De gevaarlijkste wegen van Peru

22-12 Ja, het is een heerlijke plek maar we 'moeten' verder. Gelukkig is het bewolkt weer en dan is het verlaten van een strandplek niet zó erg. Het is te ver naar Cuenca om dat stuk in één keer te rijden anders hadden we nog wel gebleven. Dor en droog achterland naar Guayaquil, een stad van 2,5 mil. Inwoners en wij vinden er, door de drukte geen slaapplekje. Dan maar de rivier over en aan de overkant wat zoeken. Een parkje bij een speeltuintje en een politieburo op de hoek. Bijna perfect. Dat bleek later op de avond want het politieburo ging dicht en de kindjes, niet ouder dan 6 á 7 jaar, bleven tot 23.30 een beetje klieren bij de Iveco. Steentjes gooien, op de auto klimmen, het was lastig. De kinderen werden opgehaald en het was daarna de hele nacht rustig. Behalve die ene mug.

Op naar Cuenca, een rit door de bergen. Het stuk door het Nat. Park El Cajas was geweldig. Tot over de 4000m. Soms wat mist en soms superuitzichten. In Cuenca is een parking die door de overlanders als goed wordt aangemerkt. Er is een bar, toilet, wifi, water, stroom én vlakbij het centrum. Dat centrum gaan we nog even bekijken en vallen met onze neus in de spreekwoordelijke boter. Veel militairen en politie op de been bij een kerkje. Het kindje, dat normaal in een kribje ligt, is nu aangekleed als officier, het Cuenca uniform, en wordt in procesie via het centrum de basiliek ingedragen door twee militairen. Dit alles voorzien van muziek en optocht. De gekte wordt ons te veel en we gaan, mede omdat het is gaan regenen, weer terug naar de Iveco waar een Spaanse camper naast is komen staan. Morgen maar even kennismaken, nu regent het te hard.

24-12 De nachtrust was een beetje verstoord door de barbezoekers die iets te veel lawaai maakten. Als we opstaan is het grijs maar droog. We willen om 10uur in de stad zijn voor de (wereld)beroemde optocht. Maar dan merken we dat het hek op slot zit en we kunnen de parking niet af, dan maar óver het het hek. En beetje ochtendgym kan geen kwaad. De optocht is geweldig, het lijkt wel of de hele stad (verkleed)mee loopt. Uiteraard weer dat kindje voorop maar nu aangekleed als prinses. Daarachter de militairen, politie en de feestvierders. Het is een soort carnaval maar dan met een kerkelijk tintje. Dat komt vooral tot zijn recht bij het zien van zóveel Maria's en Jozef's, allen met een kindje. Er komt geen eind aan en we houden het tijdelijk voor gezien en lopen weer naar de Iveco, wéér over het het hek. Vanavond als de 'lichtjes' aan zijn gaan we nog een keer kijken. Om 18.30 kunnen we gewoon door het hek en gaan nog even mensen kijken. Een gezellig restaurantje, te duur en daardoor alleen maar buitenlanders, tot besluit. Als we weer bij de Iveco komen is alles weer op slot en is het weer klimmen geblazen. Ik zeg tegen Ineke, als hij morgenochtend nog op slot zit, slijp ik met de haakse slijper het slot door. We zien het wel.

Het is Kerstmis en we hebben een filmpje van de kinderen aan de kerstdis gekregen, zo waren we er toch een beetje bij. De Spaanse meneer zegt dat er in het 'huisje' achterop de parking iemand aanwezig is. Ineke bonkt, roept en uiteindelijk komt er een slaapdronken jongetje naar buiten en hij kan het hek openmaken blijkt. Geen slot doorslijpen, jammer. We gaan weer door de bergen met zijn uitzichten met een tussenstop in Saraguro waar het net markt is. De klederdracht is hier weer anders. Witte vilten hoeden voor de vrouwen met een felle kleur trui met speld en drie-kwart broeken voor de heren. Verder alles stemmig zwart. We eten wat op die markt en zitten gezellig met de andere marktbezoekers aan tafel. Daarna gaan we er weer vandoor en stoppen om 16.00uur in Loja in een doodlopend straatje naast de brandweer. Lijkt hier wel OK. Peru komt in zicht.

26-12 Ineke heeft, in tegenstelling tot mij, niet zo goed geslapen. Ze had gisteren in het boekje van Peru gelezen over aardbevingen en modderlawines. We vervolgen onze prachtige route met overal langs die weg 'huisjes' met bewoners. Onbegrijpelijk hoe die mensen op die hoogte het daar uithouden. Ons einddoel voor vandaag is Macará, vlak voor de grens van Peru. We stoppen voor het in de steigers staande politieburo, niet de mooiste plek maar wel safe genoeg.

Heerlijk rustig tot de bouwvakkers weer aan het werk gingen. In de tuin van het politieburo staat een grote mangoboom en een stucadoor bracht 4 grote mango's bij ons. Vriendelijke mensen. Met dank aan de bouwers staan we al om 8uur aan de grens van Ecuador. Het is een grens met duidelijke kantoren. Je kunt tenminste zien waar je moet zijn. Dat zien de andere reizigers ook en er staan lange rijen voor de loketten. We hebben het wel eens gehad dat we de rij konden passeren omdat we ouder zijn, tenminste dat vinden anderen. Maar dat ging hier niet op, gewoon achter aansluiten. Helaas is dat aan de Peru-kant hetzelfde. Ook nog even een SOAT regelen, een verzekering voor de Iveco. In een restaurantje had een snauwerig mevrouwtje wel een 'aanbieding' voor ons. $32US voor een maand Peru. Op de overlanders hadden we gezien dat het maar $8US hoefde te kosten dus gingen we er vandoor. De douane zei dat er nóg een SOAT kantoor iets verder zat. Bij een winkeltje met snoepgoed zit een oude dame met haar kleindochter. Daar verkoopt zij ook verzekeringen. Met behulp van de kleindochter de formulieren ingevuld, $8US betaald en we mogen om10.15uur de grens over en Peru in. Dát is even schrikken, wat een vuilnis. In Ecuador was, vooral het laaste gedeelte, behoorlijk schoon. Hier hebben ze geen gemeentelijke reiniging. Alles wordt aan de rand van de weg gekieperd. Het ziet er niet uit. Daarbij komt dan ook nog de dorre en droge omgeving en het is niet een plezierige tocht. Dan als extraatje twee lekke banden. Eén kon ik nog plakken maar de ander was in een keer helemaal leeg. Morgen gaan we nieuwe banden kopen. We rijden naar Piura, een grote stad in het noorden van Peru. Ook daar is weer een overlandersplek en deze blijkt heel prettig te zijn. Net buiten de stad in het groen, met nog een Duitse overlander. Hier blijven we een dag extra.

28-12 De Duitsers liften even mee naar Piura. Met de Iveco gaan we op zoek naar nieuwe banden. De maat die er nu op zit hebben ze niet in Zuid-Amerika dus wordt het één maatje kleiner. Op internet heb ik vijf bandenzaken gevonden in Piura en daar gaan we langs. De eerste ziet water branden als hij hoort wat ik wil. Nee dat bestaat niet. Dan maar naar de volgende en de volgende en dan bij de vijfde, er liggen vier banden die er onder kunnen. Een rib uit mijn lijf en met de vier nieuwe banden rijden we weer terug naar het groene plekje. Een oude band zit achterop en een tweede band ligt op het dak. Zes banden moet weer genoeg zijn om de reis af te maken. Een biertje en de dag is weer goed.

In het 'groen' is ook op een afstand van 300m een zwembad en daar werd gisteravond een feestje gegeven. Gelukkig viel door de regen de stroom uit zodat de muziek opeens stopte. Daar boven, bedankt voor de ingreep. Het werd rustig. We nemen afscheid van Gonzales en de Duitsers en gaan naar het zuiden. Een tocht door de woestijn, een geweldige leegte met- als je goed kijkt- toch nog wat huisjes. Hoe kan je hier overleven? We stoppen aan de kust in San José, een vissersdorpje zonder toeristen op twee na. Maar ook die vertrekken weer nadat ze de ijsdoos hadden leeg gelepeld. 10Km verder is het wel raak. Het dorpje Pimentel heeft een leuk strand met rieten vissersboten. Daar blijven we staan en genieten van de vissers die met die rieten bootjes over de golven surfen. De zee maakt te veel herrie en we zetten de Iveco voor de nacht in het dorp op een rustige plek. Met al die vis om je heen krijg je vanzelf trek in zo'n beest en in een klein restaurantje liggen er in een mum van tijd twee op je bord. We appen nog wat met de kinderen en dag is weer ten einde.

30-12 Prima slaapplek. De Iveco rijden we weer naar het strand voor een ontbijtje mét uitzicht. Daarna weer door de woestijn verder naar het zuiden. Zandduinen afgewisseld met zandduinen en daar tussenin 'wonen' ook nog mensen. Die mensen verbouwen suikerriet ín de woestijn. Waterputten zorgen voor de bevloeing. Hele stukken woestijn zijn daardoor groen gekleurd. In een dorpje in die woestijn zie ik een tankwagen met Aqua op zijn auto voor een deur met nog grotere letters AQUA. Even stoppen of dat aqua ook door mij gebruikt kan worden. Ja hoor, het is te koop. Grondwater van onder de woestijn gaat door filters heen en het is drinkwater. Vier flessen van 8 gallon voor 4Sol, een koopje en we zitten weer vol. Gelukkig maar, water is hier niet gemakkelijk te vinden. Om 15.00uur stoppen we aan het strand bij Huanchaco. Het is fris en de zee is koud vanwege de golfstroom uit het zuiden en laat dáár nou Antartica liggen. Maar we staan tegenover een bar met WiFi dus even daar een biertje mét wifi aub. We hebben weer internet op die manier. Een wandeling naar het centrum geeft veel meer een Valkenburg gevoel. Terrasjes en stalletjes met souvenirs. Terug bij de Iveco hebben een mooie zonsondergang en een rustige avond.

31-12 Geen ander geluid dan dat van de zee vannacht. We gaan 10km verder naar Chan Chan een archeologische site van vóór en tijdens de inka's. Tot 1450 hebben hier, zeggen ze, 35.000 mensen gewoond. Lemen gebouwen met daar omheen meters dikke lemen muren. De huizen zijn versierd met pelikanen en vissen. Na wat boodschappen gedaan te hebben gaan we nog even door een stukje woestijn met suikerriet. Wonderbaarlijk hoe die mensen het voor elkaar krijgen. Daarna de uitlopers van de Andes weer in, richting Caraz. We komen op de mooiste route tot nu toe, eerst door het dal langs de rivier en dan slingerend naar boven. Erg smal met af en toe met ruimte voor een auto en dan nog de tunneltjes, ook breed genoeg voor één auto. Dus goed toeteren en dan maar hopen dat er niemand van de andere kant komt. Dat gebeurd natuurlijk wel en dan moet de kleinste terug. Gelukkig zijn wij vaak groot genoeg en met de led-lichtbalk van 180w zien wij meer dan de tegenligger. Om 6uur zetten we de Iveco even stil in een dorpje met antennes. Even de kinderen bellen en feliciteren met het nieuwe jaar. Wij moeten nog 6uur wachten. In Caraz is het al donker als wij de Iveco op een camping neerzetten. Twee campers uit Frankrijk staan er ook. Het is een overlandersplek, vandaar. We vermaken ons met Monopoly Deal tot ons nieuwjaar. Dan gaat de bubbelwijn uit Peru open en gaan we naar de paar vuurpijlen kijken die in het dorp worden afgestoken. Van de Fransen is één mevrouw ook buiten aan het kijken en de felicitaties gaan over en weer. De bubbelwijn is heerlijk en we gaan een beetje rozig slapen.

Vandaag een rustdag en we luieren een beetje een beetje wassen en naar de bergen om ons heen kijken. 25gr. en een zonnetje, het is heerlijk.

2-1 Via de PE-3N gaan we via Huaraz en La Union naar de argeologische site Huanuco Viejo Ruins. Op een gegeven moment zitten naar adem te snakken als we op 4700m hoogte door de bergen rijden. Hagel en sneeuw zijn ons deel. Maar ook hier wonen mensen die vooral kuddes lama's houden. Ook weer mooie klederdracht. We rijden door een dorpje waar een feestje bezig is op de doorgaande weg. We moeten stoppen, er wordt een broodje aangereikt en eigengemaakte chivas bier aan mij aangeboden. Nee, ik moet nog rijden. Maar we moeten wel het kindje in de kribbe aanraken en daarvoor een muntje doneren. Allemaal heel gezellig en we gaan weer verder. Het laatste stukje van La Union naar de argeologische site is een beetje pittig. Steil omhoog over een gravelweg en eindigend in een grasland dat als parking is bedoeld. Het lijkt hier Mongolië wel. Weids en stil met wat paarden en schapen om je heen. Morgen gaan we de oude stad van de Inka's bekijken.

Veel is er niet meer van over maar we krijgen toch wel een aardig beeld over het wonen van de Inka's hier. Een koffie tot besluit en we gaan weer terug naar La Union. De stad is een chaos met opgebroken wegen maar uiteindelijk zitten we op de goede weg naar Huánuco. De weg gaat langs de rivier en wordt heel erg slecht. Laveren om de gaten en soms niet omdat het er te veel zijn. De snelheid gaat omlaag en tot overmaat van ramp worden we drie kwartier aan de kant gezet in de rij met wachtende auto's voor wegwerkzaamheden. Zand wordt over de weg uitgestrooid en door een wals aangedrukt, klaar is kees. De gaten en kuilen zijn tijdelijk dicht tot de volgende regenbui. Weer een politiefuik, aan de kant maar weer. Meestal mogen we doorrijden, ze weten niet wat er op de autopapieren staat, maar deze keer is het stoppen. We krijgen een hand en ze vragen of ze met de Iveco op de foto mogen! En zo komen we weer in het donker aan. Op een pleintje in Huánuco zetten we Iveco stil en een vriendelijke meneer zegt “zet hem maar bij mij voor de deur”. Mocht er onraad zijn hoeven we maar te toeteren. Een dansgroepje is nog wat aan het oefenen op het plein maar daarna is het rustig.

4-1 Het was muisstil, vannacht. Als we wakker worden lopen er wat mensen met muziekinstrumenten over het plein en gaan een grote 'hal' in. Die 'hal' blijkt de oudste kerk van de stad te zijn. Er komen steeds meer mensen met trompetten trommels en uit de kerk komen allemaal verklede mensen met mooie pakken. Dit alles gaat voor de kerk dansen op de muziek die wij gisteravond al hoorden. Het dansgroepje van gisteravond staat nu in vol ornaat het Kindje te aanbidden. We weten niet wat we meemaken. De Peruanen vieren twee weken feest. Van kerst tot driekoningen. De vriendelijke meneer biedt aan om met zijn auto naar de supermarkt te rijden want het is moeilijk parkeren daar voor onze Iveco. Ineke gaat samen met hem op stap en ik bewaak de camper. Ondertussen gaat het dansen maar door en als Ineke terug is gaat de hele groep in optocht door de stad, precies de route die wij moeten rijden. Achteraan sluiten en stapvoets rijden. Een zijweg is onze redding als de groep daarin verdwijnt. Weer door de bergen over een 'gladde' weg zonder kuilen, nu 'maar' tot 4000m hoogte. Door leuke dorpjes en over een schier eindeloze hoogvlakte. Gisteren waren we allebei een beetje duizelig door de hoogte maar daar hebben we wat op gevonden, Coca. Niet de poeder maar de thee van de cocaplant schijnt goed te werken tegen hoogteziekte. Dus we drinken cocathee en het helpt. De mensen op de hoogvlakte zijn goed ingepakt het is maar 6gr hierboven. Wij parkeren op slechts 3000m in Florida op een Hacienda met dezelfde naam. Jammer dat het regent, de Ivecodeuren blijven dicht.

Eigenlijk wilden we hier ook een extra dag blijven maar het is bewolkt en het spettert dus het wordt weer rijden. Na de koffie vertrekken we richting Zuiden. We weten niet waar we uit zullen komen. Er zijn te weinig plaatsen en te ver uit elkaar om te zeggen dáár gaan we naar toe. De richting weten we wel, richting Machupicchu. Huancayo is een grote plaats maar we komen er te vroeg doorheen, we gaan dus verder. Het is geen straf, de weg en de route zijn geweldig en dankzij de coca voelen we ons weer fit. De weg eindigt weer, na een lange tijd als tweebaans, als een smalle bergweg. Uiteindelijk belanden we in Quichnas, een dorpje van niks maar als we aan de plaatselijke bewaker van het dorp vragen of parkeren voor de 'Noche' een optie is, zegt hij, ga daar maar staan. Mijn collega en ik houden hier de wacht vannacht. Ik repareer nog even een achterlicht dat 'weg' was en daarna vermoord ik nog een stuk of dertig vliegen in de camper voor het slapen gaan.

6-1 Vandaag valt er weinig te vertellen. Het was alweer een mooie bergrit tot over de 4000m. Via de PE-3S naar Huanta waar we op de markt wat eten en inkopen doen. Over eten gesproken, in een bord soep ligt een schedel van een schaap. Het valt mee, het was alleen de bovenkant, niet kompleet met onderkaak. Ineke had een bord kippensoep, haha. Zelf had ik genoeg aan spagetti. Daarna naar Tambo via de PE-28B die we nog een stukje hadden ingkort middels een onverharde weg door, alweer, een bergrug te pakken. We parkeren midden in het dorp op het centrale plein. Ben benieuwd hoe dat gaat bevallen. De veiligheidstroepen zijn weer alom aanwezig.

Het beviel prima tot 5.00uur, toen begonnen de taxi's alweer voor klanten te toeteren. We pakken nog een uurtje en beginnen aan de dag. We gaan via de PE-28B en Monterrico richting Kiteni waar we niet zullen aankomen. Veel landslides met rotsblokken op de weg en voorbij Chirupiari was de weg helemaal spoorloos. We moeten terug en via een andere weg naar Maccu Pichu is onze conclusie bij de stroomversnelling waar een weg hoort te zijn. We draaien en gaan weer naar beneden en nemen meteen een tweetal werkers mee die langs de kant stonden te liften. Terwijl ik naar beneden rijd, vertelt een van de twee dat je wel kan oversteken en er komt ook nog een auto naar boven met vier man er in en een grote shovel. De werkers in het dorp afgezet en weer terug naar onze stroomversnelling. Daar stonden de vier man maar de schovel was nergens te bekennen. “Ja hoor, je kunt 'gewoon' oversteken. De weg is er even niet maar zó kan het ook wel.” Na veel onderzoek, hebben we uiteindelijk de oversteek gewaagd anders was het drie dagen omrijden. “Het heeft veel geregend en daardoor is de weg beschadigd.” We gaan maar verder. Maar tien minuten later is de helft van de weg weg en moeten we langs een afgrond verder. Daarna nog een paar forse problemen en uiteindelijk komen we na 164km om vijf uur aan bij een politiepost boven op de berg. We mogen daar blijven slapen want het is mistig en de afdaling halen we niet meer. “Het is te gevaarlijk, want er zijn landslides die tot drie meter hoog zijn” zegt de commandant die ons welkom heet op zijn post. Maar morgen wordt er aan de weg gewerkt. Gelukkig maar, want dit was een heftig dagje.

8-1 Vol goede moed gaan we op pad na een rustige nacht. Wat nou werkploegen die het netjes maken, niks te zien maar wel landslides van 3m hoog waar je overheen moet zien te komen. Gelukkig hebben we een Iveco met 4x4 en sperren op assen en differentieel. We zijn blij met de nieuwe banden. Daarna nog een slide voorbij en vlak langs de afgrond en er volgt nog een waterval die de weg heeft weggespoeld. Als voorbeeld staat er een 4x4 pickup vast waar wij ook door willen. Dát geeft de burger moed. Na een tijdje het gemodder aangezien te hebben haal ik de Hi-Lift van de Iveco en dat helpt in een mum van tijd staat die pickup wat hoger en wil hij achteruit er uit worden getrokken. Het sleeplint wordt aan zijn auto vastgemaakt én aan de Iveco. Maar na één rukje valt hij van zijn verhoging en kan het 'feest' van voren af aan beginnen. Maar uiteindelijk rijdt hij met behoorlijk wat schade uit de rivier. Dan is de Iveco aan de beurt, weer alle sperren er op en halen we zonder te stoppen de overkant. Wat een beest is die auto! We rijden met nog wat 'kleine' oponthoudjes door tot Santa Elena waar we om drie uur worden tegengehouden. De weg is een paar kilometer verder weggespoeld. Er komen twee schovels die proberen de ondergrond een beetje vlak te krijgen maar er komt zóveel water uit de bergen dat het onbegonnen werk lijkt te worden. Hele rijen auto's, busjes en vrachtauto's staan te wachten óf ze er door kunnen. Er komt een grote rupskraan mee helpen en dat werkt wel. Uiteindelijk gaat er beweging in de rij komen en om 9uur s'avonds staan wij bijna vooraan. Drie auto's voor ons is een vrachtwagen die vast komt te staan en die wordt door de rupskraan uit de rivier geduwd, het volgend slachtoffer is een personenbusje. Muurvast in de rivier. Een touw breekt als hij daarmee weg wordt getrokken en een hijslint van de rups redt hem uiteindelijk. De volgende is een vachtauto die volgas aan de overkant aankomt. Daarna is het onze beurt, wéér de sperren en ook de Iveco komt zonder haperen aan de andere kant. Het is 10uur en we duiken doodmoe het eerste de beste plekje aan de zijkant van de weg in. Het is de inrit van een huis waar we aan de bewoonster vragen of we hier kunnen parkeren voor de nacht. Geen probleem, ga maar staan. We zijn blij dat we ons bed in kunnen.

Klop, klop om 6uur op de Iveco. De bewoonster van het huis wil dat we vertrekken want er moet een vrachtauto op die plek komen staan. Maar nu we toch aan het praten zijn, zegt zij, kan ik meerijden tot Quillabamba? Nee, dat kan niet. Die plaats ligt 120km verder en dat zien we niet zitten. Een paar kilometer verder gaan we douchen en ontbijten waarna we op weg gaan naar Machupicchu. Mooie weg, hij wordt zelfs dubbelbaans, behalve de laatste 30km. Dat is een heel mooie hobbelroute door een kloof met een rivier. We zijn eindelijk om 15.00u bij Hidroélectrica, de plaats waar de trein vertrekt naar de berg van de Inka's. We kopen een treinkaartje voor morgenochtend 7.54uur vertrektijd. Een treinkaartje kost voor Peruanen 10 Sol, voor buitenlanders het 10-voudige. Ja, je bent rijk en dat zal je weten ook. We zijn weer terug bij de Iveco als er een Nederlandse camper naast ons komt staan, Jan en Evy. Zij hebben haast en gaan vanavond nog 2 uur naar de Inka's lopen. Wij gaan heerlijk slapen.