Doe mij maar de Middle of Nowhere met wifi én stroom.

Nog steeds 11 -9, Wij luieren en zwemmen in de heerlijke zee. Kristalhelder water en niet te warm. Terwijl wij luieren gaan alle tafels en stoelen van het restaurant aan de kant. Schoomaak?, nee het gaat sluiten. Als de nacht valt staan we moederziel alleen op het strand. Ineke wordt steeds flinker en we blijven staan.

12-9 Om 8uur 's morgens liggen we alweer in die goddelijke zee te dobberen. Maar ik moet ook even het dak op voor een nieuwe waterfilter. In de Iveco hebben we een watertank van 120 liter en daar tappen we schoon water in. Soms is het niet zó schoon als je zou willen en vervuilt de tank en daarmee het water toch langzaam maar zeker. Om niet iedere dag met buikloop geconfronteerd te worden hebben een waterfiltersysteem in de Iveco. “Vuil” water gaat door een filter heen die meer dan 99% van alle bacteriën er uit haalt. Die filter moet ik nu gaan vervangen want het water stroomt niet zo snel meer door de kraan. Na de koffie verder langs de kust met zoutpannen en flamingo's, een prachtig natuurgebied. We gaan daarna verder naar Pisté. Daar is de Maya site Chichen Itzá. In het binnenland is het klam en warm maar via de overlanders vinden we een prima plek bij een 'hotel'. Wij zijn de enige gasten en kunnen op het grasveld voor het hotel gaan staan. Gebruik van zwembad en andere voorzieningen horen bij de prijs van $100mex. Géén geld, het is €5,- omgerekend. De eigenaar is een Amerikaanse mevrouw van 80jaar, zij laat het hotel een 'beetje' versloffen maar het wordt wéér een luie middag.

Vroeg op want er moet gewandeld worden. Wij lopen 20min. naar de Maya site en die gaat om 8.00 open en dan willen wij er ook zijn. Kom je twee uur later lopen er drommen bustoeristen over het veld. Nu lopen we 'alleen'. Chichen Itzá behoord tot één van de 7 nieuwe wereldwonderen. En dat is wel terecht, zo ervaren wij dat. Wat een kolossaal bouwwerk is de hoofdtempel met de naam Kukuican. Met ons kaartje willen we ook nog het museum bezoeken maar dat blijkt 5 jaar terug opgeheven. We zijn eerder klaar dan we dachten. Het zwembad wacht op ons! In het hotel is een vrouw, Eva, gekomen, wij raken aan de praat en zij vertelt dat ze een tijdje in Nederland heeft gewoond. In Den Haag om precies te zijn. De wereld is klein op zo'n moment. Het hotel heet Piramide Inn en ik denk dat het een beetje mee-eet van de naamsbekendheid van de grote Maya piramides. De oude mevrouw legt uit dat er op het terrein een maya piramide staat, een echte-niet-zo-groot, met nog “four body's inside” Archeologen zijn op haar terrein bezig geweest en hebben dat vastgesteld. Nu wordt er geen onderzoek meer verricht, te weinig geld. Maar zij mag 'geen steen verplaatsen' van de overheid.

Wij willen verder gaan als Eva komt vragen of ze met ons mee mag rijden naar Cancun. Nee dat mag niet, wij hebben maar twee zitplaatsen met gordels leggen wij uit. Maar ook de gedachte om 200km te moeten rijden met een 'kwebbel' gaat ons te ver. We rijden eerst naar Valladolit, alweer zo'n mooie Spaanse naam. Daarna een heerlijke espresso op het centrale plein en kijken naar andere toeristen. In Yucatan, de provincie van Mexico waar wij nu zijn, zijn meer toeristen dan in de rest van Mexico. We moeten weer geld pinnen want de ING-card laat het bij de Walmart in Cancun wéér afweten. Iemand van de Klanten Service verteld dat dit soort kaarten het vaak niet doen in Mexico. We komen langs een wasserette, zetten de vuile was buiten en duiken zelf de zee in. Als we na 1,5 uur terugkomen is de mevrouw van de wasserette het net aan het opvouwen. We helpen een handje en vertrekken dan naar onze nachtplek. Tussen de grote hotels in Cancun zijn nog een paar plekken over voor de Mexicanen. Wij gaan daar heerlijk bij staan. Het is hier vroeg donker. Om 19.00 'gaat het licht uit'. Na het eten lopen we nog even over 'ons' strandje en zien in een omheining allemaal 'nesten' van zeeschildpadden. De eieren worden 's morgens in alle vroegte door vrijwilligers van het toeristenstrand opgegraven en in de beschermde omgeving weer ingegraven. Vandaag, zo lezen wij op een bordje, zijn er weer 67 eieren bijgeplaatst. In die kraamkamer zien wij een klein schildpadje rondkruipen. Een schattig gezicht.

Door de wind geen mug of vlieg gezien en heerlijk kunnen slapen. Dat is in het binnenland wel anders. Veel auto's al om ons heen en denken dat het wel druk zal worden. Het blijkt van een trouwerij op het strand te zijn. Muziek en baldakijn maken de sfeer compleet. Wij scoren voor deze dag een parasol met rieten dak die hier massaal op het strand staan. Heerlijke golven, kristal helder water van een goede temperatuur en een lekker zonnetje van ruim 30 gr. Dé Caribische zee. We staan aan het strand dus koffie, broodjes en bier zijn zó gehaald. Vakantie in optima forma. Bijna 'verbrand' komen na die dag luieren van het strand. 's Avonds nog even naar de kraamkamer en wat blijkt, er lopen nu mogelijk wel 100 van die kleine schildpadjes rond. De verzorgers zullen ze wel spoedig naar zee begeleiden.

16-9, 'Iets' te veel autoradio's vannacht bij de Iveco, dat is de andere kant van 'vrij' slapen. Wij beginnen de dag met een duik in de zee, dan verder naar Tulum. Een kleine stad maar alles is van iedereen. Een plekje konden we maar niet vinden. We parkeren een tijdje aan een smal randje aan de zee en willen nét weer op zoek gaan naa een goede nachtplek als er een jongeman aankomt. “zoeken jullie een nachtplek” is zijn vraag. Ja, eigenlijk wel. Hij geeft ons een briefje en verteld dat de eigenaar van een stuk grond ons hier heeft zien staan en deze nodigt ons uit om op zijn terrein te komen staan. Het adres staat op het papiertje. Wij er op af. Het blijkt een beetje vervallen terrein te zijn met ook vervallen huurhuisjes. Het wordt bewaakt door “Kiko” en een politieagent. Kiko is de vriend van de eigenaar en moet het terrein weer een beetje op orde brengen. “Kom er in met de Iveco”, zegt Kiko. Makkelijker gezegd dan gedaan, er staan wat palmbomen in de weg. Geen nood, “hebben jullie een zaag?” Ja die hebben wij, en zo worden er een paar bomen geveld en omvergetrokken door de Iveco. Er moest toch ruimte worden gemaakt voor wat wind door de bomen, zegt Kiko. Als het donker wordt gaan wij op het terras van een huisje zitten, genieten van een koud wijntje en de volle maan die over het water schijnt. Wat zou het leuk zijn als er een schildpad uit de zee kwam, zeggen we tegen elkaar. Een half uurtje later is het zover. Een groot, glimmend schild komt het water uit en kruipt onze kant op. Eerst probeert zij een plek te vinden tussen de palmbladeren die volop op de grond liggen en zoekt dan een stukje dichterbij ons in het zand een kuil. Daar wordt gewerkt en gezwoegd. Met grote halen van haar vinnen maakt ze de kuil een stuk groter en na een rustpauze begint het leggen van de eieren. Die zie je niet, want met die enorme achterpoten worden de eieren direct onder het zand gewoeld. We zien in het donker en het maanlicht een vrijwilliger met een rood lampje aankomen. Kiko had ons al verteld dat die het strand afzoeken en bij nesten paaltjes plaatsen met de gegevens van het nest. De jongen met het lampje verteld ons dat er op die avond al vier nieuwe nesten zijn gevonden. Hij meet het schild op en onze schildpad is 1,05mtr. Een kleintje zegt Kiko de volgende morgen. Wij vinden haar groot genoeg.Het was een prachtige dag.

17-9 Joris is jarig. Een warme nacht met in de 'jungle' te weinig wind, ondanks de open plek die eerder gemaakt was. Even met het thuisfront bellen en onze zoon gefeliciteerd. Als wij iedereen op de 'camping' gedag hebben gezwaaid draaien wij het terrein af en rijden langs een Duitse overlander camper. Even stoppen voor een praatje. Man, vrouw en drie kinderen in een grote camper. Zij willen ook naar Zuid-Amerika, ongeveer met dezelfde route. We zien elkaar misschien nog wel eens zeggen we tegen elkaar. De site van Tulum die we nog bezoeken valt een beetje tegen. Je gaat toch vergelijken en deze valt in de lagere categorie ondanks alle reclame die er voor gemaakt wordt. We rijden naar Mahahual, een badplaats aan de kust. Maar ook hier een tegenvaller. Er ligt een rif voor de kust en daardoor ontstaat er een poel met zeewier. Ondanks dat vinden we een prima plek aan het strand waar voor ons een open plek in het wier gemaakt lijkt te zijn. Wit zand onder je voeten is toch wat anders dan in een grote pot zeewier dobberen. Leuk dorpje met leuke terrasjes aan de zee, ijs en een biertje maken de dag weer goed.

Een warme nacht onder de klamboe, met dank aan de muggen. 60km terug over de zelfde weg van gisteren om weer op de hoofdweg te komen. Dan naar Bacalar. Dit ligt aan een binnenmeer met (alweer) kristalhelder zoet water. Bij het hostel 'Green Monkey' vinden we een prima plek en even later liggen we in het water. Terwijl we aan het bijkomen zijn, loopt Ineke richting de Iveco in de armen van de Duitser. Zij staan op het punt om ook hier te gaan staan maar moeten eerst even lijken of hun camper er wel in past. Dat probleem hebben wij bijna nooit met onze 5mtr lengte en 3,2 mtr hoogte. Wel zo prettig. Ze komen ook gezellig op de steiger onder de palapa zitten en we wisselen wat gegevens uit. Zo hadden zij ook problemen met de creditcards in Mexico, geen betaling maar ook geen ATM. In de verte gaat het onweren en even later komt de bliksem met een daverende knal midden in het meer naar beneden. Angstaanjagend is nog te weinig gezegd. Als een speer iedereen naar zijn camper of hostel en het noodweer barst los. Doet u maar twéé wolkbreuken tegelijkertijd, dan heb je een indicatie. Maar in de tropen is het ook zó weer voorbij, dus even later zit je al weer 'soppend' buiten. Toch nog een heerlijke avond.

19-9 Aan het ontbijt met allemaal jongelui in een hostel is toch anders dan met z'n tweetjes in de Iveco. We gaan vandaag naar Belize. Maar eerst naar Chetumal, de laatste plaats voor de grens. Een postkanoor moet weer worden gevonden evenals een supermarkt én een hardwarestore. Die laatste is voor de aanschaf van een “machete”. Een handig stuk gereedschap, had ik gemerkt bij de boomhakdag van Tulum. Kiko en de politieagent hadden beiden zo'n ding en gingen daar mee handig tekeer. Kleine takken of een hele boom maakt niets uit voor zo'n ding. Voor $200mex is de koop rond en ik heb mijn 'gereedschap' machete met een mooie lederen hoes, dat is slechts €10,-. Het postkantoor is weer een zoektocht door de stad, maar wel gevonden evenals de supermarkt. Jammer dat je geen fruit kan kopen want dat mag de grens niet over van Belize. De Iveco volgetankt met het laatste Mexicaanse geld en we gaan de grens over. Tussen Mexico en Belize is een free zone. Daar wordt gehandeld zonder btw en daar is ook een bank. Broodnodig voor Belize dollars. Het probleem is alleen dat je 10 pesos moet betalen om de freezone in te mogen en dat laatste wist ik niet toen mijn tank werd gevuld. Gelukkig is er ook een gokhuis a la Las Vegas net buiten het hek van de freezone en de manager van die tent was zo vriendelijk mij aan Belize dollars te helpen zodat ik geen bank nodig had. Voor we de grens overmogen moet de Iveco worden 'ontsmet' met een bacterie dodend middel. Even met een spuit er omheen en je bent weer $10belz kwijt. Dan naar de customs voor het paspoort gedoe met een onvriendelijke meneer. Wat is je beroep, daar hebben wij niets ingevuld omdat wij geen beroep hebben. Hij vindt gepensioneerd zijn ook een beroep en als dat klaar is moet de Iveco nog worden ingevoerd. Na wat papierwerk met een aardig meisje en bz$30 te hebben betaald mogen wij Belize in. Tot het gebouw voor de verplichte verzekering. Even wat gegevens van de auto en we mogen voor bz$46 14 dagen door Belize rijden. We rijden door naar Corozal aan de Bahia de Chetumal. Een parking met veel gras aan de kust vinden we goed genoeg en we stoppen voor vandaag.

Prima geslapen in Belize. Als we aan het ontbijten zijn stopt er een auto, twee Nederlanders willen even kennismaken. Zij nodigen ons uit om bij hun huis langs te gaan maar of dat gaat lukken weet ik niet. Vandaag gaan we naar Orange Walk. We schrikken van de prijzen op de markt maar ook in de 'supermarkt' zijn de prijzen schrikbarend hoog. Alles in dit land moet geïmporteerd worden, behalve suiker en rum. Niets maken ze zelf en het land heeft maar 300.000 inwoners dus de economie staat hier op een laag peil. We gaan verder naar Tower Hill, daar vertrekken de speedboten via de New River naar Lamanai. Via de overlanders (alweer) hadden we de tip gekregen om daar heen te gaan en de volgende dag met zo'n boot mee te gaan. Een prachtige plek aan de rivier (met krokodillen?) krijgen wij aangewezen en wij zijn dik tevreden. Wij schommelen wat in de hangmatten onder de palapa en het is een luie, warme middag. Slapen met alle ramen en deuren open en nog te warm, tropen problemen.

De volgende dag gaan we om 9.00 varen zo was ons verteld, het werd een 'stief kwartiertje' later. 10.15 start de motor en we zien onze eerste aap in een boom, als beloning krijgt hij een banaan. Na ruim een uur door de bochtige rivier 'scheuren' komen we bij Lamanai aan. Een Maya nederzetting midden in de jungle. Ook in die Mayastad zitten de apen in de bomen, heel leuk om te zien. Een heerlijke lunch op de site onder een palapa maakt het compleet, denken we. Als we na de lunchweer in de speedboot zitten breekt de hemel. Bakken water worden over ons uitgestort. Toch vertrekt de boot om uit dit noodweer te komen. Het lukt, na 10 min. laten we de bui achter ons en kunnen we droogwaaien. We zijn nog nat genoeg om, als we weer bij de Ivevo zijn, droge kleren aan te trekken en de rest van de dag te niksen in de hangmatten. De luchtvochtigheid is killing. Ook tijdens het slapen.

22-9 Een hand en een dank je wel voor de mensen van het botenpark en we vertrekken naar Belize-City. Het is maar 70 km. Belize is kleiner dan België, we mogen niet te veel rijden ander zijn we er uit voor we het door hebben. Onderweg komen we een optocht tegen ivm de onafhankelijkheidsdag van Belize. Belize-City ligt lager dan de omringende zee en is omgeven door (weliswaar lage) dijken en heeft daardoor geen strand zoals wij dat zouden willen hebben. Maar na een waarschuwing te hebben gezien wil je er ook niet meer zwemmen. Na een zoektocht belanden we op de boulevard aan zee waar ook de 'prime minister' woont. Bewaakt door politie en wij gaan 100 meter verder staan. We maken een praatje met een zeiler die in de laatste orkaan zijn boot heeft verloren. De boot ligt kapot op de rotsen met een afgebroken kiel. Iedereen in de buurt komt even babbelen. Wie zijn dat, waar komen ze vandaan, enz. Het is een duur stukje waar wij staan, een piloot komt langs en verteld dat hij vroeger les heeft gehad van een “Hollander”. Iemand anders verkoopt x-ray apparatuur aan ziekenhuizen. En ze wonen allemaal in grote huizen. We eten aan de boulevard en genieten van de koele zeewind.

Caye Caulker, een rif eiland voor de kust van Belize-City daar gaan we vandaag heen. We verplaatsen de Iveco meer richting haven en lopen in 10min naar de taxi. Met die watertaxi, een snelle (33mph) motorboot (3bbmotoren van 200 pk) zijn we in 40min op het eiland. Een caribisch sfeertje hangt daar met reggae muziek en rastaharen. Met wat snorkelen duik ik een grote schelp op. We eten wat bij een restaurantje en hebben een luie dag. Om 15.30 willen we de boot naar het vasteland nemen en verbazen ons over het gemak van verlate vertrektijden. Om 16.15 nog steeds geen boot. Op dat moment zeg ik tegen Ineke, “zitten we misschien weer in een andere tijdzone”. Ja hoor, weer een uur verder dan Mexico. De boot naar Lamanai vertrok blijkbaar dus ook op tijd en een kwartier later vertrekken wij exact om 15.30 naar Belize-City. Zijn we weer voorbarig geweest met onze opmerkingen over te laat vertrekken. Errol en Carlos, als jullie dit lezen, SORRY! Als we weer in de Iveco zitten stopt er een mevrouw 'van de media' zij ziet een interview wel zitten maar wij gaan morgen weer verder, ook sorry. Om 6 uur gaat hier in de omgeving 'het licht uit' en het is snel donker.