Beren op mijn pad

21-6: We hadden de tip gekregen “Ga via de 3 en 93/95. Mooie wegen op weg naar het Kootenay Nat.Park. We komen door Radium Hot Spring en dachten daar in een warm natuurbad te kunnen duiken. Helaas is het een zwembad met 'natuurwater'. En als er te weinig 'natuurwater' is wordt het bad gevuld met leidingwater. Een beetje nep.

In het NP park zien we een eland, moeflon en een beer. Van de beer wordt Ineke een beetje zenuwachtig want hij komt haar kant op. En dat terwijl zij in een Iveco zit! Een mooi slaapplek is snel gevonden aan de rivier, samen met nog een camper. De volgende morgen is er weinig wind en ik probeer de plek nog even vast te leggen met de drone. Op de tocht verder door het park komen we nog veel herten tegen. De Marble Canyon is een bezoek waard. Een spectaculaire kloof die 20.000 jaar terug is ontstaan door de gletsjers. Volgens de infoborden lag er op deze plek toen 1 km. dik ijs. Verder in het park is in 2003 een enorme fik geweest, 170 km2 is verbrand, aangestoken door een thunderstorm. We rijden verder naar dorpje Banff, het 'Valkenburg' van Canada en zijn daar snel weer weg, op naar het Banff Nat. Park. Daarna door naar het Jasper Nat. Park, mooie route en stoppen bij het Colombia Icefield. Het beslaat een oppervlakte van 325 km2. Een tochtje met de gletsjerbus laten we voorbij gaan.

Wel wandelen we de volgende dag naar de voet van de gletsjer. In Noorwegen en IJsland hebben we ook van dichtbij naar de gletsjers gekeken en het blijft boeien vooral als er stukken van afbreken met een knal. Hier bleef het rustig. Het is wel zorgelijk dat de voet zich in een rap tempo terug trekt. Nog even koffie op deze prachtplek en we rijden naar een stopplek bij een waterval. Als we terugkomen van dat gespetter staat de bus van een van de Zwitsers naast ons. 14 dagen terug ontmoet en 4000 km verder en we staan weer naast elkaar. Canada is blijkbaar erg klein. Inkopen in Jasper en we stoppen in Hinton bij een parkje vlakbij de hoofdroute. We moeten een wasserette vinden was de kreet van vandaag. Ik kijk op de Garmin en we staan er 200 meter van vandaan! Na het 'diner' even de was gaan doen. Langs de doorgaande wegen zijn er veel pompstations die achter de pomp een wasruimte, douche, toilet én een laundery hebben voor truckers. Wij maken er graag gebruik van.

Naar Grande Prairie via weg 40, een schitterende route. Het zou zomaar een nationaal park kunnen zijn, het is 'maar' een gewone weg. Helaas was het wel slecht weer. Minder zicht door nevel en regen. Toch schitterend. Grande Prairie is met 70.000 inw. Een flink stadje met alle winkels die je nodig hebt en een stadspark met internet! Wel zo handig. De volgende dag (zaterdag) rijden we door al die winkels en internet pas om 11.00 weg uit Grande Prairie, op naar de Alaska Highway (AHW) die trouwens vroeger de AlCan Highway werd genoemd. 2400 km lang en in 1942 in 8 maanden gebouwd door het Amerikaanse leger vanwege de invasie dreiging vanuit Japan. Nu is het vooral een weg om de werkers aan de olie en gas leidingen te vervoeren. Ieder zijweggetje leidt naar een olie/gas buis. Ook ieder 'dorpje' bestaat uit grote woonwagens of wooncontainers met een tankstation en een 'Inn'. Dodelijk saai. Maar omdat we wat meer km's willen maken stoppen we uiteindelijk in zo'n dorp. In Pink Mountain, je wilt er nog niet dood worden gevonden maar wel een mooie naam.

De AHW is uitgestrekt met weidsheid en vergezichten van hoge kwaliteit. En weer kruist een eland ons pad, je schrikt je te pletter als zo'n beest ineens de weg op komt uit de bossen. Zondag gaan we weer verder over de AHW, een prachtige weg, via Fort Nelson. Het weer is wisselvallig. Zó is het schitterend en zó regent het pijpenstelen. In een van die buien rijden we weer een paar fietsers voorbij. Arme fietsers maar ze willen het zelf, niet de regen maar de tocht. Weer twee zwarte beren gezien. Een rent 50 mtr. voor mij de weg op en verdwijnt in het bos en de ander zit naast de weg de plantjes op te eten. We rijden alweer een tijdgrens voorbij en zitten nu op 9 uur tijdsverschil met thuis. Over thuis gesproken, we genieten altijd van de reacties op deze blog maar beginnen niet aan terug schrijven. We lezen graag hoe het met jullie gaat. Uiteindelijk zetten we de Iveco stil in een Provinciaal Park. Het Summit Lake, een onderdeel van het Stone Mountain Park. Héél wat beter dan die RV-parks met al die grote bussen en trailers. We blijven hier lekker 2 dagen staan. Heerlijk.

Dinsdag vertrekken we van die heerlijke plek aan het Summit Lake. We moeten hoger! Op naar Watson Lake. Een prachtige tocht door de Northern Rockies. Een van de punten van die rit zou weer een hotspring worden. Liard River heeft nog een 'echt' natuurbad met warm water. Als we voor de entree staan gaat het onweren en bliksemen. Om met bliksem in een (natuur)bad te zitten gaat ons te ver en we rijden dus door. Maar de dag brengt ons nog genoeg om van te genieten. Wat te denken van een andere Iveco die we tegenkomen. Geen stop dus ook geen praatje, maar wel met een stel Nederlanders die met hun eigen camper al een jaar door de USA en Canada reizen. Een wandelaar die met een karretje achter hem aangebonden op weg is naar het Noorden. Maar het mooiste waren de kuddes bizons en weer beren. Dit keer ook een Grizly, makkelijk te herkennen aan een bult op zijn nek en puntige oren. In Watson Lake stoppen we bij de Signpost, een 'woud' van bordjes, schilden, naamplaten, kentekens en noem maar op. Een militair die in 1942 aan de AHW werkte had een beetje heimwee en timmerde zijn plaatsnaam met afstand mijlen op een paal. Andere plaatsnamen volgden en nu bestaat het woud uit meer dan 55.000 bordjes en wij staan er naast.

Vandaag, woensdag de 29e zijn we via de Cassiar Hwy én de Casiar Mountains op we naar Stewart een klein dorpje op de grens van Alaska. Een mooie rit, wel wat lang, met natuurlijk de beren op ons pad. Zwarte dit keer. We stoppen in een werkdorp voor wegwerkers met uitzicht op de schitterende bergen, met een eigen vliegveld én met internet. Dat laatste misten we al drie dagen.