakbij onze Iveco brengt ons in een wip én voor 25 cent naar het oude centrum. De koloniale gebouwen zijn de moeite waard. Een kinderkoor is kerstliedjes aan het oefenen. Een oud klooster is nu een cultureel centrum met winkeltjes geworden. Koffie met 'iets?' in een vreemd tentje. En dan begint het te regenen. En niet zachtjes. We houden Quito voor gezien en duiken met héél veel mensen de bus weer in naar de Iveco. We steken met kop en schouders boven de anderen in de bus uit. Ik denk dat de gemiddelde lengte hier 1,60 m is. In de regen, met paraplu's, komen we weer bij de Iveco, eten een boterham en besluiten om niet meer te gaan rijden. De regen stopt en wij lopen even naar de supermarkt, dan hoeven we dat morgen niet meer te doen.

17-12 Vroeg op en vroeg rijden, vóór het drukke verkeer. Links-af mag niet waar ik wel links had gemoeten. Daardoor komen we in een buurtje terecht met érg steile straatjes waar ook een varken van zijn haartjes wordt verlost met een grote brander. Hij was al dood hoor. We komen weer op de normale weg en rijden door tot Lasso. We gaan (alweer) de bergen in, nu de Andes. We passeren een dorpje en het lijkt wel of er een feestje is. We stoppen en het blijkt een schoolconcours voor volksdansen te zijn. Jongens en meisjes in traditionele kleding doen hun uiterste best om een goede uitvoering te geven. En dat alles onder begeleiding van panfluit muziek. Dat is boffen. De weg is in het begin best goed te doen maar wordt toch uiteindelijk een gravelweg. De uitzichten blijven geweldig en we stoppen om 16.00 bij het kratermeer van het dorpje Quilotoa op 3900 m hoogte. Van een groepje mensen die hier staan krijgen we een traditioneel drankje aangeboden. Sterk spul! We genieten van het uitzicht en morgen gaan we de omgeving bekijken.

Buiten is het 4 gr. en binnen 8 als we om 6.30 u wakker worden door het zonnetje. Gelukkig hebben we een Webasto-diesel en in een mum van tijd is het weer behaaglijk in ons huisje. De boiler, die op gas werkt, heeft het moeilijker. Regelmatig op storing, door zuurstof gebrek? Wij gaan een stukje rond het kratermeer wandelen, omhoog, omlaag, omhoog, enz. Bij ons merken we ook het zuurstof tekort. Wij staan fors te hijgen. Na twee uur zijn we weer terug bij de Iveco, maken een heerlijk kopje koffie en vertrekken daarna richting de kust. Die kust gaan we niet meer halen maar de tocht gaat van 4000 m naar 500 m in een half uur tijd. Kale rotsen veranderen in een mum van tijd in grasvelden met cacaobomen, suikerriet en bananenbomen. Om zes uur zetten we Iveco stil in Alhajuela in een sportcomplex met zwembad maar ook met cabanas. Er zit 'savonds een groepje mensen kerstliedjes te zingen bij de kerstboom op het terrein. Een cabana wordt nog gehuurd door een meneer met een haperend auto-alarm. Af en toe ging dat ding aan. Heel vervelend.

19-12 Een beetje onrustig geslapen, de weg en het alarm waren te druk. Volgens de auto-eigenaar vielen er vruchten uit de boom op zijn auto, het zal wel. Het lawaai was er niet minder om. Het eerste stuk weg naar de kust gaat tussen de bananenplantages door maar daarna begint de rommel. Ook aan de rommel komt een eind omdat we aan het strand van Puerto Caya zijn aangekomen. We zetten de Iveco neer aan het strand bij de vissers en duiken de opkomende zee in. Als we het water uitgaan komen de vissers met auto's de boten bevoorraden. Een leuke bedrijvigheid. De boten worden in de middag op rollen de zee ingeduwd. Een hele vloot vaart uit. Als we 'savonds laat voor de camper zitten zien we sommige boten met behulp van de golven weer het strand op surfen. Wat een werk voor een paar vissen.

20-12 Als we de volgende morgen de deuren van de Iveco open doen komen er nog steeds vissers naar het strand. De fregatvogels en pelikanen vliegen om de boten om de weggegooide vissen op te kunnen eten. Wij rijden naar het volgende vissersdorpje, Puerto Lopez, en vinden daar een prima plek onder de palmbomen aan het strand, vlak bij een hostel. Aan een gast van dat hostel, op het strand, de WiFi code gevraagd én gekregen en we kunnen weer even internetten. Toch handig zo'n WiFi-versterker met antenne op het dak met een bereik van 2 km (zegt de folder). Het wordt een heerlijke stranddag. Luieren en niksen in die volgorde, of was het toch andersom?

We willen verder naar het zuiden want de 23e willen we in Cuenca zijn. Dus gaan we weer een stukje verder. We hebben een paar overlandersplekken in de tablet staan maar de eerste valt al een beetje tegen. Als we daar wegrijden spreekt een jongen ons aan, “zoeken jullie een kampeerplek?” “Ik heb een surfhostel aan het strand met WiFi en stroom voor $5, rij maar achter mij aan”. Een Gouden plek, blijkt het, net buiten het dorpje Motañita. Heerlijk rustig met nog een overlander uit Argentinië en een paar Duitsers, gezellig. Een enorm strand met een heerlijke zee bijna voor ons alleen. 'smiddags wandelen we over dat strand nog even naar het dorpje en dat blijkt een waar toeristenoord te zijn met discotheken, (cocktail)bars en wat je maar verder wenst in een toeristen dorp. Wij zitten er 2 km vandaan en heerlijk rustig.

Ineke en ik wensen jullie allemaal, vanaf een warm strand in Ecuador (26gr.), een gezellige witte kerst en een gezond en gelukkig 2017.