Border Crossings

10-1 Vroeg uit de veren want de trein wacht niet. Het 10-voudige in prijs in verhouding met de Peruanen komt ook tot uitdrukking in de treinwagon. Een en al luxe met stewardessen. De Peruanen zitten heel wat minder comfortabel. Na drie kwartier is de trein bij Machu Pueblo. Valkenburg is er niets bij. Wij kopen een ticket en een buskaartje voor een belachelijke prijs maar dan hoeven we niet naar boven te lopen. Leuke rit en we worden 'voor de deur' afgezet. Als we daarna de ruines zien liggen worden we een beetje stil. Meesters in bouwkunst wat het pasmaken van stenen betreft. Hoe ze dit allemaal gebouwd hebben en waarvoor in 100 jaar en daarna weer verlaten hebben, vlgs de archeologen. Hier hebben we het ook voor gedaan, die reis naar Zuid-Amerika. Na anderhalf uur genieten besluiten we naar beneden te lopen. We hebben niet voor niets onze lichtgewicht Bever-stokken bij ons. Dat naar beneden lopen kost ons twee uur en dan staan we bij de treinrails. We besluiten ook maar terug te lopen. Na zes uur 'wandelen' zijn we doodmoe maar zeer voldaan weer bij de Iveco. Die stokken hebben ons trouwens wel gered, daar waren we héél blij mee.

Wat een spierpijn in je hele lichaam maar vooral de kuiten. Je bent gesloopt, zo voelt het. Toch gaan we weer verder. De 'hobbelroute' van 30km terug langs de kloven en afgronden. Prachtig. Maar daarna begint het asfalt en dat is ook wel lekker sturen. Om 16.00uur rijden we door Ollantaytambo, een toeristisch plaatsje vanwege de ruines. Ja ook hier. Maar 6 km verder besluiten we terug te gaan en daar te overnachten. We hadden ook een bordje Laundery gezien en dát trekt ons over de streep. De Iveco op de parking tussen de touristenbusjes en wij brengen de was weg. Daarna op het centrale plein nog even een biertje met Wi-Fi aub. Hier kunnen we de vorige blog versturen. Morgenochtend kijken we hier nog wat verder.

12-1 Heerlijk rustige plek om te slapen. Daarna weer naar het plein om naar de leuke reacties op de blog te kijken en wat met de kinderen en Lucy te chatten. We halen onze keurig gestreken was op en gaan via de PE-28B naar Aguas Calientes. Onderweg weer vrolijke klederdrachten en leuke winkeltjes, die gaan echt niet vervelen. Wat wel vreemd is, er worden onderweg bij restaurantjes gebraden cavia op een stok gepresenteerd waarmee ze buiten op straat staan te zwaaien. Geen aanlokkelijk idee, cavia op je bord. Ook al zijn we geen vegetariër, toch maar niet. Om vier uur zijn we bij de heetwaterbronnen parkeren de Iveco binnen het hek en duiken het hete bad in. Het bad is zalig voor onze vermoeide kuiten. Wij zijn de enige buitenlanders en vallen behoorlijk op tussen al die bruine lijven. Het is een buitenbad wat ligt op 4000m. hoogte en een schitterend uitzicht op de bergen rondom. Met een beetje gure wind in je zwemkleding terug naar de Iveco rennen en daar de kachel aan en dan warme choco. Een geweldige dag.

Wat een rust, maar de kuiten voelen we nog steeds. We rijden over een hoogvlakte. Weinig mensen en auto's tot we bij een agrarisch feest terecht komen. Hier worden de schapen, lama's en andere dieren tentoon gesteld met de prijzen die zij al in het verleden hebben behaald. Muziek- en dansgroepen in klederdracht maken het kompleet. Wij kopen wat kaas en wat broodjes en gaan weer verder naar het Lago Titicaca. Daar is een hostel waar wij kunnen overnachten en het heeft wi-fi! Met een stel Duitsers staan we op een grasveldje zonder uitzicht. Niet helemaal naar onze zin maar soms moet het maar.

14-1 De Duitsers beginnen al om zes uur met de deur van hun VW-bus te schuiven, wij draaien ons nog even om. Om 7uur gaat bij ons de kachel en de boiler aan. We genieten van onze 'luxe' die thuis zo gewoon is. We rijden naar de grens van Bolivia in de stromende regen. Gelukkig stopt dat als we bij de grens zijn. De Iveco moet weer worden uitgeklaard en bij de Adouna staat een agent die zegt dat het één dollar kost. Wij geven hem een twintigje die hij zó in zijn zak wil frommelen. Hoho, dat is geen één maar twintig en waar is mijn reçu? Hier is je twintig en loop maar door. Waren we er toch weer ingestonken. De corruptie ligt op de loer. Gelukkig goed afgelopen. Dan nog even langs de immigration voor de uitreis stempel en we zijn Peru uit. Daarna de Iveco Bolivia tijdelijk importeren en 5 kwartier in de rij voor je immigratie stempel. Afgezien van die 1-dollar meneer is alles weer gratis. Nu nog op zoek naar een ATM. Want die 100 Sol bracht bij het wisselen maar 207BOB op en dat is te weinig. Om vier uur zetten we de Iveco stil bij de archeologische site Tiwanaku. Weer zo'n Mongolië plek van de overlanders. Weiland, schapen en op een afstand een dorpje. Helaas ook zonder pinmachine, maar het middagzonnetje maakt veel goed.

Op naar La Paz, we gaan de “gevaarlijkste weg van de wereld” doen en die ligt even voorbij die stad. Als je denkt een moderne stad, vergeet het maar. Veel marktjes die de straten voor de helft blokkeren en een hoop getoeter. In de buitenwijken gaat het nog wel maar hoe meer je het centrum nadert wordt het ook gekker. Maar we scoren wel een ATM! Uiteindelijk vinden we de weg weer naar buiten en rijden zó de mooie natuur weer in. In die mooie natuur ligt de “Death road” op ons te wachten. LINKS rijden staat bij het begin. Bij het passeren kan de buitenste chauffeur nog uit zijn raampje kijken hoeveel grond hij nog over heeft voor hij in het ravijn stort. Het stelt niet veel voor al je het vergelijkt met de wegen die we al hebben gehad. Wel wordt de Iveco gewassen door de vele watervallen die over de weg storten. Heelhuids komen we dan ook aan in Coroico, een levendig (toeristisch)stadje. Een camping wordt hier afgekeurd en we vinden een plekje op de berg bij een kerkje met mooi uitzicht.

16-1 Niemand heeft ons gestoord vannacht, zelfs de honden zijn stil geweest. Vandaag staat een korte rit op het program maar wel geheel onverhard. Hobelend door een mooie natuur komen we om drie uur bij het gewenste “hotel” met zwembad. Het ligt schitterend maar is een 'beetje' aan renovatie toe. De jongen die ons binnen laat op het terrein zegt direct dat het zwembad niet gebruikt kan worden ivm vervuild water. Een tegenvaller. We staan wel mooi, met het uitzicht op de bergen én een bak met water. Het wordt nog gezelliger als om zes uur 5 motorrijders het hek binnen komen. Zij willen ook naar het zwembad en het Zuiden. Dan maar zonder zwembad het stof van vandaag wegwerken, zij zien er niet uit. Beetje zwarte piet maar dan grijs.

We worden gewekt door de pappagaaien die luidkeels laten horen dat zij hier ook in de bomen wonen. De motorrijders vertrekken om 8 uur en wij een uurtje later. Dezelfde hobbelweg als gisteren maar dan wat langer. Adembenemende (letterlijk vanwege de hoogte) vergezichten en piepklein dorpjes. Hoe de mensen hier overleven, ik weet het niet. Misschien vanwege de coca-handel? Op de hellingen zie je veel mensen tussen die planten werken. In dorpjes liggen de coca bladeren te drogen. Maar rijk worden ze er niet van. Een jongen vertelde dat voor een (1) gram cocaine 12 kg blad nodig is. Maar je ziet veel vrachtwagens met zakken van dat spul rondrijden. Wij merken persoonlijk niets van drugshandel en daar zijn we blij mee. Na 158km zetten we de stoffige Iveco neer op een pleintje in Inquisivi. Het stadje ziet er netjes uit en wij doen wat inkopen in de kleine winkeltjes en eten wat in iets wat voor een restaurant moet doorgaan. Als wij daar vertrekken, vragen we nog even waar een bakker zit, we hebben broodnodig brood nodig. Zij loopt met ons mee, en gaat 100 mtr verder haar huis in. Wij moeten binnekomen en aan de achterkant roept ze wat naar beneden en even later komt er een jongetje met 20 broodjes omhoog. Dat is nog eens service. Wij hebben weer voor een paar dagen genoeg.

18-1 Weer die onverharde weg op, maar na 20km krijgen we asfalt na het dorpje Quime. We kunnen ons geluk niet op. Het is wel prettig rijden als je tot over de 4700m gaat met super vergezichten. Dan hoef je niet steeds op te letten waar de keien liggen en kan je een beetje meer om je heen kijken. Je ziet dan wat vaker lama's. Weer twee politie posten. Je naam gaat in een boek en je mag weer doorrijden. Ik begrijp niet waar ze het voor doen. Bij het dorp Konani draaien we de PanAmaricana weer op. Vreemd genoeg vragen ze bij de dorpjes aan de PA een tol om door hun dorp te mogen rijden. Ze hebben geen slagboom en je kunt dus ook 'gewoon' doorrijden. Bij een dorpje lukt dat niet en zij vragen 16 BOB, na veel heen-en-weer gepraat wordt het 5 BOB. Het slaat helemaal nergens op. Ze doen maar wat. De hoofdweg af en na 10km hobbelen staan we om half zeven voor een warmwaterbad, dat nét gaat sluiten. Mañana weer open om 8 uur. Geen probleem, wij gaan hier in de vrije natuur heerlijk slapen.

Om 8uur zitten we in de Iveco in badkleding klaar om het warmwaterbad in te gaan maar niemand aanwezig. We gaan maar eerst eten, dan zullen ze er wel zijn. Nee dus. Om half negen gaan we ons aankleden en willen we om 8.55 wegrijden als daar de mevrouw van het bad komt aanrijden. Je kunt er in hoor, zegt zij. Nee de motor draait al en nu is het te laat, adios. De hobbelweg weer terug naar de PA en na een kwartiertje verlaten we die weer voor de RN30 naar Salinas de Garci Mendoza 110 km verder. Een keurige asfaltweg. Ineke scoort nog wat eten in een dorpje bij een oud vrouwtje die niet kon schrijven, de rekening opmaken moest Ineke doen. Daarna nog 35km hobbelen naar de noordkant van het Salar de Uyuni. Bij het gehucht Tahua kan je ook de zoutvlakte op. En vandaar willen we via de 'eilanden' naar Uyumi rijden. Helaas staat er aan deze kant tot aan mijn kuiten 25cm water op het zout. Er is niemand hier die de vlakte opgaat en ik vind het te link om er wel op te gaan. We gaan de hobbelroute weer terug tot het dorp Salinas enz. en blijven daar onder de bomen op het dorpsplein slapen.

20-1 Eerst weer die 110km terug naar de PA en vandaar naar Colchani. Daar is de andere oprit van de zoutvlakte. Best wel spannend of het daar wel zal gaan. Hier staat ook wel water op het zout maar dat is maar 5 tot 10cm. Er gaan een paar Toyota Landcruisers met toeristen de zoutvlakte op en ik denk wat zij kunnen kan ik ook. Het water wordt snel minder en minder en even later rijden we droog op de grootste zoutvlakte van de wereld. We rijden naar het zouthotel, gebouwd van zoutblokken. Het is een verzamelpunt van Toyota's met de nodige toeristen. Wij blijven hier ook staan en zetten de stoelen buiten in het zonnetje. Het lijkt wel wintersport met die witte wereld en het heerlijke zonnetje. We genieten van een prachtige zonsondergang en blijven op de zoutvlakte slapen.

Wat een stilte op die vlakte en wat een sterren. Na het ontbijt rijden we nog een stuk de zoutvlakte op en er is niemand om ons heen. We genieten nog even van dit moment en rijden dan weer terug naar de kant. Daar treffen we drie Argentijnse motorrijders die met volle bepakking ook het zout op willen . Ik geef ze een tip waar je het beste er op kan. Een gaat de goede kant op en de tweede duikt zó van de kant de blubber in, muurvast. Met vereende krachten de motor weer op de kant en ze succes gewenst. Een stuk verder komen we 'onze' motorrijders weer tegen, van Noord Bolivia. Zij hebben de bepakking in een hostel achtergelaten en gaan 'kaal' hun geluk beproeven. Wie weet zien we elkaar nog want zij gaan ook de route langs de flamingo's doen. In Uyumi nemen we de eerste wasplaats voor het ontzouten van de Iveco, hij was wit geworden ipv blauw. Met een brandslang wordt hij rondom en aan de onderkant schoongespoten. Helaas vergeten we de deksel op de boiler uitlaat te doen dus die staat vol met water, de boiler en de ontsteking. Die doet het niet meer tot al het water uit de elektronica verdampt is. Dan even een pizza mét Wi-Fi, wat boodschappen en we gaan weer verder. Er zijn nog veel zoute meren in deze streek en daar leven drie soorten flamingo's. Die route willen we gaan doen en aan het eind daavan na zo'n 250km ligt Chili op ons te wachten. Maar zover zijn we nog niet. Uyuni uitrijden en dan meteen op een zandweg komen dát geeft de burger moed. We rijden via de RN5 en de 5 naar Alota, een dorpje van lemen huizen en een militair kamp. Daar gaan we naast staan voor de perfecte slaapplek.

22-1 rustig tot 7.30uur. Dan wordt er op de Iveco geklopt. Er staan twee militairen die zeggen dat wij hier niet mogen parkeren het is militair terrein. Daar zijn ze lekker snel mee, we hebben hier de hele nacht gestaan en niemand is dat opgevallen? Goede bewaking. We wassen ouderwets met washandjes, kleden ons aan en ontbijten een stukje verder tussen de lama's. We gaan richting het Reserva Nacional de Fauna Andina Eduardo Avaroa, een mond vol maar de 'boekjes' beloven veel moois. Als we de '5' afslaan richting de bergen gaat het al meteen mis. Een te zachte ondergrond en we zakken er doorheen. De rijplaten redden ons want na veel zwoegen staan we weer op het harde. Hier maar meteen koffie en dan via een andere route de bergen in. De Toyota's rijden ook hier met toeristen en we zien waar ze de juiste route hebben. Wij volgen weer en nu gaat het goed. Keien en zand, dát is de weg die wij moeten nemen. We komen langs de Valle de Rocas met grillig gevormde stenen. Veel gehobbel maar de zoutmeren met de flamingo's en de schitterende natuur met besneeuwde bergen doen dat 'vergeten'. We eindigen de rit bij de Arbol de Pierra, een rotsblok met een vorm van een boom, met wat fantasie. Als we aan het eten zijn gaat het sneeuwen en zitten we in een witte wereld op 4600m hoogte. De kachel laat het nu ook een beetje afweten, zuurstof gebrek, denk ik. Het wordt koud in de Iveco als de buitentemperatuur tot onder nul komt. We zitten met jassen aan te kaarten. Zelfs de donsdeken moeten we helpen met een extra fleece deken. Welterusten.

We worden wakker bij -1,7 buitentemperatuur, het goede nieuws, het zonnetje schijnt volop. In no- time is de Iveco opgewarmd maar de boiler laat het nog afweten. Het is een toeristische trekpleister, die 'boom' en de omgeving daarvan. Dat blijkt uit de vele Toyota's die toeristen droppen, let wel, om acht uur 'smorgens. Die 'boom' en de Iveco gaan veelvuldig op de foto. We rijden verder door de ongelofelijke natuur. De Garmin geeft alleen maar groen aan maar gelukkig hebben we ook nog Maps.me, een super programma voor dit soort acties. Zonder dit Maps.me zouden we hopeloos verdwalen en moesten de thuisblijvers een zoekactie op touw zetten. Maar geen zorgen ook in de (steen)woestijnen vinden we onze weg. We komen langs mooie laguna's met veel flamingo's en door woestijnen waar geen eind aan schijnt te komen. Het geisergebied Sol de Mañana, waar we langskomen is vergelijkbaar met IJsland. Warme pruttelende grond met hier en daar een gat in de kleurrijke grond waar stoom uit komt. We eindigen de dag om 16.30u bij de Laguna Blanca met grazende vicuña's en de altijd aanwezige flamingo's. Het was me het dagje wel, een route tot 4928m, daar krijg je het wel benauwd van. Een biertje hebben we dus verdiend. Morgen gaan we naar Chili, dat nog maar 10km hier vandaan ligt. Bolivia is een arm land met vriendelijke mensen en een schitterende natuur.

24-1 Nog steeds met washandjes, jammer maar helaas. De omgeving waar we staan maakt alles goed. We lopen wat in de buurt van de Iveco, de flamingo's en de vicuña's 'grazen' gewoon door. Het is hier volop genieten. We rijden naar boven waar de grens met Chili is en daar treffen we Martin aan, onze Duitse motorrijder. De sneeuw is aan het smelten en Ineke zet snel een kopje koffie voor ons drieën op deze toch wel 'frisse' plek. De douane meneer komt uit zijn kantoo naar mij toe en zegt dat ik mee moet komen. In zijn kantoor zijn we alleen en hij zegt dat de uitreis stempel een tax heeft van 25BOB. Ik weet wel beter. Bij de inreis van Bolivia aan de andere kant hing een mededeling dat alle handelingen van Douane en Immigratie gratis zijn. Ik vertel hem dat en hij zegt “no problemo”. Stempelt de paspoorten van mij en van Ineke en gooit de Iveco douanepapieren op de grote hoop. Ik ben klaar zegt hij. Terwijl ik naar buiten loop roept hij Martin naar binnen. Nog voor Martin naar binnen gaat zeg ik in het Duits tegen hem over de tax en niet betalen. Als hij even later ook weer buiten staat heeft die corrupte ambtenaar het ook geprobeerd bij Martin die ook niet heeft betaald. We kunnen naar Chili. Helaas is de weg nog niet vrij van sneeuw en moeten we bij de sneeuwschuiver wachten tot hij klaar is met zijn werk. Martin gaat voor en ik erachter aan. In San Pedro, op 2800m, kunnen we de papieren voor Chili in orde maken. Dat San Pedro blijkt één groot toeristen dorp te zijn. De hostels en souvenir winkeltjes lossen elkaar af. Met hier en daar nog wat restaurantjes. Het is met al dat papierwerk 12 uur gewoorden en we schuiven met z'n drieën aan tafel. Martin had al wat Chileense Peso's en betaalde de rekening. Handen schudden en met een tot ziens nemen we (weer) afscheid van die vriendelijke motorrijder. Hij zoekt een hostel en wij lopen nog even door het dorp, trekken wat Peso's uit de muur, voor we verder reizen naar Calama. Die route gaat eerst over de maan, zo lijkt het. De weg heet ook zo, Valle de la Luna. Een adembenemend stuk natuur. Maar daarna is het weer een grote weg door de woestijn. In Calama gaan we op een camping staan, met internet en warme douches, zo staat het op de overlanders. Het internet is niets waard, je moet je toestel bijna op de antenne leggen anders werkt het niet. Jammer

25-1 De warme douche (onze boiler doet het nog steeds niet) is koud als we er onder staan. Alles bij elkaar genoeg reden voor vertrek. Eerst even langs de Jumbo. Na al die kleine winkeltjes en marktkraampjes weer een Supermarkt. Ineke doet de boodschappen en ik blijf bij de Iveco. Op overlanders hadden we gelezen over inbraken op deze plek in buitenlandse auto's en dat willen we voorkomen. Voorzien van voldoende voedsel rijden we ruim 200 km naar de kust waar het 30gr. is en de zee lekker genoeg is om even in te duiken. Een drukte van jewelste op het strand waar wij een plekje hebben gevonden aan de 'boulevard'. Wij liggen op het strand te bakken terwijl het in Nederland misschien vriest, een leuke gedachte. De boiler geeft weer tekenen van leven, gelukkig. Een pizza en een kopje koffie maken de dag weer compleet. 2 video's bijgevoegd.☺