FIN DEL MUNDO!

12-2 Wat een rust zo aan de rivier. Maar de eindeloze vlaktes roepen weer met veel wind. Maar na de koffie verandert het landschap en wordt het ruiger. Mooie kleuren in de heuvels en bergen en een slingerweg, niet meer die kaarsrechte lijn door het landschap. De Iveco wordt in Gobernador Gregoras net buiten het stadje bij een rivier geparkeerd. We hebben een Argentijnse kaart in de telefoon maar de blog krijgt hij niet weg. In het dorp reden we langs een 'restaurant' met wi-fi. Daar gaan we eten en internetten. De vorige blog is daar verstuurd en nog even met het thuisfront appen. Het eten was zodanig, dat we in de Iveco maar gaan koffiedrinken.

13-2 Tanken, boodschappen en dan weer de weg op. Soms weer kaarsrecht, dan weer door de bergen met in de verte de besneeuwde toppen van de Andes. We komen langs een spectaculair turquoise Lago Roca. Onwaarschijnlijke kleur heeft dat meer. Na ook nog 100km gravel 'weg' komen we om 17.30 bij het Nat. Park Perito Moreno. We kopen een kaartje en mogen er nú en ook morgen mee naar binnen op voorwaarde dat we vannacht op een freecamp gaan staan in het naburige (weer 30 km gravel) park. De kaartjes moeten daar worden gestempeld door de ranger. Om bij de gletsjer te komen moet je ook door dit park nog 30 km rijden vanaf de entree. Maar als we er zijn, zijn we ook diep onder de indruk. Wat een schoonheid van een gletsjer. Het is een van de weinige nog groeiende gletsjers van de wereld. Soms 2 m per dag. Als we staan te kijken horen we het knallen van het ijs en zien twee stukken in het water vallen. Een laat middagzonnetje doet het ijs mooi blauw kleuren. Aan de waterkant is hij tot 70 m hoog en 5 km (kilometer!) breed, een imposant gezicht. 60 km terug rijden waarvan 30 gravel en hobbels. Maar dan staan we ook geweldig in freecamp El Huala op het Nat. park Los Glaciares.

14-2 Vandaag is Lauren 3 jaar. Hiep hiep hoera! Het lukt ons een Watsapp filmpje binnen te krijgen, zo kunnen met haar verjaardag meegenieten. De verplichte stempel lukt niet, nergens een ranger te vinden maar wel een Franse jongen die zijn bus zag wegrijden zonder dat hij er in zat. Hij moet ook naar de gletsjer en wij nemen hem maar achterin mee. Weer 30Km hobbelen en stuiven tot we bij de ingang van het park zijn. Geen stempel maar wel een goed verhaal wat bevestigd kan worden door François, die ook nog in rap Spaans uitlegt wat er is gebeurd. We mogen er door, gelukkig. Gisteren was het park 'leeg' maar nu is het parkeerterrein bijna vol. Bussen, busjes en auto's en een paar campers. François gaat zijn eigen weg en wij gaan weer de gletsjer bekijken. Nu met zon van de andere kant. Een wereld van verschil. Hij is nog mooier dan gisteren. We gaan op een bankje zitten genieten en zien grote stukken naar beneden vallen met een hoop geknal. Maar ondanks dat geknal wordt hij niet kleiner. Om een uurtje of vier verlaten we het ijspaleis en vinden om vijf uur een plekje aan, alweer, een riviertje waar een aantal Argentijnse families BBQ-en. Aan het eind van de middag vertrekken zij en we staan alleen maar niet voor lang. Een drietal Argentijnse camperbusjes komen gezellig bij ons staan en zo gaan we de nacht in.

15-2 Om 8uur komen de eerste toeristenbussen langs en die maken ons wakker. Het regent en alles zit potdicht. Jammer voor de mensen in de bussen die nu naar de gletsjer gaan, er valt nu weinig te zien. Wat hebben wij een mazzel gehad. In El Calafate gaan we tanken en de banden oppompen. Het laatste lukt niet want er loopt lucht uit-, zo lijkt het, ipv de band in. Het lijkt of we weer een lekke band hebben. Zo rijdt het ook en een sensor geeft ook te lage druk aan. Aan de kant bij het koffiedrinken ga ik soppen, niets te vinden. Dan maar afsoppen met het wiel eraf. Ook geen lek. Dan was toch die slang van die pomp lek. Ik pak mijn eigen luchtpomp er maar weer bij en pomp de banden tot een normale druk op. We kunnen weer verder. Na een mooie rit zetten we Iveco 1,5Km voor de Chileense grens stil op een weilandje bij wat boerderijen. Morgen gaan we Chili weer in. Als we aan tafel zitten komt er een boer op ons af, klopt op de deur en ziet dan dat we zitten te eten. Hij verontschuldigt zich voor het storen en wilde ons uitnodigen voor het eten bij hem thuis. Maar dat hoeft al niet meer zegt hij. Na 'een prettige avond' gaat hij weer naar zijn huis. Het geeft wel aan hoe vriendelijk de mensen hier zijn.

16-2 Geloei van koeien, geblaf van honden en een hoop geschreeuw, zo worden we wakker gemaakt. We kijken naar buiten en zien een enorme hoeveelheid koeien om de Iveco heen lopen, begeleid door een aantal Gaucho's met honden. Prachtig gezicht. Helaas is het weer niet zo prachtig, een beetje miezerig. Bij de grens zijn we na een bus toeristen in een wip Argentinië uit en zo ook bij de Chileense grens. Je mag geen eten meenemen in Chili maar wij vinden het zonde om goed eten weg te gooien dus hebben we het eten in een 'geheime' bergplaats verstopt. Ineke schrikt zich rot als zij de snuffelhond van de douane ziet. Bij de scanner gaat alles uit de bagage, fruit, groente, koekjes, noem maar op. En die hond maar heen en weer lopen. Nu zijn wij aan de beurt. De hond blijft gelukkig binnen en de meneer loopt naar de Iveco, kijkt in alle kastjes en vindt....... een zakje met uien. Dat was Ineke vergeten. In beslag genomen, verder geen probleem, goede reis. We gaan verder naar het Nat. Park Torres del Paine. Ook zo'n beroemd park en ook met een gletsjer. Helaas maakt de zware bewolking dat er maar weinig van het park te zien is. Gelukkig vinden we wel een mooie slaapplek in dat park. Zo denkt een Duitse camper blijkbaar ook. Hij staat een stukje verder. Een kop warme soep bij een temp. van 8gr. gaat er wel in. Zomer vinden ze dat hier. Nog even een wandeling naar een mooie waterval, de kachel aan en morgen beter weer hopen we.

17-2 We zien de besneeuwde punten van de bergen als we wakker worden. Het is mooi weer! We maken een mooie tocht door het park en parkeren voor de lunch de Iveco op een andere plek in het park. Weer die Duitse camper. Na de lunch wandelen we naar een plek waar de Grey-gletsjer te zien is. Mooie wandeling maar de Grey-gletsjer haalt het wat ons betreft niet bij de Moreno Gletsjer. Wel staan we voor een heuse 'ijsberg' die voor onze neus drijft. Terug bij de Iveco blijkt dat we wi-fi kunnen pakken via de antenne op het dak van een hotel dat in de buurt is. Zo houden we het thuisfront op de hoogte. Het middagzonnetje gebruiken we om weer op te warmen.

18-2 De natuur is hier schitterend. Je hoort veel mensen zeggen “Chili is zó mooi” en waarschijnlijk bedoelen ze dit gedeelte van Chili. Het is hier in het zuiden meer dan mooi. In Puerto Natales staan we aan de fjord met een mooi uitzicht. We gaan nog even de 'stad' in voor een wandeling en als we terug komen staat er, ongelofelijk, weer die Duitse camperaar. Maar het zijn een beetje afstandelijke mensen. Ook na gedag zeggen zie je ze niet meer, dat is bij andere overlanders wel anders. Uiteindelijk staan er vijf campers op een rijtje aan de fjord.

19-2 Nog even, voor we vertrekken, een gezellige babbel met een jong stel uit Canada die met een baby van acht maanden aan het rondreizen is in een gehuurd basic camperbusje. Een krappe bedoeling is het daar maar het goed ingepakte jongetje vindt het blijkbaar leuk want hij lacht om alles. Wij gaan naar Punta Arenas, een beetje saaie rit. Voor we die plaats bereiken besluiten we 'even' langs een pinquin kolonie te gaan. Weer 30Km afzien over een hobbelweg en dan blijkt dat de pinguins verdwenen zijn. De kolonie is hier blijkbaar opgeheven vanwege de overbevissing in die wateren. Ja, dan zoeken die beesten een betere plek. Dus weer 30Km terug hobbelen. Als we langs een park komen dat net voor Punta Arenas ligt, besluiten we niet verder te rijden maar daar te blijven en morgen naar die stad te gaan. Na tien minuten weten we dat we onder de aanvliegroute voor de landingsbaan van het internationale vliegveld staan. Het is hier geen Schiphol dus we gaan voor een rustige nacht.

20-2 Even wat boodschappen in Punto Arenas, dan een stukje terug op weg naar de pont over de Straat Magellaan. Voor 15.000 Pesos staan we in het Tierra del Fuego! Vuurland! In principe hoeven we niet verder want onze blog heet van Alaska naar Vuurland maar we pakken toch nog 400Km naar het einde van de RN-3, iets voorbij Ushuaia. Die 400 gaan wel over hobbelwegen dus dat lukt niet in één of twee dagen. We stoppen in Cerro Sombrero en hebben op een heuvel een prachtig uitzicht over Vuurland.

21-2 Somber weertje als we opstaan, 6gr. en weer die miezer. Nog 100Km om bij de grens Chili-Argentinië te komen. Wel 100Km hobbelen. Een kleine grenspost en het gaat snel. Een jongen en meisje vragen of ze mee mogen rijden naar Ushuaia. Zij zijn hun paspoorten kwijt. Het is een vreemd verhaal en voor ons nog te ver. Zij moeten het bij iemand anders proberen. In Argentinië rijden we weer heerlijk over asfalt, wat een genot. Om 15.00 stoppen we in Rio Grande. Vandaar is in 1982 de slag om de Falkland eilanden gevoerd die hier zo'n 600Km uit het vaste land liggen. Het vliegveld ligt hier aan de kust en de Mirage straaljager waarmee een Engels oorlogschip tot zinken is gebracht staat op een sokkel op de boulevard. Het leeft hier heel erg dat de Islas Malvinas, zo als zij het hier noemen, nog niet daadwerkelijk van Argentinië zijn. Maar ze doen net of ze wel van Argentinië zijn. Dan zie je op de landkaarten dat dat wel zo is. Dan staat er (Ar) bij en niet (Eng). Ook op borden langs de weg wordt aangegeven dat de eilanden van dit land zijn. Zelfs op een bankbiljet van 50 Pesos staan die eilanden afgebeeld. Wij gaan naast het enorme monument voor de helden van de Malvinas aan het strand staan. Een prima plek maar weer onder de aanvliegroute. Twee vliegtuigen en dan is het ook hier klaar. Met een wijntje en kijken naar de kitesurfers gaat ook hier de tijd snel voorbij, morgen naar ons einddoel.

22-2 Een heerlijk rustig slaapplek, zonder verdere vliegbewegingen. Het is strakblauw en een pittig windje. Het eerste stuk is weer over de pampa maar als we gaan lunchen is het al flink heuvelachtig. Bij die lunch komen we een Duitse camperaar tegen die in een Bocklet auto rijdt. Bocklet maakt (dure) campers, dus zij vallen op. Wij zwaaien en zij stoppen voor een praatje. Wij vertellen dat wij in 2005 ook een Bocklet auto op IJsland zijn tegengekomen en zij zeggen dat waren wij! Hoe is het mogelijk. Henny en Michael Bocklet, zij waren het weer, nu in deze auto. Eerst in IJs-land nu in Vuur-land, een groter contrast kan je je niet voorstellen. Na een hernieuwe kennismaking gaan we weer verder richting Ushuaia en het eindevan de weg. Als we daar aankomen blijkt het einde van de weg in een Nat. Park te liggen en moet je toegang betalen om bij het einde van de weg te komen. Héél slim, want iedereen wil naar het einde van de weg voor een fotosessie. Ook wij. We rijden naar ons echte eindpunt (we kunnen niet verder) maken de foto's en gaan op een camping in het park bij een riviertje staan en genieten met een wijntje in de zon van onze prestatie, van Alaska naar Vuurland. We zijn een beetje gek. Maar we hebben wel een droom waargemaakt.

23-2 Een rustdag met deze blog maken en een beetje niksen op de camping. Dat hebben we wel verdient. Morgen weer naar Ushuaia en verder.