Geduld en formulieren

Woensdag 28 juli, Het heeft gesmaakt, een drie-gangen menu voor 1500R. We gingen de stad Bernaul bekijken, vertelde ik in de vorige blog. Maar eerst een plek zoeken. Naast het stadskantoor en tegenover een bankgebouw met bewakers met machinepistolen, veiliger kan niet. We komen tijdens de wandeling (alweer) een kerk tegen waarin net een orthodoxe dienst wordt gehouden. Prachtig om mee te maken maar als men zich massaal opstelt om bewierookt te worden verlaten wij de kerk. In de stad staan zelfs twee Lenin beelden, het kan niet op. Verder is er zoals gewoonlijk niet veel te beleven.

Donderdag 29 juli, Heerlijk rustig (veilig) geslapen. Even inkopen doen bij de super op de hoek en we willen vandaag maar zo’n 100 km rijden. Aangekomen in het plaatsje Aleysk laten we dat plan varen, dit is echt niets. Het weer werkt ook niet mee, somber, bewolkt en we rijden maar verder. Het lastige is dat we pas op 1 augustus Kazakstan in mogen. We moeten ons nog even verplicht in Rusland ophouden. We rijden richting Rubtsovsk, de laatste ‘grote’ plaats voor de grens en willen daar maar de rest van de tijd doorbrengen. Op 10 km voor de stad zien we een camping, denken we even, er staan een paar campers. Het is, als we door de verrekijker turen, alweer de groep Duitsers die €11.000 hebben betaald om ook door Rusland te rijden en een kijkje in Mongolië te kunnen nemen. Even kijken of we ook op de camping kunnen staan. Het blijkt een veldje van een boer te zijn die ‘om niets’ de campers op zijn veld zet. Wij mogen er ook op. Gezelligheid alom. De groep moet om 7.00uur morgenochtend vertrekken, zij willen op tijd bij de grens zijn. Wij hebben geen haast.

Vrijdag 30 juli, 7:00uur. We zwaaien de groep uit en via de 27MC nog een laatste groet, die zien we niet meer terug. Wij vertrekken om 9:00uur, na de boer toch maar een aantal Roebels in zijn handen gedrukt te hebben naar Rubtsovsk. Even kijken of er een garage is om een Iveco te vertroetelen. Misschien is er wel een fietsenmaker, maar een flinke garage, nee. Weer een dorp van niks. We hebben nog twee dagen Rusland en we gaan via een andere route naar de Kazakken. Richting Kulunda en daar de grens over. We komen dan nog langs een aantal mooie meren met vakantiewoningen, vertelde de Russische gids van de Duitse groep. Nog een dag aan een meertje lijkt ons wel wat. Wel meren maar kampeerplekken, ho maar. We zetten de Iveco midden tussen de zonnebloemen neer, een eind van de weg en daardoor lekker rustig. Alleen de boer komt een paar keer langs en bij de laatste keer stopt hij. Hij kan zijn nieuwsgierigheid niet langer bedwingen en vraagt waar wij vandaan komen en waarnaar toe. Hij schudt zijn hoofd bij het horen van de afstanden.

Zaterdag 31 juli, We hebben alle tijd en drinken eerst nog koffie voor we om 11:00 vertrekken. Om 17:00uur staan we aan de grens en vertellen aan de grenswacht dat we pas de volgende dag er over kunnen en dat we op de parkeerplaats blijven slapen, is dat goed, ja dat kan. Hij zegt nog dat we pas om 24:00 de grens over kunnen. Ja, dat weten we. (dit alles in het Russisch!) Er is van alles te zien. O.a. een groep zigeuners die met een bus grens over willen. Wij gaan om 22:30 slapen en om 23:45 wordt er aan de camper geklopt. Een grensbewaker komt melden dat we over kunnen! Het was de bedoeling om als eerste aan de poort te staan in de ochtend, maar dit is wel erg vroeg. Aan de andere kant, het is ook wel heel erg aardig om ons te waarschuwen. We kleden ons aan en met een aantal in te vullen papieren rijden we uiteindelijk om 01:00 Rusland weer uit en het niemandsland in.

Zondag 1 augustus, helaas, de grens van Kazakstan is van 00:00 tot 02:00 gesloten! We liggen even later weer in bed met de kookwekker op 55 min. Na het hazenslaapje weer een aantal formulieren met behulp van een (beetje) Engels sprekende beambte ingevuld. Een vluchtige blik in de auto en we mogen om 03:00uur op het grensterrein verder slapen. Om 06:00 staan we op, rijden een uurtje en gaan dan ontbijten. Om 09:00 zijn we Pavlodar, We hebben een verzekering nodig voor de Iveco maar op zondagmorgen gaat dat niet lukken. We bekijken wel de Mashhur Zhusup moskee. Een eigenaardig gebouw dat veel wegheeft van de helm van Darth Vader (Starwars). We rijden verder naar Ekibastuz en komen langs een “Efteling” begraafplaats. Rijken (als je dood bent, ben je dan nog rijk?) laten een monument boven hun graf bouwen en dat geheel doet op een afstand sterk aan de Efteling denken. In Ekibastuz willen we de ‘registratie’ regelen en natuurlijk de verzekering. De ‘registratie’ is een uitvinding van de Sovjets maar wordt in dit land nog strikt toegepast. Binnen 5 dagen na aankomst moet je geregistreerd zijn door de politie. Anders volgt straf (alweer Siberië?).Wij naar het politiebureau met het registratiebriefje. Nee, dat doen wij hier niet. Je moet in dát gebouw zijn op de derde verdieping! (Alles in het Kazaks!) Uiteindelijk komt er een Engels sprekend meisje te hulp en een vriendelijke jongen brengt ons naar een andere politiepost bij het ‘gebouw’. Morgen is het open. Ineke kijkt nog even in de buurt voor een broodje en wat blijkt, we staan in een buurt met kantoortjes die alleen maar wat doen met………….. autoverzekeringen! Toeval bestaat niet. Het hele politiebureau komt de Iveco inspecteren en is onder de indruk. Van de politie krijgen we twee biertjes!? en van een bezoeker bij dat bureau nog twee flesjes vodka. We zien er zeker zielig uit? Even later nog een CD met een film die de vriendelijke jongen met zijn telefoon heeft gemaakt tijdens het bezoek van de politie. Aardige mensen in dit land.

Maandag 2 augustus, Op naar de derde verdieping. 9:00uur. Even de registratie regelen, denken we nog. In Kazakstan heeft de overheid blijkbaar nog niet gehoord dat er copiërs bestaan. Er hangen Kazakse én Russische formulieren aan de wand die moeten met de hand worden overgeschreven en op bepaalde plaatsen ingevuld worden met jouw gegevens. Ga er maar aan staan! Dat doen dus wel alle +/- 30 mensen, daar aanwezig. Help! Een mevrouw die al 60 jaar in Duitsland woont en nu bij haar dochter op bezoek is, biedt hulp. Zij begint samen met Ineke het formulier over te schrijven en ik ga ondertussen naar de verzekeringskantoortjes. Ik zoek het kantoor uit met de leukste dame en stap naar binnen. Helaas spreken leuke dames geen Engels, maar met ‘handen en voeten’ en de Iveco voor de deur lukt het uiteindelijk om na een uur met een formulier de deur uit te gaan waar het woord Iveco, mijn naam en een vervaldatum van 2-9 op voorkomt de deur uit te gaan. Ik hoop maar dat het een autoverzekering is. Weer terug naar de ‘registratie’. Ineke staat in de rij met twee handgeschreven A4-tjes. Ik moet nog even tekenen en dan zou het klaar zijn. Het wordt spannend, er worden mensen die ook al lang in de rij staan zonder probleem bij het loket weggestuurd als er een komma verkeerd staat. Na een uurtje zijn wij aan de beurt. We hebben al tegen elkaar gezegd, dat als we worden weggestuurd we ook daadwerkelijk weggaan. Ze bekijken het maar met hun ‘registratie’! Als wij aan de beurt zijn zeg ik “Good Morning”. Hij reageert nauwelijks. De meneer aan het loket kijkt zorgelijk. Hij vraagt wat in het Kazaks en wij, “only English, please”. Hij blijft maar door ratelen en ik maar schouderophalend voor het loket. De mensen achter ons beginnen zich er ook mee te bemoeien. Hij gaat weg en even later komt er een meisje, die wel Engels verstaat maar nauwelijks spreekt, op zijn plaats zitten en begint de formulieren te verbeteren en aan te vullen. Zij weer weg en daar is de meneer weer terug met de finalevraag, in welk hotel slaapt u? Nu wordt het pas echt moeilijk. Wij slapen in de auto, camper, campingcar, machina (auto) . Dat kan niet. Hoteladres!!!! Hebben wij hier niet. En zo gaat dat een tijdje door. De menigte wordt ongeduldig en begint te roepen dat het wel kan, een campingcar! De meneer weer weg met onze paspoort/papieren en wij moeten aan de kant gaan staan. Even later komt het meisje en wij krijgen onze paspoorten en de ‘registratie’ MET stempel terug. Ineke roept: “Welcomet to Kazakstan” en de menigte klapt en juicht. Ze hebben lang moet wachten door die twee buitenlanders. Het is ondertussen 12:00uur geworden. 3 uur nodig voor een stempeltje!
Het Sovjet tijdperk is hier nog levendig. Nog even wat inkopen gedaan en dan op weg naar Astana, de hoofdstad van Kazakstan. Daar komen via ‘wat’ hobbelige wegen aan om 18:30uur. We rijden de stad in en we zien een camper en nog een rijden. Wat blijkt, we kruisen de route van de Duitse groep die ook Astana gaat bekijken! Drie dagen geleden vaarwel gezegd, een andere route genomen en nu, na 600km, elkaar weer tegen komen, toeval bestaat niet! Wij duiken een zijstraat in naast de overheidsgebouwen, (veel politie), en zetten daar de Iveco stil. Een beetje uitgeteld besluiten we niet te koken maar om wat te gaan eten. We hopen in een winkelcentrum een traiteur te vinden maar stuitten op een Italiaan met heerlijke pizza’s. In een doos en op het grote plein in de avondzon smullen. Nog een wandeling door een moderne stad aan een rivier. Als je de film Borat hebt gezien, kijk je nu toch met andere ogen naar de Kazakken.