Bericht uit een zonnig Siberië

Maandag 7 juni,

Tyumen, daar zitten we nu te internetten.
We waren gebleven bij Paul, onze Rus van het gemeentekantoor met het slechte internet.
Na het dorpje van Paul komen we op 1 juni terecht in Cheboksary. We komen er niet achter maar vermoedden dat er een feestdag is voor ‘de kinderen’. Een drukte van belang in de stad met kraampjes en een soort voorstelling van ’kinderen voor kinderen’. Een boterhammetje aan de rivier en dan weer verder. Om 18.00 zijn we in Kazan, een grote stad met meer dan 1 mil. Inwoners. Na even zoeken zetten we de Iveco op een pad bij de jachthaven. Uitzicht over de rivier is gratis. Er komen jongenlui langs lopen, in voor een praatje en zeer geïnteresseerd in de Iveco en waar wij vandaan komen. Er worden écht veel foto’s van deze Iveco gemaakt! Een Elena komt zeggen dat ze een maand in Goirle heeft gewerkt bij de Koninklijke Van Puijenbroek, een fabriek voor stoffen. Ze zegt ‘heerlijk’.

2 juni, Heerlijk stil plekje aan het water was dat vannacht. Op weg naar het plaatselijke Kremlin parkeren we de Iveco voor het stadion. De eerste moskee van Rusland staat in Kazan en is een nieuw gebouw dat de plaatselijke kathedraal in de schaduw zet. Wat een enorm ding. In Turkije hebben we veel moskeeën bezocht en die waren stuk voor stuk mooier dan deze. Wel groot, nieuw, strak maar deze is niet mooi. De kerk die er naast staat is een stuk mooier. We zetten de foto’s die bij Paul niet lukten alsnog op het blog,nemen koffie met taart en gaan weer verder. De route door Rusland is tenslotte ongeveer 7000 km.
De Engelse vertaling van de plaatsnamen is hier niet meer aanwezig, dat verrast mij en we rijden daardoor even verkeerd. I.p.v. de ‘grote’ weg nemen we een binnendoortje. Met de Garmin komen we er wel uit maar het kost wat tijd. Het grote voordeel van ‘verkeerd rijden’ is dat je op plaatsen komt die je niet had verwacht, ook leuk.

3 juni, We komen daardoor in Izhersk en vandaar in Igra. Bij het plaatselijke postkantoor is ruimte zat voor de kerk en zetten daar de Iveco neer. Een gepensioneerde onderwijzeres spijkert haar Engels bij en zegt dat ze een betere (rustigere) plek voor ons weet, bij het politiebureau en nicht Tamara. Die laatste heeft een blokhut met sauna, daar wordt Ineke voor uitgenodigd. Ineke komt na het bezoek aan de sauna opgefrist weer thuis. De dames die in de tuin van de kerk bezig waren willen het nu wel eens echt weten, wie heeft de oorlog gewonnen, de Amerikanen of de Russen? Ja, wat moet je daar nu mee? Ineke zegt, heel diplomatiek, “de Amerikanen waren redders maar de Russen winnaars”. De dames blij. Onze lerares Raisa zegt dat de oorlog nog steeds leeft omdat iedereen in Rusland wel iemand heeft verloren in de 2e wereldoorlog. Ik kan het mij voorstellen. In ieder dorp of stad zie je wel een monument en dan niet een kleintje in een hoekje, nee levensgroot met kanonnen en tanks. Voor we vertrekken nog even cadeaus uitwisselen (o.a. speldjes van de CCCP), water tappen (direct uit de hoofdleiding van de watermaatschappij!) en we gaan er weer vandoor.

4 juni, We nemen de Transiberische Hoofdweg. We hadden beter een binnendoortje kunnen nemen.
Wat een weg onderhoud, of liever het gebrek aan. Op sommige stukken ben ik blij dat ik een 4x4 Iveco heb en niet een Lada. Kuilen worden dichtgeschoven met een forse hoeveelheid………..blubber!
Je gelooft niet wat je ziet, een wegmachine met een grote schuif dicht de gaten met aarde en water. Dat is het enige wat voorhanden is dus doen we het daar maar mee zal de machinist denken. Het gevolg is dat auto’s een gat induiken. Zonder morren vervolgen ze hun weg. Het zal wel zo horen.
De stad Perm laten we links liggen en rijden door naar Kungur.
Het is vreemd, maar in mijn verbeelding was Siberië een steppe waar je het niet naar je zin kon hebben en je daarom daarnaar verbannen werd. Maar Siberië is heel rustig, een beetje Ardennen, Veluwe en noem maar op. Alleen veel weidser, tot aan de horizon géén bebouwing te zien. In Kungur parkeren we de Iveco in een woonwijkje met vervallen flats, bij de rivier. Kinderen komen kijken en de oudsten maken een praatje. We vragen naar een boekwinkel om een Russische wegengids te kopen. We hebben prima kaarten maar met Engelse plaatsteksten. Een ‘vertaling’ is wel zo handig. Op de markt ter plaatse kopen we nog wat etenswaren.

5 juni, prima geslapen en na de koffie vertrekken we uit Kungur. De tijd weer 2 uur vooruit gezet, nu zitten we op 4 uur verschil met Nederland. Dus met bellen of SMS-en graag even opletten.
Na 270 km zetten we de Iveco stil in Yekaterinburg. We gaan ‘s avonds nog even de stad lopend verkennen en zien een moderne, frisse stad vol met winkels die in Nederland niet zouden misstaan.
De volgende morgen gaan we naar de plek waar de Romanov’s zijn vermoord door de bolsjewieken.
De Romanov’s waren de Tsaar en zijn familie en die zijn in een kelder van een herenhuis in Yekaterinburg omgebracht.
Boris Jelstjin heeft dat huis laten afbreken omdat hij niet wilde dat het een bedevaartsoord zou worden, het resultaat is het tegenovergestelde. Er staat nu een gedenkteken, een kapel en een enorme basiliek. We boffen, er is op het moment dat wij aankomen bij de basiliek een dienst met een ‘ontelbaar’ aantal heren aan de gang. Prachtige koormuziek en indrukwekkende omgeving. Buiten de kerk is een fototentoonstelling van de Romanov’s, die door de Russische Orthodoxe Kerk als  -letterlijk- heiligen worden vereerd. Na die indrukwekkende omgeving gaan we na het koffie drinken de stad weer uit en stoppen in Kamyshlov. We staan weer onder ‘bescherming’ van Lenin en de politie, die in groten getale komt kijken evenals de muggen maar het gordijn van Jopie houdt ze keurig buiten de deur. Dankzij het Russisch woordenboek van Wouter en Channa kunnen we toch wat contact maken. We staan b.v. eerst op een plek waar dat niet mocht van de bromsnorren maar nu staan we wel goed. Ook geven ze aan waar we water kunnen tappen. Zo komt alles weer goed.

7 juni, Tyumen even een goedkope internet shop opgezocht en lezen eerst weer de reacties op onze reiservaringen. We zijn er blij mee dat we worden ‘gevolgd’ en lezen de reacties dan ook met plezier. Zo blijf je nog een beetje met het thuisfront betrokken. Vandaag maar een klein stukje gereden, 150 km. over een prima weg. We maken er een rustdag van.