Bier en pitten

Bier en pitten

We hebben nu een tijdsverschil van 7 uur.
Als er ge-sms’t wordt, denk daar dan svp aan. Anders worden wij midden in de nacht wakker.

Als er mensen zijn die denken dat wij de reacties niet lezen, wij verslinden ze, we zijn er dol op.
Zo gauw we bij een WI-Fi punt zijn is het inloggen en kijken of er reacties zijn.
Blijf ze svp sturen.

Zondag 20 juni, Krasnoyarsk blijkt na het bekijken daarvan weer een typische Russische stad. Rechte lanen met een paar parken waarvan er natuurlijk een met Lenin. Weer echte ‘Sovjet’ gebouwen met hamer en sikkel. Mensen vragen aan ons wat we van de stad vinden, ja, moet je dan zeggen ‘ik zou er niet willen wonen?’ We houden ons op de vlakte en zeggen dat het ‘rustiger’ is dan Moskou. Om nou meteen de stad de grond in te boren gaat ons te ver. Als we gaan slapen komen de rijdende disco’s ook weer tot leven maar daar raken we aan gewend. Boink-boink-boink-boink…….

Maandag 21 juni, Omdat we langs de rivier staan koelt het ‘s nachts heerlijk af. Voor we de stad uitrijden doen we nog de boodschappen in de plaatselijke ‘super’ en proberen de stad uit te komen. Na 3 maal de zelfde brug te zijn overgestoken, lukt dat uiteindelijk. Weer de gebruikelijke hobbels en gaten in de weg maar om 18.00 staan we in Kansk. “Een klein stukje verder parkeren” zeggen 2 agenten even later tegen ons en die blijven nog een uurtje naast ons staan tot ze worden afgelost door een paar verse collega’s. Dat gaat zo de hele avond en nacht door en een paar dronken Russen worden ‘vriendelijk’ verzocht door te lopen en niet bij ons te komen klieren. Lekker veilig gevoel. Op het plein waar we staan is om 19.00uur een Balalaika groep een uitvoering komen geven waarna een zanggroep het overneemt. Heel gezellig allemaal. Alleen missen we een klein stukje van dichtbij omdat we begrepen dat de zanggroep om 20.00uur begon, maar dat was de eindtijd. Ondertussen zaten wij lekker te eten, helaas. Ons Russisch schiet niet op.

Maandag 21 juni, Siberië wordt écht Siberië, veel ruiger van aanblik en veel stiller. De dorpjes worden nog armer. Waterkranen langs de kant van de weg in de dorpjes en waterputten zien we ook steeds meer. Ondanks de zichtbare armoede zien de mensen er nog steeds verzorgd uit. En ondanks de armzalige huisjes toch overal mobieltjes en i-pods. Een lunch-stop onder de bomen bij een meertje waarin wat mensen (en ook vissen) zwemmen geeft weer wat verkoeling bij een temperatuur van 30gr. We lijken wel een zeilboot, we laveren om de gaten en bobbels in de weg en hebben af en toe de hele wegbreedte nodig om er langs te komen. Regelmatig zien we de TransSiberië lijn met véél goederentreinen en af-en toe passagierstreinen. We stoppen in Nizhneudinsk, ben je er nog of moet je nu naar de dokter met een gebroken tong? Een plaatsje zonder toekomst voor jongeren. Iets van de doorgaande weg staan we aan de zijkant, er stopt een Lada met twee jongens. Wat moeten die van ons is de eerste gedachte. Een jongen komt naar ons toe met geld in zijn hand. Het blijkt een één dollar biljet te zijn en of wij onze naam er op willen zetten. Hij blij weer weg maar na een tijdje komt hij terug, weer met geld. Het is nu een 10 roebel biljet dat wij mogen houden als souvenir. Vreemd volk die Russen. Van een oud baasje, die in een oud houten huis woont, krijgen wij een boekje over het Baikalmeer nadat hij van ons had begrepen dat wij daar langs zouden komen. Ook komt hij met twee biertje aan die we gezamenlijk opdrinken. Hij ratelt maar door in het Russich en trekt zich niets aan van mijn vragende blikken of schouderophalen. Om 0.30 gaan we maar naar bed maar het is eigenlijk nog veel te warm.

Dinsdag 22 juni, we rijden lekker door ondanks de kuilen. Er zitten flinke stukken weg zijn die redelijk glad zijn en dan schiet het op. Daarom zetten we de Iveco na 250 km neer in Zima. Meteen veel volk om die vreemde auto. Er gebeurd normaal niets in dat plaatsje. Veel slap geklets en of we wat geld willen geven. Daar beginnen we niet aan anders staat het hele dorp voor je deur. Dan maar de vraag of we een hondje willen kopen, nee ook geen hondje. Een aardig dame komt uit een huis en zegt dat je we hier niet moeten blijven staan, veel te gevaarlijk. Bij de politie, die bij het station staat is het veel beter. Zij brengt ons wel even. Ineke achterin en een vreemde vrouw naast mij, weer eens wat anders voor de verandering. Na met de politie te hebben gesproken of wij daar kunnen staan de mevrouw weer teruggebracht en weer door het dorpje naar het station, we worden nog Bekende Nederlanders. Ja, zegt de politie op onze vraag of ze daar de hele nacht staan. Wij parkeren de auto en dan komt er een man aanlopen en begint een heel verhaal dat het hier niet ‘safe’ is. Drugsgebruikers en andere criminelen zijn op het plein van het station de baas zegt hij. Ja maar de politie is er toch de hele nacht, is ons antwoord. Vertrouw de politie niet zegt hij en tegelijkertijd zien we de auto met politieagenten het plein afrijden en weg zijn ze. Wat nu? Alexander, zo heet hij, wacht samen met zijn vrouw op zijn dochter die dadelijk met de trein aankomt. Hij belt met een paar vrienden en wij mogen op het erf van Lena en haar man staan. Dochter, vrouw en Ineke achterin en nu zit ik met Alexander die mij de wegwijst voorin. De Garmin laat ik een kruimel spoor maken dus ik vind de weg wel weer terug.. We gaan door ‘vreemde’ weggetjes en bebouwing en stoppen voor een groot houten huis. De poort gaat open en wij kunnen de Iveco binnen zetten. Ik rijd de Iveco achteruit naar binnen en zet hem zó neer dat we er ook zó weer uit kunnen rijden in geval van nood. Dan maar dóór de poort heen. Dat bleek niet nodig te zijn. Het is een reuze gezellige familie waar we op bezoek zijn. Lena is samen met 2 dochters thuis, haar man is vissen, zegt zij. Dat klopt, want na een uurtje komt een gezellige Rus de met TL-buizen verlichte huiskamer binnen en heeft een enorme teil verse vis in huis neergezet. Wij moeten wat eten. Soep, worst, kaas, salade, zure zult en brood. Ga er maar aan staan. Een kopje soep, een beetje kaas en de zure zult geprobeerd weg te spoelen met wat vodka. Dan nog de ‘Banja’ in. Ineke wil nog even van het toilet gebruik maken en wordt een ruimte ingestuurd zonder verlichting maar wel met een gat in de vloer. Handenwassen hoeft blijkbaar niet want nergens is stromend water in huis. Alles gaat met kannetjes. Ineke gaat met de dochter van Alexander en daarna mocht ik met hem de banja in. HEET!!!!!, en het was al zo warm. Uiteindelijk mochten we in de huiskamer gaan slapen maar Ineke wilde ‘liever’ in haar eigen bed slapen. Om 01.30 liggen we in ons eigen bed.

Woensdag 23 juni, ‘s morgens viskoekjes én gerookte vis mee. Lena en haar man hebben een autowinkel zeggen zij. Hij rijdt in een Nissan terreinwagen van toch wel een ‘paar’ jaar terug. Ik heb mijn twijfels maar hij laat nog een ander erf zien dat vol ligt met autowrakken. Het is een sloperij. Maar wel een grote. Met garage en draaibank en een smeerkuil vol met rotzooi. Na de bezichtiging van de ‘winkel’ gaan wij weer op pad. Via een redelijke weg komen we om 16.00 Irkutks inrijden. Bij het voetbalstadion is een parkeerplaats en wij hebben weer een slaapplek. Wij kopen wat eten bij een ‘traiteur’ en bekijken het centrum van de gezellig drukke stad. Leuke winkelstraten en ook een Chinese wijk. Wat een armoe daar bij die Chinezen. Veel kraampjes en kleine winkeltjes. Als wij langs lopen wordt het sluitingstijd voor de kraampjes dus een hoop inpakdrukte. Zelfs in deze grote stad zijn er in de ‘wat mindere’ wijken watertappunten op straat en zie je mensen met waterbussen en containers lopen. Tegen de tijd dat we weer bij de Iveco zijn begint het te regenen, heerlijk, het koelt meteen wat af.

Donderdag24 juni, we stonden naast een feestzaal bleek toen we lagen te slapen. Boink-boink-boink-boink. We hadden al veel mooi aangeklede mensen zien lopen in de buurt. We weten nu waarom. De voorbanden van de Iveco zijn aan vervanging toe en we gaan op zoek naar een paar nieuwe. Vlgs. Michelin zijn ze ook in Rusland te koop. Voor dat we daar naar gaan zoeken eerst nog even langs de ‘eeuwige vlam’ Heel jonge soldaten, ook dames, staan daar op wacht en worden regelmatig afgewisseld. Je ziet dat ze onervaren zijn. Het marscheren gaat niet goed en er worden tijdens de aflossingen fouten gemaakt. Dan maar op naar de banden. Er zijn in Irkutsk meer bandenbedrijven dan inwoners lijkt het maar niemand kan mij aan de gevraagde maat helpen! Wat nu, eerst maar eens lunchen. Na de lunch stopt er een Toyota naast ons, hoog op de poten en hij kan zó de busch in lijkt het. We maken een praatje en hij weet een bandenbedrijf in een ander gedeelte van Irkutsk. Wij bedanken hem voor de info en gaan die kant op. Op weg daar na toe komen we langs nog meer bandenbedrijven. We stoppen om te kijken of zij wel de goede maat hebben en een vriendelijke jongen zegt nee maar weet wel de zaak waar de Toyota jongen het over had. “Safari”. Hij zal ons wel even brengen. Na de halve stad rondgereden te hebben (Safari blijkt in korte tijd 2x verhuisd te zijn) zijn we waar we moesten zijn. Helaas heeft ook Safari niet de juiste bandenmaat. Uiteindelijk besluiten we 5 nieuwe banden aan te schaffen. Anders zitten we met diameterverschil en dat gaat problemen opleveren als we de 4-wielaandrijving sper inschakelen. Met een hoop onderhandelen, gaan er 5 losse banden de Iveco in want de montage doet het bedrijf van de vriendelijke jongen. Kan je het nog volgen? Met de eerste drie wielen gaat het snel. Band eraf nieuwe erop. Dan band no.4. Dat zijn nog de originele NATO-banden met flat-run velgen. Met een lek geschoten band kan je dan nog ‘gewoon’ doorrijden. Daar hadden ze nog nooit van gehoord. De hele avond gewerkt aan één band en dan nog niet klaar. Om 22.00 uur gaat de Iveco op drie wielen en één bok en de zaak gaat dicht, tot morgen.

Vrijdag 25 juni, de volgende dag de démontage uitgetekend op een papiertje. Híer drukken, dáár duwen, dan moet het lukken. Leg het maar eens uit in je beste Russisch. Het lukt mij en na een uurtje hebben we 5 wielen aan en onder de Iveco met een iets te kleine diameter maar wel een stevig profiel. In het centrum van Irkutsk nog even naar de Super en dan er vandoor zeggen we. Als we de Super uit komen staat weer de jongen van de Toyota naast ons. Hij wijst naar de banden en wenst ons goede reis. Op naar het Baikalmeer (650km lang en 1500mtr diep). Mooie rit door bergachtig gebied. Smalle wegen met inhaalverboden, waaraan geen Rus zich stoort. Dat je hier niet om de 500mtr. een botsing ziet, ik snap het niet. Le-vens-ge-vaar-lijk, het rijgedrag van die Russen. Uiteindelijk stoppen we op een ‘camping’ aan het meer. Veel huisjes voor de verhuur en wij mogen op de parkeerplaats voor de receptie staan. Wij zijn er tevreden mee, een Russisch camping met een gekooide beer zie je ook niet elke dag. Even een dag uitrusten aan het Baikalmeer vóór we naar Ulan-Ude vertrekken was ons plan.

zaterdag 26 juni, rustdag voor ons. De Russen hebben ook weekend en lopen al om 10.00 uur met bier in hun hand en zonnebloempitten in hun mond en dat gaat dan de hele dag door.

Zondag 27 juni, Het is regenachtig weer en fris voor de verandering we blijven daarom niet op de ‘camping’ maar gaan richting Mongolië. Na 230km door een prachtige omgeving stoppen we in ….
‘n dorpje wat niet op mijn kaarten staat! Vandaag hadden wij de trein naar China dan weer links van je, dan weer rechts, maar steeds in de buurt. Nog maar 100km van Ulan-Ude.

Maandag 28 juni, We worden wakker van het onweer, dat beloofd niet veel goeds. Als we opgestaan zijn is de bakker haar brood aan het brengen in de winkel waar wij tegenover hebben geslapen. Zij komt even langs voor een praatje (nieuwsgierig) en brengt even later een aantal verse broden, genoeg voor een weeshuis. Nee, we moeten het allemaal meenemen, zegt zij als wij aangeven dat het veel te veel is. Langzaam maar zeker klaart het weer op en tijdens de koffie aan de rivier is de regen opgehouden en klaart het op. Om 13.00 rijden we Ulan-Ude binnen, zetten de Iveco weer bij Lenin neer, stappen uit en er komen twee meisjes op ons af. Wij maken een praatje en het blijkt een Russiche studente met haar Italiaanse vriendin te zijn die ons uitnodigen om te lunchen, de was te doen en even langs de verzekering te gaan voor de broodnodige autoverzekeringspapieren voor Mongolië. Dus nu aan de Ravioli met een wijntje.

Tot de volgende blog maar dan uit Mongolië!
Groetjes van Berry en Ineke