Veel geregel voor de 'grote' oversteek

Ik eindigde de vorige blog met een extra luie dag bij de luiaards maar die dag was niet zó lui. Ondanks dat het donderdag was en dus geen wasdag hebben toch maar wat gewassen. Terwijl de apen in de bomen slingeren, slingeren wij de dekbedhoes en muggengordijnen in de was.

21-10 Op de finca probeer ik de blog nog te versturen maar het internet is 'moeizaam', dus dat wordt ergens anders. In de Mac van Liberia waar we langskomen lukt het wel en daarna op weg naar de Grote Oceaan. In Playa Hermosa is een 'camping' waar we kunnen staan. Het is een groot veld met wat bomen die de benodigde schaduw geven. Zodra we opgesteld staan komt een tentkampeerder met een klein poesje op zijn schouder zich voorstellen. Wij blijken toch wel een voorliefde te hebben voor “OH” figuren. Uit Italië kwam dit figuur en hij had het poesje 'gered' want die had geen moeder meer, zei hij. We zijn maar gaan zwemmen. De camping beschikt over prima internet en daar maken in de avond gebruik van om de zeilboot naar Colombia te boeken. Een tijdje terug had ik het over de Dariën Gap. Het is een stuk jungle waar géén weg doorheen loopt. Maar het is helaas wel het stuk tussen Panama en Colombia. 75 km jungle en niemand wil/kan daar een stuk snelweg aanleggen. Alle transport gaat dus per vrachtschip van Panama naar Colombia. Zo ook onze Iveco. Die gaat op een Ro-Ro en die zijn we een week kwijt. Die week kan je besteden in hotels als je gaat vliegen of je kunt gaan zeilen. Er zijn tal van grote zeilboten die – tegen betaling- pasagiers meenemen. 5 dagen op een grote catamaran (50 feet) langs de San Blas eilanden en een stuk open zee en je bent in Cartagena, Colombia waar de Iveco bij de Customs afgehaald kan worden. Dát hebben we dus nu geregeld.

22-10 De moederpoes is weer boven water, het was inderdaad een OH verhaal. We vertrekken en rijden door een schitterend Costa Rica naar Jacó waar we voor het politieburo bij het strand gaan staan. Costa Rica is veel meer toeristisch dan wat we tot nu toe hebben gezien. Uitgezonderd Cancun Mexico. Het is heet, vochtig, zeg maar plakkerig weer. De damp hangt boven de zee en met een licht briesje wordt die damp de kust op gedreven. Dankzij alle toeristen is hier veel internet en we krijgen de bevestiging voor de zeilboot binnen. Op het strand is een stuk afgezet met gaas en 's avonds gaat de politie op dat stukje schildpadjes uitgraven waarvan zij blijkbaar weten dat die uit het ei zijn gekropen. Emmers vol met piepkleine zwemmertjes, een leuk gezicht. Gelukkig koelt het een beetje af. Een beetje maar.

Ineke heeft niet goed geslapen door het praten van mensen en langsrijdende auto's. We gaan daarom ons geluk een stukje verder beproeven. In het Nat. Whale Marine Park kan je normaal je auto stallen en naar het strand gaan maar je kunt ook blijven overnachten. Je kunt heerlijk zwemmen maar blijkbaar ook een tocht maken naar de walvissen als die hier zijn. Iedereen verlaat aan het eind van de dag het park en wij blijven achter met de bewaker. Wat een rust, zonsondergang, vogels fluiten hun laatste concert en wij gaan slapen.

Wakker worden met het gehuil van de apen, het is wel bijzonder. Meestal is er wel een haan die je om 4 uur even wakker maakt, maar een aap kan er ook wat van. Vandaag een klein ritje, 100 km, via een Nat. Park naar een Lodge. Een Zwitser heeft in de heuvels een paar 'cabanas' en op een grasveldje kunnen wij gaan staan. Heerlijk in een klein zwembad afkoelen. Een agouti, een soort grote marmot, komt voorbij schuifelen en even later een hele familie aap die van boom tot boom hun kunsten laten zien. Het gaat om 5uur regenen en dat blijft de hele avond zo. Wij kunnen lekker onder de palapa (een grote ruimte met een dak van palmbladeren) zitten tot wij gaan slapen. Het bevalt hier in La Purruja zo goed dat we er nog een dagje aan vastknopen. Wakker worden met hanengekraai én oerwoudgeluiden. De nodige mailtjes voor de grote boot gaan er uit, de apenfamilie komt ons weer met een bezoek vereren. Als dank krijgen ze wat fruit, wat gretig wordt aanvaard. Lekker rustig dagje.

Vroeg op, mede dankzij de haantjes. Vandaag willen we vroeg bij de grens van Panama zijn. Grenzen 'vreten' tijd, dat hebben we nu wel door. We vertrekken in de regen maar voor we bij de grens zijn klaart het op. De luchtvochtigheid schommelt tussen 88 en 92 bij een temp van 29gr. Je gaat er niet aan wennen. Met al die grenzen leer je wel hoe het werkt en dit keer zijn we al na 2 uur de grens over en US$40 armer. In Panama is het een uur tijdsverschil met de rest van Central Amarica we hebben iets langer daglicht 's avonds, gelukkig. In David eten we wat in een restaurantje en rijden door naar Boquete waar we voor de Bomberos een plekje vinden voor de nacht. Heel erg toeristisch is dit plaatsje. Veel hostels en bars. We lopen een beetje door het dorp en als we terug zijn bij de Iveco gaat de dorpsfanfare oefenen in de brandweerkazerne. Zij moeten nog veel oefenen, dat hoor ik zelfs met blokfluit les van de lagere school. Maar wel een lekker sfeertje. En op 1045m slapen is heerlijk koel.

Als we bij de Bomberos om drinkwater vragen is dat geen bezwaar en gooien we de Iveco weer vol met heerlijk fris water. We gaan richting de vulkaan waar Boquete wereld beroemd mee is geworden. Een steile weg voert ons naar halverwege boven waar we, als we verder willen gaan, over 13km keienpad moeten. We genieten hier maar van het uitzicht, maken een kopje koffie en rijden weer naar beneden. We moeten terug naar de Panamericana, veel ander wegen zijn er niet in Panama. Bij de plaats David proberen we nog even of we banden kunnen vinden voor de Iveco maar die maat hebben ze niet in David. Advies is vaak; in Panama-City hebben ze veel meer maten. Dan maar daar kijken. We gaan maar weer naar de kust en bij Nelly's Cabanas zetten we de Iveco stil op een plek waar we wel welkom zijn ondanks dat het gesloten is. Er wordt hard gewerkt aan de cabana's die voor het nieuwe seizoen er weer fris uit moeten zien. Aan de hoeveelheid bierflesjes te zien wordt er wel aan gewichtheffen gedaan. Ieder vol flesje weegt toch zo'n 400gr? Wij blijven de enige gasten terwijl de werkers uitrusten van hun werk. De zee is heerlijk met het laatste zonnetje in Playa de Lajas.

18-10 Het is hier te stil, ook de werkers werken niet en lopen maar een beetje rond. We vertrekken een stukje verder (190km) naar Santa Catalina. De plek van de overlanders vinden we maar niks en zoeken een eigen plekje en zo komen via weggetjes waar je eigenlijk niet wil rijden toch bij een cabana verhuur met 'camping'. Bijzonder leuk gelegen en met mooi uitzicht op de oceaan. Het enige is dat je hier niet kan zwemmen, te veel rotsen. Morgen maar even kijken hoe je bij het strand moet komen.

We blijven nog een dagje hier. In 3 piepkleine huisjes woont de familie die de cabanas verhuurt. De hele dag niksen en in een hangmat liggen is hier de dagelijkse bezigheid. Via een bospad waar ook de rivier af en toe doorheen stroomt kunnen we naar het 'strand' wandelen. Toch duiken we ook hier het water in al was het maar om af te koelen. De zee kan onze goedkeuring niet krijgen en we gaan er niet meer in. Waarschijnlijk vanwege het weekend komen er nog een paar gasten voor de cabanas, het wordt druk. Ook al door het bospad wat door de hele buurt wordt gebruikt, ruiters te paard en een loslopend varken komen langs. Oma komt ook nog even kwebbelen, ondanks dat we zeggen niet te snel te praten omdat wij in ons hoofd nog aan het vertalen zijn, gaat ze helemaal los. Ze heeft hele verhalen over de 'Holandesa' meisjes die overleden zijn in Boquete. Ze verdenkt de indianen die daar wonen van betrokkenheid en ook de taxichauffeur die de meisjes daar heeft gebracht is onder verdachte omstandigheden overleden. De politie onderzoekt die zaak. Het zal wel. Gelukkig, voor deze keer, barst om 5uur het hemelwater weer open en zij vlucht naar haar hutje en wij de Iveco in.

30-10 Als wij weer terugrijden naar de Interamericana hoor ik weer een bekend geluidje onder de Iveco, de uitlaat. Het laswerk heeft het begeven zie ik als ik er onder kruip. Met een opengeknipt fantablikje en wat ijzerdraad zit de boel weer tijdelijk aan elkaar. Helaas is het zondag en de lasbedrijfjes zijn gesloten. We rijden maar door naar de volgende kampeerplek. Dat wordt na een beetje zoeken, zo van, waar komen we nu weer terecht, Pipa's Beach club. We mogen aan het strand staan, gebruik van de 'banjo' en douche, alles gratis. Zelfs een stroomkabel kunnen we inpluggen. Als dank slaan we ons eerst biertje van deze dag op het terras achterover. Echt super aardige mensen die hier de boel runnen. Er staan nog 4 campers uit Argentinië waarvan één al 3 maanden. Om 6 uur sluit de club voor het publiek en gaat de manager John samen met een Argentijn een muziek sessie doen. Hij op gitaar en de Argentijn op drums die hij 'even' uit zijn camper haalt. Je bent op reis met een drumstel? Je komt vreemde mensen tegen als je reist. Tot 10uur 's avonds krijgen we een mini 'Clarks' strand uitvoering. We kunnen hier tot donderdag staan, want dan heeft John onze plaats weer nodig en moeten wij een beetje verplaatsen, zegt hij. Dat is niet nodig, voor donderdag zijn wij al weer weg, leggen wij uit.

31-10 Wat een heerlijke luie dag. Een beetje in de heerlijke zee zwemmen, een wandeling over het strand, vissers(huisjes) bekijken en verder niksen. Lezen en een beetje sudoku oplossen, dat is het wel voor deze dag aan het strand. Die uitlaat komt nog wel. De 'Clarks' gaan weer repeteren. Biertje erbij?

1-11 Een herhaling van zetten, zeggen ze bij schaken en dammen als het een herhaling wordt van het vorige. Bijna was dat ook bij ons het geval, ware het niet dat we 's avonds worden uitgenodigd voor het diner bij de 'Argentijnen'. Er wordt een visschotel gemaakt, hebben wij ook nog iets wat er bij past? Een beetje groente van onze kant en wij koken de rijst. Iedereen doet wat en uiteindelijk kunnen we met 10 reizigers aan tafel. De voertaal is Engels, Spaans met een beetje 'Dutch', wij leren wat en zij leren wat Nederlandse woorden. De koffie, door ons gemaakt, vinden ze aan de sterke kant. Hebben ze weer wat geleerd en wij ook, dat ze van slappe koffie houden in Argentinië. Als alles is opgeruimd gaan we om 23.30 slapen. Het regent dan niet meer.

2-11 Vandaag vertrekken wij hier maar eerst nog even zwemmen. Als we uit zee komen staan er een paar verwonderde Duitse mannen naar de Iveco te kijken. Komen jullie echt uit Nederland? Zij hebben voor twee weken een auto gehuurd en ontdekken Panama op die manier. Handjes geven en zoenen met de Argentijnen, water tappen en dan moeten we er toch echt vandoor. Even langs de McD, de supermarkt en dan op zoek naar een 'taller' voor de uitlaat. Die vinden we bij een vrachtwagenwerkplaats. De uitlaat wordt voor de zoveelste keer gelast maar ook olie verversen en doorsmeren. Ik moet wel zelf de olie halen bij de handelaar om de hoek, die heeft de garage niet op voorraad. 2 uurtjes werk en US$30 moeten betalen. Alles bij elkaar wordt het toch wel te laat om veel verder te rijden en we besluiten een 'dichtbij' plekje te zoeken. Op de tablet zien we een strandje op 16 km, lekker dichtbij. Het is een héél ander strand dan waar wij vandaan komen. De mensen die hier wonen komen quasi nonchalant langslopen en met een schuin oog kijken, zo van wat staat daar nou! Het is een vissersdorpje en ik denk dat hier weinig overlanders komen. Maar ze zeggen zelf dat het hier erg 'tranquilo' is. Wij maken daar graag gebruik van. Uitzicht op zee met de gekleurde vissersbootjes, zo gaan we de nacht in.

3-11 Nationale feestdag! Onafhankelijk van Colombia in 1903. Drukte op het strand bij de bootjes maar wij rijden naar Colón, daar is de office van 'onze' RoRo. Even kijken of ze thuis zijn op deze feestdag. Natuurlijk zijn ze er niet maar dat was ingecalculeerd en we rijden via Portobelo (mooie haven), met zijn door Drake verwoeste fort, door naar Puerto Lindo. In dat laatste dorpje is het hostel Casa X waar iedereen die met de Santana vertrekt bijeen komt en waarvan wij de 15e met die Santana, de zeilcatamaran, naar Cartagena vertrekken. Deze mensen zijn wel thuis en Casa X blijkt van Hans te zijn, een Nederlander uit Delft. 20 jaar heeft hij dit hostel samen met zijn vrouw. De kamer voor de 14e is besproken en we gaan het dorp bekijken waar het geluid van een onvermoeibare drumband vandaan komt. Als wij in de feestvreugde zijn aangekomen blijkt een giga installatie in een Pick-up truck met computer de oorzaak van het geluid te zijn. De drumband is 'weg' als wij aankomen en nu wordt er Latin-Amerikaanse dansmuziek 'gedraaid' op de computer. Kindjes die net kunnen lopen, staan samen met hun moeder op straat te swingen dat het een lieve lust is. Het is een feest voor de Panamezen en wij gaan weer terug naar Casa X, drinken een biertje met Hans en kruipen de Iveco in voor de nacht.

Op vrijdag zullen ze er toch wel zijn, de mensen van onze RoRo. De haven is open, de kantoren zijn open, alleen diegene die wij moeten hebben is er niet. Maandag is zij er wel, zo wordt beloofd. Dan maar even in de buurt een plekje vinden tot maandag. Maar eerst even het Panama Canal met de nieuwe Expansions Locks bekijken. Deze zijn gebouwd voor schepen met een lengte van 366m en een breedte van 49m. Als wij bij het Visitor Center aankomen mogen we na betaling van US$15/pp naar binnen en zien een containerschip de sluis in gaan met behulp van 6 sleep/duw-boten. In de sluis is er nog maar één sleepboot voor- en één achter het schip. Het past allemaal precies. Logies, want die boten worden speciaal voor deze sluizen ontworpen en gebouwd. Een film, hoe de eerste sluizen en de nieuwe sluizen zijn gebouwd, geeft meer duidelijkheid over de ontberingen die de bouwers van de eerste sluizen hebben ondervonden. De nieuwe sluizen zijn met meer machines gebouwd dan met mensen, zo lijkt het. Daarna met de Iveco over de nieuwe sluis en de oude sluis gereden, die laatste waar de locomotieven de schepen voorttrekken. Wat en verschil in techniek in die 100 jaar. We willen naar de marinahaven aan de Atlantische kant. Maar als we net over de oude sluizen rijden begint mijn achterband langzaam leeg te lopen. Met een beetje lucht erbij halen we de marina. Mogen we hier staan, vragen we aan Frank, de havenmeester. Ga maar ergens staan, no problemo. Mooi plekje aan een grasveld met uitzicht op de Jachten. Ik schrijf het maar met een hoofdletter J, want het zijn Jachten! Wat een kapitaal ligt hier. Als wij een beetje rondlopen komt er een catamaran van 52feet binnen. Hij is nieuw. zegt de schipper op de opmerking van Ineke dat het een 'beauty' is. Morgen maar de achterband nakijken, nu even rust.

We worden wakker met twéé, bijna lege achterbanden. Een band lekt langs de velg en die ga ik wisselen voor de reserve. De ander is wat lastiger, wiel er af maar niks te vinden op het eerste gezicht. Tot Ineke een spijkertje in de band ziet zitten. De reparatiedoos weer voor de dag, de band geplakt en weer opgepompt. Toch een leuk werkje voor de ochtend. In de middag lopen we over een weg die door de amerikanen is aangelegd, het oerwoud in dat naast het kanaal nog steeds aanwezig is en zien de apen in de bomen slingeren. Als we door het 'bos' terug lopen komt er een auto ons tegemoet rijden. Hij stopt en vraagt in het Nederlands “zijn jullie van die blauwe auto”? Het blijken Nederlanders te zijn die in Panama City wonen en een weekendje aan deze kant doorbrengen. Ze hebben onze auto zien staan en hebben die goed bekeken. We maken een praatje en zeggen dat de aapjes een stukje verder zitten. Leuk voor de twee meisjes achterin de auto. Frank legt ons uit , als wij weer bij de Iveco zijn, dat deze 'marina' van het Amerikaanse leger was. Maar hij is sinds het verlaten door de Amerikanen op 31 december 1999, hard achteruit is gegaan. Ook de omliggende gebouwen staan leeg en zijn gedeeltelijk gesloopt. En het zag er zó mooi uit, zegt Frank. Blijkbaar geen geld voor onderhoud. Het is hier wel heerlijk, niet te warm en een briesje. Op 5 november om 8 uur 's avonds in je korte broek een blog tikken op het gras van een Marina in Panama, is genieten in optima forma.

Zondag, deze dag doet zijn naam geen eer aan. Geen zon maar regen en niet te weinig. Het wordt binnen zitten en kijken naar een nóg groter jacht dat binnen komt in de haven.

Maandag, alle kantoren zijn open en bij de rederij krijgen we na veel gepraat de papieren om naar de politie te gaan. Deze moeten de auto bekijken of hij uitgevoerd kan worden én of hij niet gestolen is. Bij de politie in Colón zeggen ze doodleuk terwijl ze andere auto's aan het controleren zijn, nee jullie moeten naar Panama City. En zo gaat er weer een dag voorbij met het regelen van de overtocht. We blijven voor het politieburo slapen. Morgen naar Panama City.