Alaska in een dag..

De wegwerkers waar we vannacht stonden hebbben een satelliet schotel  op hun terrein  staan  waar Dwingeloo jaloers op zou worden. Daarmee houden zij én  wij contact met de wereld. Mijn mobiele telefoon doet het hier niet. Geen verbinding. Somber weer als wij opstaan maar het klaart op en we hebben (lijkt wel) de mooiste rit tot nu toe. Vooral het laatste stuk tot Stewart was gewéldig. Bergen met gletsjers,  rotspartijen en stroomversnellingen. We steken de grens over  en staan in Hyder, Alaska. USA dus. Geen customs gezien. Iedereen  mag hier blijkbaar van Canada naar de US reizen. Daar hadden we de paspoorten niet voor voor de dag hoeven te halen. Het is de enige grensovergang van de US zónder controle. In Hyder kan je nergens verder naar toe dan de Salmon gletsjer, die nota bene in weer Canada  ligt. Een schitterende tocht van Hyder naar de gletsjer. Als je 37km over een gravelweg schitterend mag noemen. Je gaat eerst door een NP van de US langs de Salmon River, daar kan je in de zomer de beren de vissen uit de stroomversnelling zien vangen. Nu was het nog te vroeg voor de vissen en dus ook voor de beren. Maar de gletsjer en de omgeving maakte alles goed. Super!  We blijven in Hyder op een leuke camping met ons eigen kampvuur. Een jaar terug was ik met een grote boog om een kampvuur gelopen en nu maak ik er zelf een, het gaat weer goed met de luchtwegen. Vuur en rook, dé combinatie  voor een muggenvrije avond.

Als we opstaan regent het weer en het blijft de hele dag regenachtig. We gaan verder via de customs van Canada (er uit mag wel maar terug is lastiger) naar het zuiden en stoppen in Smithers, best wel een flinke plaats voor Canadese begrippen.

2 juli, hiep hiep hoera Olaf is één jaar! We zagen de bordjes al, maar de opbouw naast onze Iveco van de farmersmarket is begonnen. We staan niet in de weg. Een gezellige drukte met natuurlijk weer de nodige aanspraak met nu ook weer een voormalige Nederlander. Een tuinder, die tot de orde wordt geroepen door zijn Engelse vrouw die met de kraam bezig is. Einde verhaal. De supermarkten liggen hier vol met brood dat meer weg heeft van een cake dan van een brood. Op de markt staan de mensen in de rij voor een kraampje dat brood verkoopt zoals brood hoort te zijn. Waarom dan al dat cakebrood, ik snap het niet. Een berichtje van de ING, uw creditcard  hebben wij geblokkeerd! Lekker, dat ding is het enige dat hier wordt geaccepteerd. Bellen met Nederland, iemand uit Dubai heeft  €0,01 van mijn rekening kunnen plukken. Uit voorzorg blokkeert de ING de rekening. Wij krijgen een nieuwe kaart. Gelukkig goed opgelet van die bankmensen. We zitten niet in de problemen, we hebben twéé  cards bij die ING en zitten dus niet zonder dollars, alhoewel donaties welkom zijn ☺. Het is vandaag een beetje saaie rit die toch weer wordt  opgeleukt door een beer die over de spoorlijn loopt. Prince George  is het einde van vandaag en we vinden een prima plek bij een parkje aan de rivier, in de regen, dat wel.

Zondagsrust kennen ze hier niet, alle winkelcentra zijn open, en wij maken daar graag gebruik van. We rijden naar 100 Mile House. Veel vakantieverkeer met campers, caravans en trailers met als het éven  kan een aanhanger met auto, boot, noem maar op er nog achter. Weer veel regen vandaag, de waarschuwingsborden voor bosbrand  staan op groen. Volgens mij krijg je het zelfs met een vlammenwerper nog niet aan, zo nat is het.

maandag hebben we de mooiste route tot nog toe. Van 100 mile house tot Cache Creek valt het nog mee, maar dan nemen we de 99 naar Pemberton en we zeggen bij iedere bocht, WAUW! We rijden door de Marble Canyon en ik kan hem bij iedereen die nog naar Canada gaat aanbevelen. Het enige minpunt, we zagen maar drie hertjes☺. Prima slaapplek bij het BMX cirquit.

5-7 We rijden vandaag naar Vancouver, verder over die 99 die na Pemberton opeens heel wat drukker en ook iets minder mooi wordt. Via Wisthler, bekend van de olympische winterspelen,  komen in de wolkenkrabbers terecht van Vancouver. Vanvouver Island slaan we over vanwege de daar aanwezige vakantie drukte. Bezige binnenstad, ook hier te druk naar ons zin en we proberen een weg naar Port Moony. Zodra we uit de mooie binnenstad van Vancouver zijn wordt het straat beeld héél  anders. Eerst zien we één zwerver maar 100mtr verderop likt het wel of Vancouver uit alleen maar zwervers, drugverslaafden en andere toch wel zielige mensen bestaat de nódig geholpen moeten worden. Dat laatste gebeurt  ook, op iedere hoek is ook een kerk/missie/hulp post. Het is het andere Canada. 20 km verder vinden we een slaapplek aan de waterkant  bij Port Moody. Helaas gaat het (weer) regenen.

Als we wakker worden is het woensdag én redelijk weer. We zien zeehondjes in de baai zwemmen en hel lijkt wel of zij ons bekijken ipv wij de zeehondjes. De weg 3 gaat langs Hope en is schitterend. Er is een gedenkplaat langs de weg met het verhaal dat er in 1965 een 'slide' van de berg is gekomen. 4 mensen bedolven onder puin dat tot 60 meter hoog kwam. 2 mensen zijn nooit meer teruggevonden. Zij liggen ergens onder ons en de weg gaat nu 60 meter hoger verder. Raar gevoel geeft dat.  We rijden tot Princeton, een klein dorpje. Als we geparkeerd staan komt er een jonge man naar ons toe met zijn zoontje op zijn arm. Hij stelt zich voor als Timothy en zijn zoontje als Theo. Theo, zegt Ineke vragend, dat is een Nederlandse naam. Dat klopt, hij is naar mijn vader vernoemd zegt Timothy. Tim spreekt nog maar een paar woorden Nederlands en nodigt ons uit om bij zijn huis te komen staan aan de rivier. 10km verder rijden we de oprijlaan van een landhuis op en wij kunnen van een half bos met grasveld gebruik gaan maken aan de rivier. Prachtige plek.

Donderdag nemen we afscheid van zijn vrouw Krystle en Theo. Theo laat ons zijn speelgoed zien. Tim is al naar zijn werk, arts in een ziekenhuis. Vandaag willen we een bandenbedrijf bezoeken die de voorbanden kan verwisselen én  balanceren. We komen uiteindelijk  in Penticton terecht. Een heel leuk stadje tussen twee meren met alle benodigde winkels. De banden zijn gefikst maar nu nog een lekke olie leiding fiksen. Geen ernstige lekkage maar voor het ernstig wordt, moet het wel gemaakt zijn. Via wat vragen komen we bij Wal-Kat Equipment. Zij gaan bijna sluiten maar ik kan voor de deur alvast gaan sleutelen. We krijgen een opvang bak voor de olie en wat advies. Als we gaan slapen is de leiding gedemonteerd en ligt voor de deur van Wally, de eigenaar van de shop. Hij is er de volgende dag om 6 uur en kan dan een passende leiding opzoeken.

Een dag vroeg beginnen heeft ook z'n voordeel  de dag duurt wat langer en je kunt meer doen. De olie leiding zit er in. Mooie route over de 3 naar Grand Forks. Daar gooien we de laatste Canadese dollars in de tank en rijden naar de grens met de USA. Een vraaggesprekje met de customs officer, alle vingerafdrukken, foto's van onze gezichten en 12 dollar lichter later staan we weer buiten met "Goede reis". Alweer een grens waar de dakkoffers niet open hoeven. 10km verder komen we langs een leuke camping en zitten we om 18.00 in de zon van onze rust te genieten.