Tropische Sauna's

7-10 Joepie, de blog gaat er uit. Dat doen we nog in Antigua in een klein en gezellig koffie tentje. De hond van de politie'camping' liep gezellig mee en ging tijdens de blog lekker voor onze voeten liggen. We geven de bewakers Q20 voor de 'koffie'. Het is geen geld en als alle overlanders dat doen houden ze daar een prima plek. Via Escuintla, waar we via de leveranciersingang het supermarkt terrein op mogen omdat de klantenpoort voor ons te laag is. Op het terrein is juist een school concour voor drumbands bezig. Voor een opgestelde jury doet iedereen zijn best. Soms klinkt het een beetje vals maar de 'dansmariekes' maken een hoop goed. De koelkast is weer vol en we rijden naar de grens van El Salvador. Vlak daar voor, bij El Rosario, is nog een overlanders plek en daar willen we overnachten om morgenvroeg de grens over te gaan. Leuke plek en het wordt nog leuker als 'The Beast' binnen komt rijden. 'The Beast' is de camper van onze Duitse vrienden. Het is weer feest. Helaas gaat het na een tijdje weer regenen en iedereen duikt zijn hut in.

Eerst even tanken omdat de diesel aan de andere kant duurder is. Bij het tankstation raken we aan de praat met een 'fixer' die ons (2 auto's) wel even snel de grens over helpt. 4 uur later staan we US$26 armer, aan de andere kant en ik denk dat ik het net zo snel en goedkoper had kunnen doen. Zo doen we het dus niet meer. We rijden samen door naar het Nat. park Bosque El Impossible. Een kort ritje dat wel wat voeten in de aarde heeft, of in dit geval, banden. Een ruige 4x4 klim, gedeeltelijk in de regen, van een uurtje naar het uitzichtpunt. The Beast reed voor mij en 'snoeide' al het overhangend gebladerte en takken. Hij is 40 cm hoger, 50 cm breder, 3,5 m langer en bijna 8000 kg zwaarder, onze Iveco lijkt een Dinky Toy. Vandaar The Beast. De poort aan het einde van weg was nog even schrikken. De poort is wel hoog genoeg maar er hing een mooi “El Impossible” bord onder. Gelukkig klapte het omhoog. Een visitor centrum met een leuke veranda en banken, we kunnen buiten eten en maken daar met z'n zevenen graag gebruik van. Helaas breekt er een stukje van mijn kies af bij een chocolaatje. Het stukje gaat in een doosje voor een tandarts die hier ook wel zal zijn. Toch weer een gezellige avond.

Op je gemak ontbijten en dan die zelfde rit weer naar beneden. Het heeft sinds gisteravond niet meer geregend en de weg is véél beter te doen. The Beast maakt er een feest van, wat er nog aan takken aan de boom zat is er nu wel vanaf. Als we weer 'beneden' zijn nemen we afscheid van elkaar met de woorden “tot ziens in Panama”. Zij willen ongeveer dezelfde tijd de 'Darian Gap' doen, maar daar over later meer. De jongste dochter is boos omdat wij afscheid nemen “warum?” Wij rijden naar de Pacific Ocean en zij gaan naar San Salvador. Als wij bij het strand aankomen is het 3xnix. Scharrige boel, ongezellig, wegwezen hier denken wij. Een vriendelijk meisje tilt nog even een laaghangende kabel voor ons omhoog en we kunnen gaan. Naar het binnenland, naar Cerro Verde, een natuurpark naast een vulkaan. De volcán Izalco rookt een beetje als wij aankomen. Drommen mensen op het uitzichtplatfom en mensen willen ook wel op de foto met die 'Gringo's'. Of we maar even willen poseren. De Iveco is weer op 1000 foto's extra te zien, van alle kanten zelfs de binnenkant met Ineke is vastgelegd. Om 6 uur is het park leeg op een Iveco na en een handje politiemensen. Geruststellend gevoel maar El Salvador moet ons hart nog veroveren.

10-10 Weer onder dons geslapen, op 2000m. We rijden naar Santa Ana, de tweede stad van El Salvador. Daar gaan wij een tandarts zoeken. Maar eerst internet dan een postkantoor voor een cadeautje voor Zeeger. Dan nog even wat geld uit de muur, dat lukt pas bij de vierde ATM. Een hapje eten op de markt, pittig zuur spul. Dan een tandarts. Op de computer vinden we er een en lopen in het centrum daarheen en zien niets wat op een dentist lijkt. Dan ziet Ineke een meneer lopen met een, volgens haar, tandarts outfit. Zij vraagt aan hem waar de dentist zit. “Ik ben de tandarts” zegt de meneer en we kunnen meteen meelopen naar zijn praktijk. Binnen ziet het er goed uit, geen rommel, schoon en goede spullen voor zover een leek dit kan beoordelen. Hij kijkt in mijn doosje en in mijn mond en zegt dat het nu gerepareerd kan worden. No creditcard, only cash. Omdat ik bevreesd ben voor torenhoge rekeningen vraag ik wat het gaat kosten. “US$25”. Voor de show kijk ik eerst bedenkelijk en zeg dan “OK”. Hij gaat het afgebroken hoekje met wit opvullen, zegt hij. Ben wel benieuwd naar het eindresultaat. Na 20 min is hij klaar met zijn componenten en harders en ik heb weer een nette kies. We besluiten naar een kraterpark te rijden, een uurtje rijden volgens de computer. Helaas drukke wegen, een ongeluk, files en we komen in het bijna duister aan bij een gesloten park.We gaan maar voor het hek staan zeggen we tegen elkaar en dan komt er een politiewagen aanrijden. Mogen we hier staan, is onze standaard vraag. Rij maar achter ons aan is het antwoord. Via een zij-ingang rijden we het park in en komen even later bij een politiepost uit. Ga maar hier staan. In het park naast het buro en een stroomkabel via een raam. Maar eerst alle politiemensen die komen bezichtigen.

Heerlijk geslapen. We gaan weer verder want in het park kan je niet (meer) kamperen. We mogen nog wel naast het buro blijven staan maar vinden dat geen optie. Mogelijk kunnen we bij de Puerto del Diablo een plek vinden. We komen op onze weg langs San Salvador én langs de WalMart. Daar is de ingang én de uitgang van de parking bijna onvindbaar door alle stalletjes en marktkramen. Volgebouwd is het goede woord. Om met de Iveco de parking te verlaten moest er eerst een stukje worden weggehaald. De “Puerto” is het ook niet helemaal. Het is een 'niet te missen' stuk van El Salvador, zo zeggen de folders. Eerst maar eens de rotzooi daar ter plaatse opruimen. De omgeving is mooi maar geen plek om te blijven slapen dus weer verder. We vinden een plek in Suchitoto op een 'camping' maar wel met een zwembad. Even bijkomen van de warmte.

12-10 El Salvador is een 'druk' land. Alles is bewoond en de 'toplocaties' worden niet goed onderhouden. Men maakt er een zooitje van, veel vuilnis. Alleen in de steden wordt vuilnis opgehaald en iedereen in de dorpjes gooit het maar langs de kant van de weg. We gaan richting Honduras. Een rammeltje onder de Iveco, vlak voor de grens doet mij even stoppen. De uitlaat is afgebroken van zijn steun. Een stukje verder is een 'taller' die het kan lassen. Ik geef aan wat er moet gebeuren. Samen liggen we onder de Iveco en 10 min later is het klaar. Nu zit hij wel goed vast. Vóór de grens vinden we niets beters dan bij een tankstation. 's Avonds nog nog even het dak op voor de soldeerbout en even een draadje gesoldeerd van de autoladers op het dashboard. De computers kregen geen stroom meer en dan wordt het lastig een richting bepalen. Er steekt een windje op en dat is fijn want het was weer erg warm vandaag.

We worden om 5.30 wakker van de vrachtauto's. Geen probleem want wij willen vroeg bij de grens zijn en dat gaat lukken want we zijn er om 7uur. Eerst langs de Immigration daarna de Aduana en dan bij de grens van Honduras de zelfde procedure. Alleen verschillen de te betalen bedragen van grens tot grens. Hier moeten we US$30,- betalen voor de auto. 1,5 uur later zijn we klaar en rijden Honduras binnen. We stoppen bij een monument voor de soldaten die gevallen zijn in de oorlog van 1971. Ja, het was hier nog niet zolang geleden een 'onrustig' gebied. Koffie en weer een vlag op de zijkant van de Iveco. En we krijgen een mailtje van Wouter de de schadevergoeding van de vliegmaatschappij binnen is gekomen na 5 maanden mailen met Westjet. Onze bagage was zoek bij aankomst in Canada, weet u nog? De politie in Honduras is druk bezig met 'controles'. Drie keer worden we aangehouden voor papiercontrole. Ze zijn er nauwelijks in geïnteresseerd maar wel in onze financiën. Of eigenlijk in hun eigen financiën want ze vragen brutaalweg om 'dolares'. En ze houden je gewoon aan de kant tot je het zat bent en ze geld geeft om maar door te mogen rijden. Helaas voor de politieagenten, wij hebben geen haast en zetten eventueel zelfs koffie (voor ons zelf). Bij een zo'n vraag zegt Ineke “Mijn naam is geen Dolores maar Ineke” Ze zijn van ons geen 'dolares' rijker geworden. Maar op die manier ben je wel snel klaar met Honduras en we besluiten dat land in één dag te doen. Door de slechte wegen breekt een ophangrubber van de UITLAAT. Alweer die uitlaat! Op de parking van een benzine station kruip ik er maar weer onder en zet ik alles vast met ti-raps. Direct na het parkeren staat er een mannetje van het benzine station naast de Iveco, niet om hulp aan te bieden maar om 1US$ te vangen voor het parkeren. Nee, Honduras heeft het niet. Om 15.00 komen we bij de andere grens Honduras/Nicaragua achter een enorme rij vrachtwagens. De weg is er een met 2 rijstroken één heen en één terug. Om de rij vrachtwagens voorbij te kunnen gaan we 'spookrijden'. Soms moeten we de berm in als er van de andere kant (vracht)auto's aan komen, maar het lukt en aan de grens zelf is genoeg ruimte om de Iveco te parkeren. Voor de stempel van Nicaragua moeten we US$12 pp betalen. De Iveco kost deze keer niets. Als we klaar zijn met alle formaliteiten is het 17.45 en we besluiten aan de grens te blijven slapen. We kopen een hapje bij een stalletje dat er iets frisser uitziet dan de andere stalletjes en zien tijdens het eten dat de stempel maar US$10 kost. Wie steekt hier die 2 US$ in zijn/haar zak? Toeristen zijn een wandelende portemonnee. Dit was een heftige dag, 2 grensovergangen, die 'vervelende' politiecontroles, de temperatuur en niet te vergeten de steeds aanwezige luchtvochtigheid van ongeveer 90%. Een sauna waardig.

14-10 Het was flink warm, te warm om te slapen. Toch lukte het, je went blijkbaar aan die sauna. Na het ontbijt gaan we richting Leon. Aan de weg wordt gewerkt en dat is nodig. We parkeren in Leon in het centrum en lopen bij het uitstappen tegen een wasserette aan. Even alle vuile was buiten hangen. De was afgegeven en wij bekijken de stad. Wat opvalt is dat er veel minder stalletjes zijn dan in de vorige landen en deze zijn netter. De grootste baseliek van centraal Amerika staat hier in Leon, maar dat wil niet zeggen dat het ook de mooiste is. Hij valt op door zijn grootte maar daar houdt het wel mee op. Leuk plein met veel gezelligheid. Om 16.00 rijden we naar de kust om daar te overnachten. Een plek bij Las Peñitas op een grasveldje dat als parking wordt aangegeven is prima. Uitzicht op zee, volle maan en tot 22.00 gezellige drukte. Daarna wordt het stil en wij gaan weer in de sauna slapen.

Tijdens onze rit van vandaag komen we van alles tegen. Van luxe 4x4 tot ossenkarren en alles wat daar tussen zit. Aan het begin van de middag komen we aan bij het Hostel Paradiso aan het Laguna de Apoyo. Een geweldige keuze. De Laguna is een kraakhelder kratermeer waarin we ons vermaken met zwemmen, kanoën en aan de kant luieren in een ligstoel met een biertje. Heerlijk sfeertje hier.

We maken er een rustdag van, dus luieren.

17-10 We spraken een aantal mensen hier die ons wezen op een vulkaanpark (waar we voorbij waren gereden) hier vlakbij. Een niet-te-missen vulkaan met borrelende lava. Dus 20 km terug naar het Vulcán Masaya park. Je moet daar wachten tot er een groepje auto's zicht heeft verzameld en die gaan, na naam en adres gegevens van thuisblijvers te hebben opgegeven, min of meer in colonne naar boven. Daar aangekomen moet je de auto direct zo draaien dat je bij een explosie meteen weg kunt rijden. Als je dan over de rand van de krater kijkt zie je een kolkende lavastroom onderin die krater. Spectaculair! Na 20 minuutjes moet iedereen weer in de auto en naar beneden. De volgende ploeg mag er dan in. Op die manier weten ze wie er op de berg is bij een reddingsactie. Je mag niet te voet de vulkaan op want dat kost te veel tijd bij een uitbarsting om weer naar beneden te gaan. Wij namen om die reden 3 Polen mee naar boven die met de bus naar het vulkaanpark waren gekomen en er niet in mochten. We gaan weer naar de kust maar stoppen eerst bij een banden 'taller'. Een van de achterbanden loopt volgens de sensoren langzaam leeg. Het blijkt de afdichting op de velgrand te zijn. Schoonmaken en weer oppompen, klaar. Hostel Gigante bij El Gigante is waar wij naar toe gaan en als we nog 9km moeten rijden staan er twee meisjes met rugzak en surfplanken langs de weg te liften. Zij komen uit Argentinië moeten ook naar het hostel. Het regent, dus stap maar in. Ook dit hostel blijkt een gouden keus te zijn. En even later zitten we in een schommelstoel met een biertje naar de Atlantische Oceaan te kijken. Een prachtig onweer maakt een mooi vuurwerk. Helaas gaat het daarbij ook boven de Iveco regenen zodat het dakluik weer dicht moet.De luchtvochtigheid neemt toe tot 95%. Transpireren is in dit land heel normaal en geen vies woord.

Ik heb vannacht maar op een badhanddoek geslapen om het transpiratievocht een beetje op te vangen, wat een hitte. Ondanks de sombere lucht blijft het drukkend warm. We gaan er weer een luie dag van maken, het is te warm om te bewegen. In de schommelstoel op het terras onder het afdak is het goed uit te houden. In de middag trekt de bewolking weg en gaat de zon een beetje schijnen. Ik voeg me bij de andere zwemmers, heerlijk die afkoeling in de zee. Helaas gaat het even later weer regenen en de sauna is weer terug.

19-10 Voor we naar de grens met Costa Rica gaan eerst even langs de supermarkt. Costa Rica heeft de naam duurder te zijn dan de omringende landen, vandaar. Er staat een grote rij mensen voor de 'immigration' en wij sluiten achter aan. Tot iemand ons aanspreekt en zegt dat wij, als oudere mensen, niet in de rij hoeven te staan en gewoon naar voren mogen lopen. Ik geneer me een beetje als we dat gaan doen maar niemand kijkt er van op. Toch een beetje voordeel van de ouderdom. Toch was er weer een probleem. Wij hebben een verzekering incl. Costa Rica maar die wordt in dat land niet erkent en moeten een nieuwe afsluiten voor US$32. Geldklopperij, zo voelt het. Je krijgt geen invoerpapieren zolang je de verzekering niet kunt laten zien, je bent aan de goden overgeleverd. Na alle papierwerk rijden we Costa Rica binnen en zien vlakbij de grens een enorm tentenkamp a la Calais in Frankrijk. In centraal Amerika zie je iets donker gekleurde mensen maar dat tentenkamp zit vol met zéér donker gekleurde medemensen. Ik heb geen idee waar ze vandaan komen of waar ze naar toe willen maar het was mensonwaardig daar. Geen- of niet de juiste papieren zal de oorzaak zijn van dit soort kampen. Niemand kijkt er van op of lijkt er wat aan te doen. Een 15 km verder is een plek van de overlanders bij Finca Castilla in Sozapote aan de Rio Sapoá. Maar eerst de rivier doorsteken want de brug is kapot. Ik zie de sporen van andere auto's en waag het er maar op. De Finca is schitterend, midden in de 'Jungle'. We zien een luiaard, apen, mooie vlinders, kolibries en er schijnt een krokodil hier te zitten. Lekker terras, hier blijven we nog wel even.

20-10 een extra luie dag bij de Luiaards.