Herenigd!

23-11 Froukje en Jane, (in alfabetische volgorde) zijn vanmorgen met de bus van 5.00 uur vertrokken naar het noorden. Jammer voor ons, het waren gezellige medereizigers. We gaan alvast de verzekering van de Iveco voor Colombia in orde maken. Dat had je gedacht, “morgen terugkomen”. Dat hoor je hier vaker, Mañana. We lopen wat door het centrum van de oude stad met zijn dikke muren tegen de piraten. De zee is ruw met flinke golven en even later horen we dat vlak na ons de orkaan Otto dwars door 'ons' zeilgebied is gegaan. We hebben geluk gehad. Omdat we tijd over hebben en naamkaartjes te kort, laten we die laatste drukken bij een kleine drukkerij. Iedere keer moesten we onze gegevens opschrijven voor andere reizigers en nu kunnen we een kaartje geven met de Iveco vol in beeld. Dat maakt vast indruk. Hahaha. Wat we ook nog moeten vinden is een wegenatlas van Zuid-Amerika. En dat blijkt héél lastig te zijn. Maar ik geef de moed niet op. Als we door het park terug lopen zien we allemaal grote leguanen, ze zitten in de bomen en lopen door de struiken. Vreemde plek want aan alle kanten raast het verkeer langs. Zij kunnen nergens heen.

24-11 Op de computer zien we dat onze boot met de Iveco voor de haven ligt. Met de verrekijker gaan we op zoek. Helaas ligt hij 'om de hoek' en kunnen wij hem niet zien, dan maar op de computer volgen. We krijgen wel een mail van de verlader dat de auto is aangekomen en of we maar even willen betalen. Dat gaan we morgen doen. Een Nederlands-Indonesisch restaurant zit vlakbij ons hostel en we gaan daar lekker eten, denken wij. Het viel een beetje tegen. In Den Haag zitten zoveel 'echte' Indische toko's en restaurantjes dat wij een beetje verwend zijn, wat smaak betreft.

24-11 Er zijn twee banken waar we kunnen betalen voor de overtocht van de Iveco, we kiezen de verste, 3 km maar, het lijkt een mooie wandeling. De wandeling is wel leuk maar de bank blijkt gesloten op zaterdag. Dan maar naar de andere bank die is wel open maar daar kan je niet met je creditcard betalen. “Solo efectivo” Alleen met geld. En ook niet in US dollars, waarmee de rekening is opgesteld. Op naar een ATM/flappentap. Met de kaarten die wij hebben zoveel als mogelijk peso's uit de muur gehaald maar nog niet genoeg. Morgen de rest. Toch zijn we nu al miljonair. €1 is ongeveer COP30.000 dus dat ben je al snel hier. Dan nog even langs Naves, onze 'agent' die de papierwinkel van de vervoerder én voor ons verzorgt. Helaas ook tot maandag gesloten. We boeken een paar dagen erbij in ons hostel.

25-11 zondag Omdat we niets te doen hebben wandelen we maar naar het douanekantoor zodat we maandag niet hoeven te zoeken en geen tijd verspillen. De rest van de peso's uit de muur gehaald en we zijn klaar voor morgen.

Maandag, vroeg uit de veren. Om 8uur staan we bij Naves op de stoep waar Philippe en Sylvie ook al zijn. De rekening was in dollars en Naves moet die in peso's opstellen, wachten, wachten. De Fransen denken met de creditcard te kunnen betalen en zitten zonder cash geld, die hebben een probleem. Wij niet en betalen de rekening uiteindelijk met een flinke stapel peso's. Dan moet er nog een mail met onze gegevens naar het havenkantoor van Cartagena. Er moet een mail terug komen met rekeningen voor tax en havenkosten. Om 12 uur komen de 'Fransen' weer binnen het is hen gelukt om genoeg peso's te krijgen. Maar helaas de bank sluit van 11.30 tot 14.00uur. Wij gaan lunchen en zijn om 14.00 terug bij Naves waar we goed worden geholpen door Jonathan. Een vriendelijk jongen die een aardig woordje Engels spreekt en het daarmee wat eenvoudiger maakt voor iedereen. Behalve voor de Fransen, die geen Engels spreken en alleen een heel klein beetje Spaans. Ineke treed op als tolk. Daar gaat onze kostbare tijd. Ze hebben geen verzekering voor de auto en moeten dat nog 'even' gaan regelen. Ze vonden een verzekering niet nodig maar je krijgt je auto niet van de haven zonder verzekering. Jonathan gaan met onze papieren naar de DIAN, de douane van Colombia. Na een tijdje komt hij terug met de mededeling: Mañana! 10.00uur, spreken we af, ook met Philippe en Sylvie. We wandelen weer terug naar ons hostel en krijgen een andere kamer, die van ons was maar voor vier dagen geboekt en omdat we langer blijven moeten we even verhuizen. Het blijkt een kamer aan het einde van de binnentuin te zijn. Veel minder geluidsoverlast en we slapen heerlijk.

Op je gemak een ontbijtje en dan weer naar Naves wandelen. Philippe en Sylvie zijn er al maar die hebben nog meer problemen. Er is te weinig cash om alle rekeningen te betalen én ze hebben geen ongevallen verzekering. De haven vereist dat en het staat ook op allerlei papieren. Ik heb mijn polis van thuis meegenomen voor dit gebeuren. Maar de rekening van de Fransen is uit veiligheid voor drie dagen geblokkeerd vanwege het vele geld dat in een keer is opgenomen. Ineke tolkt weer tussen Jonathan en Philippe. De Fransen haken voor vandaag af, het gaat niet lukken. Wij hebben de rekeningen van de haven binnen gekregen en wandelen weer naar een andere bank. Een fikse rij voor de vijf loketten waar twee mensen aan het werk zijn. Als wij aan de beurt zijn krijgen we een aantal papieren in onze handen gedrukt, invullen! Het zijn bankformulier waar we niks mee kunnen.Uiteindelijk worden we door de loketbeambte geholpen en de rij achter ons groeit aanzienlijk. Na betaald te hebben gaan we maar wat eten want ondertussen is het al weer twaalf uur geweest en dan sluit Naves de deur tot twee uur. Daar staan we klokslag 14.00 op de stoep om weer een rekening van onze vervoerder in ontvangst te mogen nemen. Ook weer in US dollars. Dus weer wachten tot hij in COP,s is omgerekend en dan naar de bank. Ze beginnen mij daar al te kennen. Waarom dat bedrag niet op de eerste rekening erbij stond weet ik niet maar het zal wel zo horen. De Fransen werden gisteren boos op Jonathan, zij vonden dat het allemaal te lang duurde. Maar Philippe had b.v. géén lange broek én geen dichte schoenen bij zich, een vereiste om het haventerrein op te mogen. En zo had hij meer steekjes laten vallen. Jonathan beklaagde zich bij ons over het gedrag van de Fransen en vond het niet aardig. Hij deed zijn best en zij niet. Hij belt nog wat met de DIAN en dan kunnen wij, Ineke en ik, met een inspecteur van de DIAN naar de Iveco op het haventerrein. De haven ligt 21km hier vandaan en Adriana, de inspecteur, heeft een luxe taxibus besteld voor ons drieën. Het is een heel aardige vrouw die ook nog probeert om wat Engelse woorden te begrijpen en te spreken. Maar haar verhaal is duidelijk, wij hebben alle papieren in orde, zij moet alleen de Iveco inspecteren op kenteken en chassisnummer. Ja, de DIAN heeft veel werk. Bij de haven zien we na veel handtekeningen de Iveco staan en kunnen na nog meer handtekeningen om 19.00uur de poort van de haven uitrijden. We zijn in Colombia en we zijn gek dat we dit doen maar ook heel blij. Dan terug naar het hostel om de rest van de bagage op te halen tussen de motortaxi's door die zonder licht (om 18.00uur is het stik donker) rijden, een waar gekkenhuis. In Cartagena hadden we een paar dagen terug een prima bewaakte parkeerplek gezien en hadden toen gevraagd of we daar konden overnachten, no problemo, was toen het antwoord. Nu staan we weer voor de ingang en mag dat opeens niet meer. Alleen parkeren, niet overnachten. We zetten de auto toch op het terrein en gaan in de stad nog even 'stappen'. Om 23.00 is alles rustig en sluipen we de Iveco in. Welterusten!

We gaan de Iveco weer inrichten. De hele cabine was gedemonteerd, alle losse onderdelen moesten voor de overtocht worden verwijderd. Men is bang voor 'souvenir'-jagers. Het is een halve ochtend werk en daarna gaan we langs Jonathan van Naves om de Iveco te laten zien. Hij is onder de indruk. Ook een stel Duitsers, die nu bij Naves staan om de hun auto weg te krijgen bij de haven, vinden hem prachtig. Daarna langs de supermarkt want de koelkast is totaal leeg. Als alles weel vol is en op zijn plaats staat rijden we naar 'Playa Blanca'. Daar worden toeristen heengebracht met busjes vanuit Cartagena omdat in Cartagena geen strand van betekenis is. Het zal daar wel mooi zijn, denken we. Niet dus. Een vies, modderig parkeerterrein, en juist dát is voor ons ook belangrijk. We rijden door, maar dus ook een stukje terug, naar Tolú, 170km verder, in de hoop dat het daar leuker is. We komen in het donker aan maar de kampeerplek ziet er goed uit. Hoe het strand en de zee er uit zien komt morgen wel. Na een enorme hoosbui gaan we maar slapen, een beetje moe zijn we wel.

1-12 Het is al flink warm als we wakker worden. Als er verhalen zijn, zo van 'Colombia is een rijk land' dan geldt dat niet voor de mensen die in hutjes langs de weg leven. Gistermiddag hadden we een beetje haast en hebben niet goed opgelet maar de indruk van een hoop armoede is er wel. Wij hebben uitzicht op vissers op de zee in kano's, die gooien daar hun netten uit. Die zee is niet echt aantrekkelijk. Hij is een beetje bruin. Of dat komt van de rivier die hier in zee stroomt of door het riool dat overstroom en ook in de zee loost, ik weet het niet. Als ik onder de douche ga, word ik ook nat. En dat is misschien hier wel lekkerder. Toch 'draait' dit stadje op toeristen. Blijkt uit de vele restaurantjes en souvenirwinkeltjes, als we een wandeling door het dorp maken. Ook veel boten die naar een koraal natuurpark vertrekken, liggen nu nog werkloos aan de kade. Maar er wordt veel geschilderd, het seizoen gaat binnenkort van start, dat zie je aan alles. Vandaag nog een nachtje aan 'zee' en dan richting Medellin, je weet wel, van dat bekende drugskartel.