Psssssssssssst

Het tijdsverschil met Nederland is nu 5 uur.

Dinsdag 20 juli, Internet is over het algemeen traag, maar het Telecom gebouw van Ulaagom slaat alles. De mevrouw achter de balie kan er ook niets aan doen maar de verbinding is net een knipperlicht, aan-uit-aan-uit. Dat schiet niet op we wensen haar nog een prettige dag en gaan ergens anders internetten, want de internet kantoortjes zijn talrijk maar of er werkelijk een verbinding is….
Vaak zit de jeugd van het dorp spelletjes te spelen op de daar aanwezige computers. Ook nu weer en een van die spelers moet plaats maken voor ons. Na alles verzonden te hebben gaan we de ‘stad’ in en naar de markt. Op de markt verkopen ze complete gers als bouwpakket, daar de koepels ergens anders het vilt, daar weer de latten. Een wonderlijke wereld. De ‘stad’ is redelijk berijdbaar er worden zelfs stoepen aangelegd. Een paar Polen staan met hun wagens voor dezelfde ‘supermarkt’ en ik vraag welke route zij genomen hebben en welke ze gaan doen. De route die wij voor ogen hebben, bovenlangs door de bergen, raden zij af. Zij nemen de ‘makkelijke’ route, onderlangs langs Khovd maar is wel een omweg van 300km. Dat is nu al de derde waarschuwing die ik over de korte route krijg en ik besluit ook maar onderlangs te gaan. Dan maar een ‘paar’ km’s meer. Als we de stad uitrijden zitten we achter twee tankwagens, de weg is smal dus ik blijf er achter. Dan komen we bij een rivier, breed en geen brug. De eerste vrachtwagen gaat een poging doen en met een paar bochten in de rivier staat hij aan de overkant, de onderkant is goed schoon. De tweede doet het zelfde en blijft aan de overkant op mij staan wachten. Ik rijd dezelfde route en stop bij de tweede tankwagen. Het blijkt vader en dochter te zijn die ook naar Khovd moeten samen met de broer van de chauffeur in de eerste vrachtwagen. Ik ‘mag achter hen aanrijden, wat wel zo makkelijk is. Ölgiy rijden we voorbij en tot 19.00 uur houden we het vol en gaan dan na een bedankje aan de kant voor een slaapplek in niemandsland. Maar wel een prachtig niemandsland. Gekleurde bergen rondom.

Woensdag 21 juli, een verassing, het laatste stuk naar Khovd is asfalt! 45 km lang zelfs. In Khovd tanken we water en rijden weer snel door, het is een ‘stadje’ als zo vele in Mongolië, een bezoek eigenlijk niet waard. We krijgen een mooie tocht naar de pas van 2560mtr en blijven daar van het uitzicht genieten tot de volgende dag.

Donderdag 22 juli, we vertrekken vroeg richting Ölgiy (er zijn 2 Ölgiy’s op deze route) een mooie maar pittige route en dit was de makkelijke? Af en toe zien we “de Duitsers” een stel met een opzetcabine op een pick-up zoal wij er vroeger ook een hadden. De truck, niet de opzetcabine. In Ölgiy is er feest vanwege het 70 jarig bestaan van de provincie, een tweede Naadam festival. We komen een Nederlandse tegen die vanwege dat feest niet weg kan komen. Ja, het vliegveld is ook dicht. Nog even eindelijk een paar stuks fruit scoren en dan besluiten we samen met “de Duitsers” naar de grens te rijden, nog 45 km slechts maar wel pittig. We rijden de stad uit over een asfaltweg en rekenen snel uit dat we over “een uurtje” bij de grens zijn. Na 30 km zetten we, na een glibberstuk over een rivierbedding, bijna in het donker, de Iveco stil voorbij Tsagaannuur. Nog 15 km te gaan. Wat een wegen, of liever het gebrek daaraan.

Vrijdag 23 juli, na een uurtje rijden zijn we bij de grens en tot onze verassing staat er niemand voor ons. We zijn de eerste. Tot er een grensbeambte ons met een stalen komt zeggen dat de grens drie (3!!!!) dagen gesloten is vanwege het feest van de provincie! Zondag gaan ze weer open! Een tegenvaller van de eerste orde. Vooral voor een Slowaak die met zijn auto met daktent en gezin vlak na ons bij de grens aankomt, zijn visum voor Rusland verloopt na 5 dagen! Hij had gedacht, dat haal ik nog net. Niet dus. De kinderen van het dorp (15?) zijn na een half uurtje allemaal een bellenblaas rijker. We besluiten net buiten het grensgebied in het open veld te gaan staan. Twee dagen rust zal ons terdege goed doen.

Zaterdag 24 juli, geen beweging aan de grens met Rusland te zien, het zal dus wel degelijk kloppen.
We besluiten na een beraad met andere reizigers de route in Kazakstan te verleggen naar het noorden. De wegen in het zuiden blijken zodanig slecht (slechter dan Mongolië?) te zijn dat we in tijdnood zouden kunnen komen. Onze Russische autoverzekering loopt tot 24 augustus en dan moeten we voor de grens van Ukraïne staan. We willen in ruim twee weken door Kazakstan rijden. Ik hoop dat het lukt. Alles bij elkaar hebben we 3380km in Mongolië verreden waarvan bijna 300 km asfalt, dat valt dus best mee.
Terugkijkend op en naar Mongolië, het is een arm land. Dat is het eerste dat opvalt en het tweede opvallende is, het is een mooi land. De bevolking is uitermate vriendelijk maar ook nieuwsgierig. Als je met een tentje reist, zal niemand je lastig vallen maar met een Iveco en wat voor een, ben je vaak aan het uitleggen waar alles voor dient. Niemand heeft de beschikking over stromend water, geen riool, geen infrastructuur. Door dit alles was Mongolië voor ons AFZIEN en toch hebben we genoten van dit prachtige land met zijn modder- en zandwegen.

Zondag 25 juli, de grens gaat vandaag weer open. We hebben twee dagen de tijd gekregen om heerlijk te niksen. Kompleet uitgerust en om als een van de eersten bij de grens te staan, gaan we vroeg uit de veren en ontbijten we aan de grens want je moet daar toch altijd lang wachten.
Als we bij het hekwerk komen staat er een rij van jewelste, we kunnen achteraan aansluiten. De “Duitsers” waren slimmer en waren de middag daarvoor al voor het hek gaan staan en waren 5e. De Slowaak was gisteravond gaan staan en stond een paar auto’s voor ons. Om 7 uur stonden ook wij in de rij en al om 12:00uur konden we de stempels in ons paspoort krijgen, we mochten Mongolië verlaten. Maar dan ben je Rusland nog niet binnen. 20 km niemandsland en dan de Russische grens.
Dezelfde rij waar we in hadden gestaan stond nu hier. Ook hier weer geduld en wachten. Om 17:00uur mochten eindelijk Rusland binnen. De Slowaak moest alles uit z’n auto halen en de daktent ging zelf open. Bij ons bleef het wat bij kijken in laden en kastjes, tot ze de stalen kogels vonden voor het Franse Jeu de Boulles. Wat is dat!? De beambten mee naar buiten gelokt en laten zien wat je er mee kon doen, nooit gezien en van gehoord. Maar de aandacht was weg van de dakkoffers. Een stempel van de douane en we mochten door. Wat een dag. Snel een rustig plekje in een dorpje gevonden. Maar ook daar is het weekend en dus feest en dus drinken en dus dronken figuren. Na een half uurtje, drie van die ‘mensen’. Een wilde de Iveco in klimmen die kon ik tegen houden en dacht er vanaf te zijn. Tijdens de koffie een klap op de Iveco en pssssssst. Een geluid dat ik niet kon plaatsen. Naar buiten en wat bleek de ‘inklimmer’ had met een groot mes een van de banden lek gestoken en liep met zijn maten en het mes nog in zijn hand verder. Ik was woedend maar je eigen veiligheid komt op de eerste plaats. Dus, de band in sneltreinvaart gewisseld en weg uit dit vriendelijke dorpje. In het donker door het Altai gebergte naar het volgende dorp gereden.

Maandag 26 juli, we rijden door het fantastisch mooie Altai. Een koffie stop van jewelste! Daarna een mooie lunch (samen met “de Duitsers”, die zijn er weer bij gekomen ) aan een riviertje met kristalhelder water. We rijden langs een rivier die steeds breder wordt en uiteindelijk komen we in een toeristisch gebied met kano’s, raften en 'campings'. We gaan slapen op een van die campings. Eten een hapje bij het 'restaurant' van die camping aan de rivier in een mooie zonsondergang.

Dinsdag 27 juni, Op naar Barnaul, we hebben een band nodig en die vind je niet in het Altai vandaar dat we doorrijden naar Barnaul. Een zelfde merk is niet aanwezig maar wel de zelfde maat en dat is het belangrijkste. Voor 7000R, gemonteerd en wel. Dan rijden we naar het hotel van “de Duitsers”. Zij konden via hun organisatie op een parkeerplaats van een hotel, midden in een bos, overnachten en dat leek ons ook wel wat. Bij een super nog een gebraden kippetje gescoort en een heerlijke avond in de camper, met regen, dat weer wel.

Dinsdag 28 juni, In Barnaul wordt deze blog verstuurd vanuit een Japans eetcafe met wifi, wij zitten te smikkelen tijdens het verzenden en vanmiddag de stad bekijken.