Ger's, paarden en een zachte bodem

Op de eerste plaats weer allemaal bedankt voor de leuke reacties.
Net als we heimwee dreigen te krijgen helpt het lezen van die reacties ons weer verder. Ook hier is het heerlijk weer.
De geweldige blog is het engelen geduld van Berry, ik schrijf het dagboek in mijn schrift en Ber maakt er wat moois van. Groetjes Ineke.

Maandag 28 juni, de pasta was heerlijk, daarna naar het verzekeringskantoor. Helaas, “een verzekering voor Mongolië moet u in Mongolië afsluiten”, zegt de vriendelijke dame achter de balie. Jammer, maar geen man overboord, we zien dan wel. We nemen afscheid van onze begeleidsters en gaan de blog in een cafeetje verder afwerken. De foto’s erbij plaatsen ging n.l. via een mobiele telefoon van onze Russische vriendin véél te langzaam. Ulan-Ude is een prettige stad met een aardig centrum en doet niet zo Russisch aan, afgezien van het kolossale! Lenin hoofd op het centrale plein. Voor een ambtelijk gebouw is ruimte en rust en wij zetten de Iveco daar dus neer voor de nacht. Tijdens de avondkoffie ook politie op bezoek. Aléén voor hoge piefen zijn deze parkeerplekken en of we maar naar een ander plekje willen omzien. Bij een hotel in de buurt gevraagd of we op de parkeerplaats konden staan. Als we de auto daar neerzetten komt allerlei volk de Iveco bewonderen. Ook een Fin, die met een Russisch echtpaar die tevens duikinstructeurs zijn, in het Baikalmeer aan het duiken is. Wel tot honderd meter, vertelt hij mij meerdere malen lichtelijk aangeschoten. De drie duikers nodigen Ineke en mij uit voor een borrel op hun kamer. Interessante duikverhalen met veel Vodka maken de dag compleet. Ook vertellen zij dat dankzij Peter de Grote de Russische Marine, Nederlandse kreten bezigt. Wat te denken van ‘voor- en aan de wind’. Letterlijk zo uitgesproken! Om middernacht liggen we in bed. Kan iemand de Iveco niet zo laten draaien en schommelen?

Dinsdag 29 juni, de Mongoolsegrens komt in zicht, na 200 km sturen vandaag is hij nog maar 100 km ver, of dichtbij? Na het ontbijt naar het Boedistisch centrum Ivolginsk Datsan vlak bij de stad. Een van de monniken vroeg aan Ineke of zij Prof. van Gulik kent en of ik de prof. even het e-mail adres van de monnik wilde geven. We hebben beloofd dat we er naar gaan zoeken. Siberië wordt vanaf hier (na Ulan-Ude) een stuk ruiger en zo hadden wij het eigenlijk de hele reis door Siberië voorgesteld. Veel stiller en uitgestrekter. Aan het eind van de dag parkeren we de Iveco in Novoselenginsk. Uitgestorven is niet helemaal het goede woord maar het geeft wel aan waar het om gaat. Lege straten(een stofvlakte met ‘huizen’), af en toe komt er iemand langs en 4 kinderen. Dat is het dorp. Het slaapt wel lekker rustig.

Woensdag 30 juni, nog wat laatste Russisch inkopen in de grensplaats Kyakhta gedaan. Ook (toch) nog geprobeerd een autoverzekering af te sluiten maar een kantoor wilde ons alleen maar een extra verzekering voor Rusland verkopen, dat ging gelukkig niet door. Bedankt voor de moeite en weg waren we. Aansluiten in de rij voor de grens om 14.45uur. Voor ons stonden een paar campers uit de groep van onderweg en bijna door de Russische poort al 4 uur te wachten. Dat belooft wat. Ook al omdat de grens met Mongolië om 19.00 dicht gaat. Als we het niet redden hebben we een plek in de rij om te slapen! We nemen ook nog twee Poolse back-packers mee in de auto na uitdrukkelijk gevraagd te hebben of zij géén drugs bij zich hebben. Wandelaars mogen niet de grens over, alleen mensen ín/met een auto/motor. Het normale tarief ter plaatse voor lifters is 200 roebel, maar wij doen het voor de gezelligheid. Hoe meer het tegen sluitingstijd loopt hoe gekker de wachtende worden. Ze rijden zelfs tegen elkaar aan om als “eerste” door de poort te mogen. Tot op heden heb ik mij nog behoorlijk rustig gehouden, maar daar profiteren de voordringers van. Dus ik besluit de Iveco-power in te zetten en het lukt, we zijn net voor sluitingstijd de grens over. Weer een paar grijze haren erbij.
Met een hoop papierwerk in de paspoorten staan we na welgeteld 10.100km in Mongolië en nog wel tegenover een assurantiekantoor! Gesloten, dat wel maar morgenochtend om 8 uur gaat het weer open. We plakken de Mongoolse vlaggetjes en teksten op de Iveco en mensen gaan zich er mee bemoeien als ik (toneelspelend) de tekst op z’n kop wil plakken. Ook de eigenaar van het ‘hotel’ waar voor dit alles gebeurd mengt zich in de plakkerij. Wij kunnen in zijn hotel slapen, nee we hebben een eigen hotel, is altijd het antwoord. We mogen ook op het grasveld er achter gaan staan, lekker rustig ipv aan de straatkant. We doen het en als tegenprestatie eten wij in zijn ‘restaurant’ een bord goulash met rijst.
Weer een overwinning, van de maag deze keer. Het was redelijk te eten. De hotelgasten komen regelmatig langs de Iveco, niet om te kijken maar om naar de HUDO te gaan die achter het hotel in de tuin staat. Voor de mensen die niet weten wat een HUDO is, het staat voor ‘Houdt Uw Darmen Open’. Dat zegt wel genoeg.

Op Rusland terugkijkend vallen een aantal dingen op. De politie doet, in tegenstelling tot de indianenverhalen, niet moeilijk tegen ons. De z.g. ‘Registratie’ die iedereen verplicht moet halen volgens de verhalen bij hotels waar men verblijft, is waarschijnlijk een overblijfsel uit het Sovjet tijdperk. Wij hadden er één, op advies van de Australiër in Petersburg maar het blijkt een wassen neus te zijn, niemand vraagt er naar bij de grens. Ook vinden we Rusland geen vakantieland, behoudens de paar grote steden. De dronkenschap van de Russen is behoorlijk storend, maar de vriendelijkheid van hen is ook weer hartverwarmend. Men kijkt over het algemeen wat zorgelijk, vooral de ouderen. Dat ligt waarschijnlijk aan hun zeer lage pensioen. Wat ook opvalt, is geen of zeer weinig hulpbehoevende mensen op de openbare weg. Het slechte autorijden is hier nu als laatste opgesomd maar mag van mij op de eerste plaats staan.

Donderdag 1 juli, wij aan het ontbijt en de mensen van het hotel naar de hudo. Ik ben blij met de zeer complete inrichting van de Iveco. De verzekering voor Mongolië was een fluitje van een cent. We draaien de openbare weg op en worden meteen tot stoppen gemaand door een politieagent.
“Insurance?”, vraagt hij. De papieren zijn nog nat, hij bekijkt ze en wij mogen Mongolië in!
Als eerste rijden we naar Sühbataar, we hebben geld nodig. De ene bank wisselt alleen $’s en geen €’s. Op naar de tweede, idem. We worden een beetje ongerust, wij hebben alleen €’s bij ons en geen ATM te zien. Op weg naar de Iveco lopen langs nóg een bank en mét een ATM en weldra hebben we de beschikking over 200.000Turuk. Wij voelen ons rijk.
Dan verder naar het zuiden. We komen via een afslag bij een pijl-en-boog ‘fabriek’. Alles handwerk door twee mannen. Van geitenhoorns en hoeven maken ze zeer veerkrachtige bogen. De communicatie verloopt zeer moeizaam. En als ze dan ook $15 vragen voor een foto, vertrekken wij.
In Darhan een paar boodschappen gedaan en als we daar wegrijden hoor ik ‘klik’ en gaat mijn stuur niet meer zo soepel. Onder de auto niets te zien. Ook niet onder de motorkap, dan maar onder het dashboard. In de bevestiging van de stuurkolom zit de ‘klik’, zo te voelen. Dan maar even het stuur met kolom en al los om verder te kijken. Het draait wat zwaar maar ik zie geen ‘gekke’ dingen. Met een paar scheuten motorolie gaat de ‘klik’ weg en draait het stuur weer bijna als vanouds. De hele zaak weer gemonteerd en we rijden verder richting Sant en blijven daar in de natuur overnachten.

Vrijdag 2 juli, via onverharde ‘wegen’ gaan we op weg naar het Amarbayasgalant Khiid. Een van de mooiste tempelcomplexen van Mongolië, zegt men. De weg er naar toe is lastig te vinden in de wirwar van boerenlandweggetjes. We stoppen bij een huisje en vragen ‘welke kant?’ De bewoner haalt zijn zoon van 10/11 jaar tevoorschijn, zegt tegen hem dat hij zijn nette kleren aan moet. Even later komt het zoontje met rugzak en emmer weer naar buiten. Hij mag voorin zitten en gaat ons de weg wijzen! Na 30 km en 1,5 uur langs gers (Mongoolse tenten), paarden, geiten en schapen, staan we bij het kloostercomplex, de gids stap uit en loopt naar een paar vrienden waar hij gezellig mee gaat kletsen. Wij zijn niet meer van belang, hij is bij zijn vriendjes en wij waar we moesten zijn. Bedankt voor het gidsen, met een presentje van ons.
Het klooster is inderdaad indrukwekkend. Wij zijn er stil van. Het stamt uit 1727 en is in 1937 gedeeltelijk door de ‘Commies’ verwoest. Toen zijn 10 van de 37 tempels met de grond gelijk gemaakt maar wat er nog staat is meer dan indrukwekkend. In de namiddag nemen we dezelfde weg terug maar er zat een lastig stuk in de route. Door een zompig gedeelte. Heen vond ik het al lastig en terug gaat het mis. Twee wielen aan een kant zakken door de ‘harde’ bovenlaag zó de blubber in. De Iveco staat 30gr uit het lood en tot aan de assen in de blub. Dat wordt graven, krikken, graven, krikken, steunen, enz. Het wordt steeds later en ik vermoeider. Het probleem is dat je de steunen de grond in drukt met krikken en dat de Iveco maar mondjesmaat omhoog gaat. Ineke gaat hulp halen bij een ger. Een paar Mongolen, waarvan een op een motor, komt helpen door stenen aan te verzamelen en aan te geven. De motorrijder gaat een tractor regelen, zegt hij. Als we op deze manier doorgaan is het morgenochtend en dat schiet niet op. Als de motorrijder al een hele tijd weg is en de Mongoolse familie er ook vandoor is komt er een auto aanrijden. Het begint al te schemeren. De mensen van de auto horen bij een toeristenpark wat we onderweg hadden gezien en weten dat er een tractor ‘besteld’ is. Goed nieuws dus. Ondertussen ga ik door met krikken en steunen (onder de Iveco).
Het is al aarde donker als er twee lampjes op ons afkomen, de tractor! Ineke en ik kijken elkaar aan, moet dát ding ons helpen? In Friesland weten we zo een zelfde tractor te staan. Bij het antiek. We spreken een prijs af, 100.000 Turuk als het hem lukt. De Iveco staat met het voorwiel al redelijk op hoogte maar het achterwiel nog lang niet. De staalkabel van de tracktor en mijn 9 tons sleeplint moeten het redden. Na de eerste poging staan we weer op het droge! Iedereen blij. De automensen en de tractormeneer bedankt, wij onder de douche en dan slapen.

Zaterdag 3 juli, overal spierpijn, maar heerlijk geslapen. Als we de deuren open doen is het of we in een film zijn aanbeland. Prachtig, de natuur en ruiters die de kuddes bij elkaar houden. We gaan de Mongoolse familie nog even bedanken met wat geld en spullen. In de ger krijgen we brood en kaas voorgezet en we moeten een foto maken wordt ons duidelijk gemaakt. Na een half uurtje vertrekken wij weer richting UlaanBaatar en gaan een slaapplek zoeken op weg naar die stad. Tussen de gers en de paarden vinden wij die op zo’n 100km van de hoofdstad.

Zondag 4 juli, de spierpijn wordt al minder. De kapsalon wordt na het ontbijt geopend en even later hebben we alle bij alweer een kort koppie. Het is zo heerlijk in Mongolië, lekker rustig, geen haast, geen stress. Het voelt gewoon goed. We drinken koffie op een stuk land met leuk uitzicht en schrijven dit een gedeelte van dit bericht. Lunchen doen we ook maar hier, pizza met karnemelk. Daarna naar UlanB. De entree daarvan is verschrikkelijk. In het begin schapen en geitenhandel, dan de schrootverwerking en daarna wie rijdt er het best, de taxi’s, de bussen of de particulieren?
In de Garmin was thuis het Gandantegchenling klooster al geprogrammeerd. En Ineke maar denken dat ik zo goed de weg weet in Mongolië. Wij staan nu binnen de kloostermuren deze nacht en bekijken de tempels. De eerste de beste tempel is het al raak. +/-40 monniken zitten hun gebeden op te dreunen met af en toe een muzikaal intermezzo. Ook staan we even later oog in oog met een (nieuw) 26,5 mtr hoog beeld van Janraisig. Het vorige beeld was ook weer gesloopt door de Sovjets. Ja, als het geen Lenin is hebben die moeite met andere 'goden'. Die Russen hebben in dit land in 1939 ongeveer 900 kloosters verwoest, monniken om zeep geholpen of in dwangarbeid gedaan. Ook zijn de monniken gedwongen in Rode Leger toe te treden en dat voor vredelievende mensen! Morgen zien we weer verder.